De juiste weg is vaak niet de makkelijkste weg
De afgelopen twee weken heb ik intensieve fysiobehandelingen gehad. Fijn was anders, kan ik je vertellen. Het was ontzettend pittig en niet leuk, maar soms moeten we ergens doorheen gaan wat niet fijn is, om tot heling te komen. Dat is juist niet de makkelijke weg, maar de weg die we vaak zo lang mogelijk proberen te vermijden. Totdat er een signaal af gaat in je lichaam dat het echt niet meer gaat en dan moet je wel.
Too good to be true?
Toen ik de eerste behandelingen had gehad, merkte ik vooruitgang. De oorsuizen waren weg! Ik begon dit hardop uit te spreken naar anderen en binnen drie dagen waren mijn oorsuizen weer terug. Ik baalde enorm en dacht: Hoe dan?
Ik ben altijd heel voorzichtig geweest met positieve dingen uitspreken, omdat ik in mijn verleden heel vaak teleurgesteld ben geweest. Ik begon mezelf daarom te beschermen tegen teleurstellingen door het glas altijd maar half leeg te zien in plaats van half vol. Want voor mijn gevoel waren dan mijn teleurstelling en pijn minder. Wat achteraf gezien eigenlijk niet klopte. Maar dat was een overtuiging waar ik zelf in was gaan geloven.
Nu wil ik dat anders doen en daarom spreek ik nu wel de positieve dingen uit. Maar het voelde wel als een enorme domper dat de oorsuizen na een paar dagen weer terug waren. Mijn twijfels sloegen meteen weer toe en allerlei overtuigingen gingen door mijn gedachten heen: It was too good to be true. Iets waar je al tientallen jaren mee loopt kun je niet meer herstellen. En ga zo maar door.
Een domper
Ondanks de domper ging ik weer naar mijn volgende afspraak. Ik vertelde wat er gebeurd was en de fysio ging kijken. Hij zei: ‘Het is niet raar dat het weer terug is. Je lichaam heeft een tegenreactie gegeven en is weer een stukje teruggevallen.’ Eerst begreep ik het niet. Waarom gaat mijn lichaam tegenwerken? Hetgeen wat er nu gebeurt is juist goed voor mijn lichaam. Mijn bindweefsel wordt nu los gemaakt, waardoor er weer vrijheid komt in mijn lichaam. Waarom accepteert mijn lichaam dat niet? Het is toch juist fijn om weer vrij te kunnen bewegen? Hoe het was, was niet oké en niet goed. Dat werd wel bevestigd tijdens de behandelingen, want het los laten maken is geen pretje en deed veel pijn.
Fysieke overleving
Een paar dagen later kwam de openbaring van God bij mij binnen. Ik begon het ineens te zien wat er gebeurd was. Het lichaam is zo mooi gemaakt dat het de mogelijkheid heeft om dingen te corrigeren als er ergens iets in je lichaam verkeerd gaat. Het lichaam past zich aan, zodat je lichaam kan blijven functioneren. Wanneer er weer ergens een dominosteentje omgaat, dan past het zich weer aan. Het lichaam kan dat heel lang blijven doen. Bij de één is dat langer dan bij de ander. In mijn geval had het lichaam zich stapje bij stapje, zonder dat ik het echt door had, zichzelf volledig vastgezet.
De aanpassingen die mijn lichaam deed was een vorm van overleving, maar dan fysiek gezien. Doordat dit grotendeels onbewust gebeurde, heb ik het niet door gehad. Ik stond ook jarenlang uit verbinding met mezelf, dus ik was er ook niet echt mee bezig. Ja, ik had klachten, maar ik legde me er ook grotendeels bij neer, want er was geen hulpverlener die me kon helpen. Ik moest er maar mee leren leven.
De eerste tekenen begonnen 15 jaar geleden
Als ik nu achteraf erop terugkijk dan zijn de eerste tekenen van bindweefselpijn begonnen toen ik begin 20 was (nu zo’n 15 jaar(!) geleden). Ik ging ervoor naar de huisarts, maar ze konden er niks mee. Ik had heel vaak krampen en stekende pijn rondom mijn ribbenkast. Ik kreeg als tip mee om ademhalingsoefeningen te gaan doen, want ik hyperventileerde. Wat niet zo gek was, want door de stekende pijnen kon ik niet meer normaal ademhalen. Later werd het ademhalen oppervlakkiger, omdat ook mijn middenrif vast kwam te zitten. Dus ook al wou ik ‘normaal’ ademhalen, het lukte niet. Alleen dat wist ik toen niet. Ik dacht dat het aan mij lag en ik iets verkeerd deed.
Help! Wat gebeurt er nu?
Nu, na zoveel jaren, heb ik hoop gekregen en worden er nu dingen aangepakt in mijn lichaam die nooit bekeken zijn, maar waar ik al jarenlang had aangegeven dat ik daar pijn voelde als je eraan zat. Op dat moment dacht ik: Yes, nu weet ik wat het is, nu wordt het beter. Maar mijn lichaam dacht toen: Help! Wat gebeurt er nu? Dit is niet goed! Dus mijn lichaam ging in de tegenwerking. Want we wijken nu ineens van het zogenaamde veilige pad af.
Mijn lichaam heeft al die jaren zelf geprobeerd alle stress te overleven en daar ben ik mijn lichaam dankbaar voor. Anders had ik nu niet gestaan waar ik nu sta. Alleen nu mag mijn lichaam gaan leren om het ‘oude’ los te gaan laten. Het is niet meer nodig. Het oude is voorbij.
Als tegenreactie hierop ging mijn lichaam binnen een paar dagen weer vast zitten. Het greep zich weer vast naar het oude, want alles daarbuiten voelde niet oké en onveilig, terwijl het juist wel goed en veilig is.
Geef jezelf de tijd en ruimte
Het vast blijven houden aan het ‘oude’ gebeurt niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Door de jaren heen zijn er bepaalde patronen en overtuigingen in geslopen. Je hebt wellicht een overlevingsstrategie ontwikkeld, omdat je vroeger op emotioneel gebied tekort bent gekomen. Als je dan de keuze maakt om hulp te zoeken dan kan alles in je hoofd en lichaam gaan tegenwerken. Je kan gedachten krijgen zoals: Dit werkt niet. Laat het maar zitten. Maar geef jezelf de tijd om te wennen aan het nieuwe pad dat je bent opgegaan.
Geef jezelf de ruimte om de dingen die je geholpen hebben om te overleven, los te gaan laten en geef vooral niet op! Om tot heling te komen moeten we vaak een weg nemen die niet makkelijk is. Maar gelukkig is het een weg die we niet alleen hoeven te gaan. God is erbij en gaat met ons mee. Hij moedigt ons aan als we willen opgeven en het even niet meer zien zitten. Hij laat ons niet los.
Vrijheid is er ook voor jou
Ja, ik vind het super pittig allemaal en wou dat het soms makkelijker kon, maar aan de andere kant ontdek ik steeds meer dingen van mezelf die ik eigenlijk ook niet had willen missen. Laagje voor laagje wordt er afgepeld en ik maak het allemaal mee. Ik voel letterlijk stapje voor stapje vrijheid in mijn lichaam ontstaan. Vrijheid die er ook voor jou ligt.
Vragen om te overdenken
- Met welke belemmeringen leef jij dag in dag uit?
- Als je kijkt naar jouw leven, leef je dan in vrijheid of in beperking?
- Zou je daar iets in willen veranderen?
Onthoud dat niks onmogelijk is, maar soms heb je net even die helpende hand nodig om verder te komen. We proberen vaak dingen zelf op te lossen, maar dat lukt niet altijd. Hulp vragen is misschien voor jou een hele stap, maar wat als je het niet doet? Dan blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen. Ben je daar niet klaar mee? Zou je het nu niet anders willen? Mocht je antwoord op beiden ja zijn, dan wil ik je aanmoedigen om de stap te gaan zetten. Want uiteindelijk ben jij diegene die de eerste stap mag gaan zetten. Niemand anders zal het voor je doen.