Ben jij jouw labels of jouw diagnoses?

Leestijd: 5 minuten

Ik was onlangs een kast aan het opruimen en toen kwam ik een stapel dossiers van mij tegen. Dossiers van huisartsen, GGZ-instellingen, het revalidatiecentrum en van andere hulpverleners. Die stapel ligt nu voor me en het is best een grote stapel aan A4’tjes. Ineens kwam het besef binnen: deze stapel papieren hebben jarenlang verteld wie ik ben. Alleen ben ik dat echt of is het de identiteit die ik zelf heb aangenomen n.a.v. de uitslagen die voortkwamen uit onderzoeken, testen en conclusies die werden getrokken door hulpverleners?

Labels en diagnoses

Door de jaren heen zijn er veel labels en diagnoses aan me komen te hangen van alles wat ik zou hebben volgens de onderzoeken en testen die gedaan zijn. Het onderstaande lijstje geeft weer welke labels en diagnoses aan mij gegeven zijn.

Ik ben een vrouw met:

  • … een persoonlijkheidsstoornis met vermijdende trekken.
  • … een somatoforme stoornis.
  • … een seksuele stoornis.
  • … een chronisch pijnsyndroom.
  • … stemmingswisselingen.
  • … chronische stress.
  • … een paniekstoornis.
  • … een burn-out.
  • … fybromyalgie.
  • … chronische hyperventilatie.
  • … het Tietze syndroom.
  • … chronische vermoeidheid.
  • … chronische duizeligheid.

Als ik dit lijstje bekijk dan maakt me dit verdrietig, omdat dit lijstje mijn leven en identiteit bepaalde. Ik nam letterlijk alle labels en diagnoses met beiden handen aan. Ik trok als het ware een mantel aan, van mijn ‘nieuwe’ identiteit. Alleen de ware ‘ik’, mijn echte identiteit, verdween onder die mantel.

Wat je aandacht geeft, groeit

Het afgelopen jaar heb ik samen met God stapje voor stapje mogen ontdekken wie ik nu echt ben. Ik heb mogen leren dat mijn labels en diagnoses niks zeggen over wie ik ben. Juist doordat ik me heb vastgehouden aan die identiteit, heb ik me ook heel erg vastgehouden aan mijn labels en diagnoses. Ik geloof heel erg dat ik daardoor mijn klachten ook in stand hield. Zij kregen namelijk mijn totale aandacht en wat je aandacht geeft, groeit. Ik was zo mee bezig met hoe ik me voelde en welke symptomen er kunnen zijn als je bepaalde stoornissen hebt, dat ik daar vanzelf last van begon te krijgen.

Ik begon mezelf erin te verliezen. Daardoor zag ik het glas maar half leeg in plaats van halfvol. Ik kon niet meer dromen in mogelijkheden, want ik dacht dan alleen maar ‘hoe dan?’. In mijn overtuigingen kon ik weinig tot niks en zou ik ook nooit meer van deze klachten af komen. Want ja, als je een stoornis hebt, dan ben je zo en dat is niet iets waar je vanaf kan komen.

Het zegt niet wie jij bent

Ik kan nu wel zeggen dat dit voor mij niet de waarheid is. Ik geloof heel erg dat labels of diagnoses niks zeggen over wie jij bent, maar dat het ook niks zegt over de dingen waar jij tegenaan loopt in je leven. Soms kan een label of diagnose je meer inzicht geven, maar het kan je ook beperken. Het kan jou overtuigingen geven die wellicht niet eens op jou van toepassing zijn. Doordat ik die overtuigingen ging geloven ging ik mezelf enorm beperken in mijn kunnen. Daarnaast gaf ik mijn labels en diagnoses zoveel ruimte in mijn leven dat het mijn leven bepaalde.

Afscheid nemen

Ik geloof dat er genezing kan plaatsvinden wanneer ik bereid ben om die mantel van labels en diagnoses af te doen. Alleen stiekem voelt ergens die mantel lekker warm en vertrouwd, maar God heeft mij laten zien dat die mantel mij schijnveiligheid geeft. Die mantel is door de jaren heen steeds zwaarder en zwaarder geworden en dat beperkte mij (letterlijk) in mijn bewegingsvrijheid.

Ik maak nu de keuze om die mantel af te doen en in vrijheid te gaan bewegen. Het voelt enorm kwetsbaar, naakt en eng. De dossiers gaan jaren terug, dus het is al jarenlang een waarheid voor mij geweest. Het lijkt op een afscheid. Afscheid nemen van iets wat heel vertrouwd heeft gevoeld en mij een soort van houvast heeft gegeven. Ik laat nu de mantel van me afvallen, ik sta op en ik loop naar God toe. Voorheen was die mantel mij houvast. Ik klampte me daar aan vast, maar ik heb dat niet meer nodig. God loopt naast mij en als ik bergen tegenkom dan mag ik me aan Hem vasthouden.
God zal mij nooit beperken in mijn kunnen. Integendeel. Hij zal me juist aanmoedigen om dingen te gaan doen waar ik goed in ben en waar ik blij van word, zonder diagnoses en labels.

Ik ben

Ik ben begonnen met een lijstje van labels en diagnoses die jarenlang vertelde wie ik was. Dit is het lijstje die ik ben.

Ik ben:

  • … Aida.
  • … Gods geliefde dochter.
  • … een vrouw van 35 jaar.
  • … geliefd en geaccepteerd.
  • … creatief.
  • … hoogsensitief.
  • … betrouwbaar.
  • … eerlijk en kwetsbaar.
  • … organisatorisch.
  • … (kinderlijk) vrolijk.
  • … een doorzetter.
  • … inspirator.
  • … een schrijfster.

Als ik dit lijstje lees, dan word ik blij. Het voelt niet bedrukt, negatief of zwaar. Het voelt licht, vrij en positief.

Als jij eens naar jezelf kijkt: welke labels en/of diagnoses zijn er op jou geplakt en welke labels en/of diagnoses heb jij aangenomen voor waarheid en bepaalt nu wie jij bent?


Vragen om te overdenken
  1. Welke labels en/of diagnoses heb jij in je leven gekregen?
  2. Wat doet dit lijstje met je?
  3. Bepalen deze labels/diagnoses jouw identiteit? Waaruit blijkt dit?

Binnen de geestelijke gezondheidszorg wordt er ‘makkelijk’ gestrooid met diagnoses. Sommige mensen hebben wel 10 labels op zich geplakt gekregen. Alleen is het altijd helpend? Ben je daar mee geholpen of heeft het jou juist verder put in getrokken, omdat je daardoor alleen maar moedelozer bent geworden. Ja, een label kan je helpen om bepaalde hulp te ontvangen of om het beter uit te kunnen leggen aan je omgeving, maar we moeten ervoor waken dat het je identiteit gaat bepalen. Het zegt namelijk niks over wie jij bent als persoon.
Als ervaringsdeskundige weet ik hoe het is je daardoor te laten leiden, maar het is mogelijk om daar uit te stappen.

3 Reacties

  1. Ik ben al in 2006 gediagnosticeerd met borderline en kan het nog niet van mij afschudden. Ik geloof in God en weet mij een geliefd kind van Hem. Mirjam

    1. Hoi Mirjam. Bedankt voor het delen. Je weet dat je een geliefd kind bent van God, maar voel je dat ook in je hart? Ik merkte bij mezelf dat ik het ook heel goed wist, maar ik voelde het niet in mijn hart en kon het niet ontvangen. Hierdoor bleef ik vasthouden aan mijn labels en diagnoses en die nam ik met beiden handen aan, terwijl ik Zijn liefde niet kon ontvangen en dus stiekem niet met beiden handen aannam. Ik vond dat confronterend om te ontdekken, maar het heeft wel mijn ogen geopend. Ik wens jou veel zegen toe! 😘

  2. Ik heb je bericht gelezen en ik denk dat ik het er zelfde over denk. Ik ben niet borderline. Het is de diagnose maar niet mijn identiteit. Ik hou mij niet vast aan die diagnose . Eerst gebruikte ik het als excuus als er iets mis ging maar dat is nu niet meer zo. Vind het ook vervelend als andere mensen het benadrukken als er iets tussen ons is.
    Nee, ik voel niet in mijn hart dat ik geliefd ben maar ik geloof het. Liefde van mensen is wat moeilijker.

Reacties zijn gesloten.