bevrijding

Toon 2 Resultaat/Resultaten
Blogs

Loslaten is dansen in vrijheid

Leestijd: 7 minuten

Loslaten is iets wat we vaak enorm moeilijk vinden. We willen vasthouden aan dingen die voor ons bekend zijn en die ergens veilig voelen. Soms weten we niet hoe we moeten loslaten. Je bent je er vaak niet van bewust dat de last op je schouders steeds zwaarder en zwaarder wordt. Je past je aan en gaat door. Je vindt altijd een weg. Totdat je lichaam het gewicht niet meer aankan en signalen begint af te geven dat het té veel is geworden.

Figuurlijk vasthouden

Je kan letterlijk pijnklachten krijgen in je lichaam. Vaak is de pijn zelf niet de oorzaak, maar bevindt de oorzaak elders in het lichaam. Als één dominosteentje gaat, dan volgt er vaak een hele rits erachteraan. Door het niet los kunnen laten ga je alles proberen vast te houden. Als jij een tijdje probeert om iets verkrampt vast te houden met je handen dan gaat het pijn doen en laat je vanzelf los zodat de pijn kan verdwijnen.

Dit klinkt heel makkelijk. Wanneer je kramp krijgt, dan laat je hetgeen wat je vasthoudt uit je handen vallen. Alleen hoe je dat met dingen die je niet letterlijk maar figuurlijk vasthoudt? Hoe laat je dat los?

Een stap in geloof

Ik ben al jaren bekend met pijnklachten. Vorig jaar werd er gezegd, het is fybromyalgie. Ook mijn duizeligheid speelt al ruim 10 jaar een rol in mijn leven. Ik heb van alles geprobeerd en niks heeft geholpen. Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een fysiotherapeut van Fysio Physics. De pijn in mijn bindweefsel werd wat dragelijker, maar de duizeligheid bleef. Uiteindelijk, na heel lang twijfelen, had ik me op de wachtlijst laten zetten om gezien te worden door de eigenaar van Fysio Physics. Hij heeft veel ervaring en ik dacht: Misschien heeft hij nog een idee?

Die ene maandagmorgen op 3 mei, was het zover. Ik had mijn afspraak. Ik voelde dat ik een klein beetje terughoudend was, omdat ik niet weer ergens mijn hoop op wilde vestigen om dan weer teleurgesteld te worden. Ik dacht: Ik laat het gewoon over me heen komen en zet een stap in geloof.

Wat gebeurt hier?

Dat heb ik geweten. Wat begon als een normale fysio behandeling, werd een combinatie van behandelen, bidden en God. Ik wist dat hij gelovig is, maar wat er toen gebeurde had ik niet zien aankomen. Hij wou een bepaalde handeling uitvoeren, maar het lukte niet. Ik zat letterlijk ‘vast’. Ineens zei hij tegen mij: “Ik weet het al. Jij moet dingen gaan loslaten.” Dat was het enige wat hij tegen mij zei en op dat moment begon ik te huilen. Ik keek nog om me heen en dacht: Wat gebeurt hier nou? Maar ik kon niet meer stoppen. De fysio kon daarna door met zijn behandeling, want hij kreeg ‘ruimte’ om de handeling alsnog uit te voeren.

Toen benoemde hij mijn faalangst en dat ik té veel bezig ben met wat anderen over mij denken. Ook probeerde ik van alles op mijn schouders mee te dragen. Ik dacht alleen maar: Hoe kan hij dat nou weten? Want het klopte wat hij benoemde. Ik heb de laatste periode zo het gevoel dat ik faal in ons huwelijk en ik laat me zo vaak leiden door wat anderen van mij vinden. Daarna dacht ik: natuurlijk kan hij dat weten. God weet alles over mij. Ik weet dat God mij kent en alles over me weet, maar als dit dan bevestigd wordt, dan blijft het iedere keer weer bijzonder.

Een eerste stap naar bevrijding

Mijn hele lichaam zit letterlijk vast. Er is bijna geen plekje te ontdekken dat geen pijn doet als je het aanraakt. Die behandeling voelde als een eerste stap naar bevrijding in zowel mijn lichaam als in mijn hoofd. Er is iets opengezet, waardoor het letterlijk begon te stromen. We zijn er nog niet, want op een gegeven moment was de behandeling genoeg. Ik was daarna zowel lichamelijk als mentaal enorm moe. Binnenkort volgt de tweede behandeling, maar op dit moment ervaar ik meer rust in mijn hoofd en lichaam.

Het onderbewustzijn wil blijven vasthouden

Loslaten vind ik heel moeilijk. Er hebben heel veel mensen voor me gebeden, maar blijkbaar bleef ik (onbewust) nog steeds stug vasthouden. Ik werd me tijdens die behandeling zo bewust van mijn lichaam. Mijn lichaam was helemaal verkrampt en dat voelde eigenlijk helemaal niet goed en fijn. Door die ene woorden in combinatie met de behandeling liet ik een stuk ‘los’.

Gebed vind ik ontzettend waardevol en mooi, maar ik kan er niet altijd wat mee. Ik hoor het, het raakt me vaak genoeg, maar ik denk dat ik dan onbewust nog steeds vast blijf houden zonder dat ikzelf en de ander het doorheeft. Ik doe dit niet expres, want ik wil juist loslaten, maar mijn onderbewustzijn wil het vast blijven houden. Mijn onderbewustzijn weet niet beter en het voelt ergens veilig en vertrouwd terwijl het ‘pijn’ doet.

Bagage meedragen is meer pijn

Loslaten voelt voor mij als iets waar je geen controle op hebt en dus onveilig. Alleen geeft loslaten zo’n gevoel van vrijheid, zowel in m’n hoofd als letterlijk in mijn lichaam. Door vrij te zijn kun je vrijer ademen en bewegen, maar ga je nieuwe dingen ook weer aandurven. Door verkrampt te blijven, word je klein gehouden en stap je niet uit. Door me te laten leiden door anderen en mezelf te belasten met een hoop bagage kwam ik niet meer vooruit. Als ik het probeerde dan kreeg ik figuurlijk, maar vaak ook letterlijk, pijn in mijn lichaam. Het is proberen vooruit te komen, terwijl je nog 100 kg extra probeert mee te dragen. Het is niet té doen of het kost enorm veel energie.

Durf los te laten

Wanneer je loslaat, dan kun je je zo vrij voelen als een vogeltje en zo licht als een veertje. Het is dansen in vrijheid en genieten van alles wat er om je heen is. Wanneer je verkrampt door het leven gaat dan ben je vaak alleen maar gericht op de pijn en het negatieve.
Durf los te laten en te ervaren wat vrijheid nu echt is! Aan welke dingen houd jij je vast en wat vind je moeilijk om los te laten? Zou je het aandurven om die dingen los te gaan laten?

Het lichaam laat de waarheid zien

Ik had blijkbaar iemand nodig die naast het bidden ook ‘lichamelijk’ mij hielp om los te gaan laten. De fysio voelde letterlijk dat ik vasthield. Mijn onderbewustzijn kon dit niet meer verbergen. Mijn lichaam liet de waarheid zien en die behandeling gaf een eerste zet om los te gaan laten. Waar me dit heen gaat brengen weet ik niet, maar God wel. Ik vertrouw en geloof erin dat het mooi gaat worden. Kortom, wordt vervolgd 😊

Vragen om te overdenken
  1. Heb je te maken met lichamelijke klachten? Zo ja, welke?
  2. Welke bagage draag je met je mee?
  3. Durf je los te laten? Waarom wel of niet?

Loslaten is één van de moeilijkste dingen om te doen, maar oh zo ontzettend belangrijk. Wanneer we namelijk blijven vasthouden, dan raken we verkrampt. Dat kan zowel letterlijk als figuurlijk gebeuren. Lichamelijk klachten kunnen daar signalen van zijn. Loslaten is iets wat je kan leren, want gebonden door het leven gaan is niet hoe God het voor jou bedoelt heeft.

Ik wil leren loslaten en kan daar hulp bij gebruiken!
Blogs

Durf jij jouw kast bewust te openen?

Leestijd: 7 minuten

Misschien herken je jezelf hier wel in. Je hebt dingen meegemaakt in je verleden en daar wil je niet meer mee geconfronteerd worden. Je wil het verleden als het ware in een kast stoppen en die deur op slot doen, zodat deze nooit meer open gaat. Want als het weggestopt is, dan is het er niet meer. Dan is er geen confrontatie meer met je verleden en kun je je leven leiden zoals je dat nu wilt. Alleen werkt dat wel zo? De ervaring leert ons dat het kastje nooit definitief op slot blijft zitten. Het kastje schiet zo nu en dan ineens open door een trigger die in het heden af gaat. Wat doe je dan?

Een trigger opent jouw kast

Als de kast openschiet door een trigger dan worden we ineens overspoeld door alles wat er in die kast zit. Misschien komen er zelfs dingen uit, waarvan je dacht dat die geen rol meer speelde in je leven. Je voelt je machteloos, verloren en weet niet meer waar het begin of het einde is. Het overvalt je. Soms kan een kleine trigger, die net even op jouw pijnpunt prikt, al voldoende zijn. We kunnen dan proberen om alles weer in die kast te duwen en hopen dat we het slot er weer snel op krijgen, zodat het weer ‘weg’ is.

Alleen is dat een constructieve en langdurige oplossing? Hoeveel energie kost het je om steeds maar weer die ‘rommel’ de kast in te duwen? Hoeveel energie kost het je om triggers te ontlopen die de kastdeur mogelijk zou kunnen openen? Hoe beperkt leef je, omdat je niet volop in vrijheid leeft, omdat de angst dat de kastdeur opengaat een rol blijft spelen in je leven?

Heb je echt alles prima voor elkaar?

Grote kans dat je jezelf bewust overtuigd hebt dat je het allemaal prima voor elkaar hebt en dat je de situatie accepteert zoals het nu is. Je hebt je leven ingericht en je denkt dat je gelukkig bent. Maar is dat ook echt zo als je eerlijk naar jezelf kijkt? Dit kan een manier van ‘overleven’ voor je zijn geworden. Want zonder die overtuiging zou je misschien wel in een depressie zijn beland, omdat je gewoonweg niet weet hoe je die rommel in die kast moet ‘opruimen’.

Een overlevingsstrategie ontwikkelen is niet raar of stom. Het houdt je op de been. Alleen hoe lang wil je blijven ‘overleven’ in plaats van in vrijheid te gaan leven? Wanneer durf je ervoor te kiezen om zelf bewust die kast te openen en één voor één de rommel op te ruimen? Een kast zonder slot, een kast die niet zomaar open springt bij een trigger. Een kast die gevuld raakt met overwinningen, dingen die je geleerd hebt, je ontwikkelingen, etc… Misschien kun je die kastdeuren zelfs op een gegeven moment vervangen voor glazen deuren, zodat je die dingen kan ‘zien’ en er trots op kan zijn.

Ze zijn beter af zonder mij

Ikzelf heb jarenlang een kast gehad die vol zat met dingen waarvan ik het bestaan niet wou weten. Ik dacht: Als het achter slot en grendel zit, dan is het er niet. Het zat vol met schaamte, verdriet, boosheid, eenzaamheid, schuld en frustratie. Ook ik had niet het slot uitgevonden die de kast permanent dicht kon houden. Dus ook bij mij vloog de kast geregeld open en werd ik overspoeld door al die emoties, gevoelens, gedachtes en overtuigingen. Op dat soort momenten werd de grond onder mijn voeten weggeslagen en vroeg ik me echt af wat ik nog deed in dit leven. Wat had ik nog toe te voegen? Wie was ik nou?

Ik had gedachtes die niet opbouwend en bemoedigend waren. Ik dacht wel eens: Als ik nu zou verdwijnen dan zou niemand mij missen en zijn ze beter af zonder mij. Als ik daar nu op terug kijk, dan maakt me dat verdrietig, maar ik begrijp wel waar het vandaan kwam. Ik werd zo overspoeld door zoveel dingen, dat ik gewoonweg het overzicht helemaal kwijt raakte. Ik raakte verstrikt en verloren in mijn eigen negatieve bubbel en ik zag niet waar de uitgang was. Totdat ik weer alles in de kast kreeg en die met moeite weer op slot kreeg en weer ‘verder’ kon.

Heling ontstaat als je voelt

Verder? Kon ik echt verder? Nee, natuurlijk niet. Ik werd ontzettend beperkt door de inhoud van die kast. Het hield me klein en onzeker. Ik hield me op de achtergrond en ik geloofde niet in mezelf. Ook al zeiden mensen om mij heen dat ik meer kon dan ik zelf zag. Het kwam niet binnen. Een paar jaar geleden, toen ik God leerde kennen, ging ik de confrontatie aan met mijn kast. Samen met God deed ik mijn kast open, bewust en stapje voor stapje.

Eén voor één pakte we er een ‘onderwerp’ uit en gingen we aan de slag. Want heling kan pas ontstaan als je voelt. Ik vond het niet leuk. Ik vond het zwaar, moeilijk, confronterend en verdrietig. Soms voelde ik me machteloos en verloren. Soms zakte het vertrouwen tot in mijn schoenen en dacht ik: Waar ben ik aan begonnen? Ik wil dit helemaal niet voelen. Het ging prima zoals het ging. Maar was dit zo? Nee, dat was niet zo. We denken vaak dat het prima ging, maar we zoeken dan voor onszelf een excuus om zo’n confrontatie uit de weg te gaan en maar niet te hoeven voelen.

Opruimen geeft bevrijding

Het opruimen van mijn kast heeft mij zoveel verlichting gegeven. Doordat ik dit ging doen, kwam er ook ruimte voor het ontdekken van mijn identiteit. Ik had me zo laten beperken door die kast, dat ik nooit tot bloei kon komen en niet had ontdekt voor mezelf wie ik was met mijn talenten en dromen. Het hield mij gevangen en het was een last die ik met mij mee droeg. Ik hield mezelf gevangen, omdat ik niet de moed had om die kast op te ruimen. Maar het is echt een bevrijding geweest om het wel te doen!

Mocht jij jezelf herkennen in dit verhaal dan hoop ik dat deze blog jou heeft mogen bemoedigen en aanmoedigen. Ook voor jou gun ik jou die vrijheid. Jouw kast negeren en die dicht proberen te houden is niet dé oplossing. De confrontatie aangaan, het voelen en het daarna los gaan laten is een manier om jouw kast leeg te maken en leeg te houden van onvoorspelbare negatieve gevoelens, emoties en gedachtes. Zou je de kast niet liever willen vullen met jouw overwinningen? Het verleden wis je niet uit, maar je kan er wel op een andere manier op terug leren kijken, zonder dat het grip houdt op jouw leven.

Vragen om te overdenken
  1. Welke dingen heb jij bewust/onbewust in de kast gestopt?
  2. Durf jij te kijken wat jij in de kast hebt gestopt?
  3. Wat zou het je gaan brengen als die kast opgeruimd zou zijn?

Dingen wegstoppen om er maar niet geconfronteerd mee te worden doen we bijna allemaal. Confrontatie is niet fijn en kan enorm pijnlijk zijn. Als we het wegstoppen dan is het er niet, alleen in je onderbewustzijn blijft het bestaan en kan het een negatieve invloed hebben op je gezondheid.
Opruimen en de confrontatie aangaan is de manier om die negatieve invloed uit je lichaam te krijgen. Nee, het is niet makkelijk, maar zeker niet onmogelijk. Probeer dit niet alleen op te lossen, want samen zie je meer dan één.

Ik wil graag hulp om samen mijn kast op te gaan ruimen!