Wie ben jij?
Als iemand jou de vraag stelt ‘Wie ben jij?’, dan ben ik snel geneigd om te zeggen dat ik een blogger ben. Maar als dat mij afgenomen zou worden wie ben ik dan? Dan ben ik iemand die ziek thuis zit en last heeft van lichamelijke klachten. Ok, maar als dat geen rol meer speelt, wie ben ik dan? Tsja, wie ben ik eigenlijk? Goeie vraag!
Veroordeling
Wij mensen zijn heel snel geneigd om te kijken naar wat we doen of waar we last van hebben als die vraag aan ons gesteld wordt. Alleen dat zijn slechts rollen wie wij vervullen, maar dat vertelt niet wie je echt bent.
Onlangs sprak ik met een zus vanuit de kerk. En tijdens dat gesprek werd voor mij heel erg duidelijk dat er veel veroordeling is naar mezelf toe. En doordat ik met een oordelende bril naar mezelf kijk is er geen ruimte voor liefde en het zien van mijn ware ik.
Reageren vanuit oude emoties
Ik kan heel erg reageren vanuit oude emoties. Er gebeurt iets (soms is het echt heel erg klein) en ik reageer meteen op manier A. Soms leidt dit tot een kleine confrontatie. Op zo’n moment baal ik enorm dat ik weer zo gereageerd heb. Want ik weet en voel dat het oude pijn is wat naar boven komt, maar ik kan mijn reactie niet tegenhouden.
Ik zal eens een voorbeeld noemen: ik heb een plantje gekocht, in een potje gedaan en deze op een standaard gezet. Ik ben er heel erg blij mee. Sven geeft aan dat hij het potje op het standaard niet zo mooi vind staan en dat wellicht een ander potje beter past. Niks bijzonders zou je zeggen. En dat weet ik zelf ook. Maar mijn eerste reactie is meteen ‘ik word afgewezen!’. En ik weet dat het de afwijzing van vroeger is en niet van nu. Alleen voordat ik het weet voel ik de pijn van toen wat totaal niet past bij de huidige situatie. Ik reageer kortaf en op mijn gezicht is te lezen dat ik het niet leuk vind.
Ik schaam me daarvoor. Want het gaat om zoiets kleins, maar wat er in mijn lichaam gebeurt is zo ontzettend veel.
Recht hebben op
Maar God is God niet als Hij op mijn reis nog meer dingen laat zien. Pijnlijke dingen vind ik zelf. Ik kreeg een tijd geleden de vraag van een andere zus ‘Denk je dat je recht hebt op bijvoorbeeld aandacht?’ Ik dacht eerst: waar heb je het over? Ik begrijp het niet helemaal.
Ik denk niet dat ik het niet begreep, maar ik was bang om het toe te geven. Want als ik ‘ja’ zou zeggen, dan ben ik toch een ontzettend egoïstisch en slecht mens? Want wie ben ik om recht te hebben op iets? Ik vond het echt een pijnlijke vraag. En ik vroeg me af waarom ik die vraag kreeg.
Een wilsbesluit
‘Dan ben ik toch een ontzettend egoïstisch en slecht mens’. Hoeveel veroordeling en schaamte zit er naar mezelf toe in die zin? Zolang ik vol veroordeling en schaamte naar mezelf blijf kijken, dan zie ik niet wie ik echt ben. Ik zie dan een ‘slecht’ mens die slechte dingen doet. Maar is er niet iemand voor deze zonde naar het kruis gegaan voor mij?
Onlangs zag ik de film ‘Overcomer’ op Netflix. Het is mooi hoe God spreekt door films heen en mij raakt. In die film werd de vraag gesteld ‘Wie ben jij?’. Het meisje wist niet wie ze was. Totdat ze voor Jezus koos, toen wist ze wie ze was. Een gewenst en geliefd kind van God. Vergeven en rechtvaardig.
Ik heb ook gekozen voor Jezus, maar weet ik wel wie ik ben in Christus? Of blijf ik me verschuilen achter mijn klachten, schaamte en veroordeling en zal op deze manier nooit de liefde en identiteit van Christus in mijn hart landen. Dat is niet wat ik wil. En dat is ook niet wat God wil. En daarom geeft Hij mij die inzichten zodat ik daarmee samen met Hem aan de slag kan gaan. Want dit zit zo vastgeroest in mijn systeem dat mijn systeem als het ware gereset mag gaan worden. En dat kan ik niet alleen en dat hoeft ook niet alleen. Ik heb God daarbij nodig, want ik wil mezelf niet meer veroordelen en schamen. Ik wil niet meer automatisch uit oude emoties reageren. Dat heb ik nu al veel te lang gedaan en daar wil ik mee stoppen. Dat is mijn wilsbesluit!
Afscheid
Wie ben ik? Ik ben vol liefde uitgekozen. God heeft mij gemaakt zoals ik ben. Ik ben met zorg ‘ontworpen’. Mijn zonden Zijn vergeven en door Zijn genade ben ik gered. Niet wat ik denk, voel of doe bepaalt mijn identiteit, maar wat Jezus voor mij heeft gedaan. Ik ben 100% goedgekeurd, vrij, vergeven en aanvaard. Dat is een geschenk van God aan mij. Ik ben rechtvaardig voor God door Jezus Christus. Ik ben een geliefde dochter van God. En niks of niemand kan mij scheiden van Zijn liefde. Zijn liefde is oneindig. Hij oordeelt niet naar mij, dus ik mag nu stoppen met het oordelen over mezelf.
En ik mag stoppen met te denken dat ik iets tekort kom. Wellicht dat ik vroeger dingen tekort ben gekomen, maar God is er nu bij. Hij heeft Zijn zoon voor mij gegeven, dus waarom zou Hij niet alle dingen schenken?
Het voelt alsof ik ergens afscheid van ga nemen. Iets wat altijd erg vertrouwd heeft gevoeld, maar waarvan je weet dat het niet ‘gezond’ was. Het inslaan van nieuwe wegen zal in het begin juist erg onveilig voelen, maar het zal mijn hart en nieuwe deuren gaan openen.
Ik ben er klaar mee om zo naar mezelf te blijven kijken en te blijven reageren. Het zal niet meteen allemaal vanzelf gaan, maar daar mag ik oordeelloos naar kijken zoals God dat ook doet.