Afgelopen week was best heftig. We zijn nog druk op huizenjacht, dus afspraak hier en bezichtiging daar. We hebben uiteindelijk wel knopen doorgehakt om bepaalde woningen toch te laten varen. Ik vond dat heel erg moeilijk, omdat ik dan denk “Stel dat we niks beters vinden. Stel dat we dit jaar niet kunnen passeren, dan kunnen we onze hypotheekdelen niet meenemen en zal dit consequenties hebben voor de maandlasten”.
Stel dit, stel dat
Gedachtes die je niet helpen, maar die wel door je hoofd heen gaan en je intimideren, je bang maken en voor onrust zorgen.
Deze week heb ik ook weer mijn werkuren opgeschroefd. Ik zit nu op 7,5u per dag, waar ik eerst op 4u per dag zat. Een mooie prestatie toch? Maar dat vergat ik even deze week. Ik merkte dat het erg moeizaam ging. Ik had veel meetings, druk op het werk en dan ook nog een half uurtje langer werken.
Ik voel me moe en duizelig als ik thuis kom en dan baal ik weer enorm! “Waarom is die duizeligheid niet weg? Waarom ben ik zo moe? Ik dacht dat ik dat station al gepasseerd had.” Ik voel de frustratie omhoog komen en dan zie ik niet meer wat ik wel behaald heb. En ook dan wordt ik geïntimideerd door gedachtes als “Zie je wel, het gaat nooit meer weg. Je zal er altijd in blijven zitten.”
Hoop en vertrouwen zakt in de schoenen
Al deze gedachtes zorgen ervoor dat ik onrustig wordt en dat ik het dan nog lastiger vind om mijn rust te vinden bij God. Want de hoop en vertrouwen zakt dan even in je schoenen. Juist op de momenten dat je Hem het hardste nodig hebt, vind ik het juist het moeilijkste om dicht bij Hem te komen. Het liefst ga ik in een hoekje zitten en laat ik het maar allemaal maar voor wat het is. Al weet ik dat ik daar helemaal niet beter van wordt.
Hij is er voor mij
Het kost me gewoon veel moeite om dan weer te geloven en vertrouwen te hebben dat het allemaal goed zal komen. Dat Hij zal voorzien!
Gelukkig heb ik dan mensen om me heen die dat dan weer even tegen me kunnen zeggen. Dat Hij er echt voor me is en mij echt zal helpen en me niet in de steek zal laten. En dat Hij altijd naast me loopt en wanneer ik Hem om hulp vraag dat Hij dan ook zal antwoorden.
En het is niet erg dat ik af en toe de balen erin heb, dat mag er ook zijn. En vroeger bleef ik daar veel langer in hangen, maar door naar Hem te blijven kijken, ook al lukt dat soms moeilijk, zal Hij mij eruit trekken.
Laat je niet intimideren door niet helpende gedachtes. Richt je ogen niet op jezelf, maar op Hem. Laat Hem het werk doen. Want zoals afgelopen zondag zo mooi gezegd werd: Werken werkt niet!