Ben jij jouw labels of jouw diagnoses?

Leestijd: 5 minuten

Ik was onlangs een kast aan het opruimen en toen kwam ik een stapel dossiers van mij tegen. Dossiers van huisartsen, GGZ-instellingen, het revalidatiecentrum en van andere hulpverleners. Die stapel ligt nu voor me en het is best een grote stapel aan A4’tjes. Ineens kwam het besef binnen: deze stapel papieren hebben jarenlang verteld wie ik ben. Alleen ben ik dat echt of is het de identiteit die ik zelf heb aangenomen n.a.v. de uitslagen die voortkwamen uit onderzoeken, testen en conclusies die werden getrokken door hulpverleners?

Labels en diagnoses

Door de jaren heen zijn er veel labels en diagnoses aan me komen te hangen van alles wat ik zou hebben volgens de onderzoeken en testen die gedaan zijn. Het onderstaande lijstje geeft weer welke labels en diagnoses aan mij gegeven zijn.

Ik ben een vrouw met:

… een persoonlijkheidsstoornis met vermijdende trekken.
… een somatoforme stoornis.
… een seksuele stoornis.
… een chronisch pijnsyndroom.
… stemmingswisselingen.
… chronische stress.
… een paniekstoornis.
… een burn-out.
… fybromyalgie.
… chronische hyperventilatie.
… het Tietze syndroom.
… chronische vermoeidheid.
… chronische duizeligheid.

Als ik dit lijstje bekijk dan maakt me dit verdrietig, omdat dit lijstje mijn leven en identiteit bepaalde. Ik nam letterlijk alle labels en diagnoses met beiden handen aan. Ik trok als het ware een mantel aan, van mijn ‘nieuwe’ identiteit. Alleen de ware ‘ik’, mijn echte identiteit, verdween onder die mantel.

Wat je aandacht geeft, groeit

Het afgelopen jaar heb ik samen met God stapje voor stapje mogen ontdekken wie ik nu echt ben. Ik heb mogen leren dat mijn labels en diagnoses niks zeggen over wie ik ben. Juist doordat ik me heb vastgehouden aan die identiteit, heb ik me ook heel erg vastgehouden aan mijn labels en diagnoses. Ik geloof heel erg dat ik daardoor mijn klachten ook in stand hield. Zij kregen namelijk mijn totale aandacht en wat je aandacht geeft, groeit. Ik was zo mee bezig met hoe ik me voelde en welke symptomen er kunnen zijn als je bepaalde stoornissen hebt, dat ik daar vanzelf last van begon te krijgen.

Ik begon mezelf erin te verliezen. Daardoor zag ik het glas maar half leeg in plaats van halfvol. Ik kon niet meer dromen in mogelijkheden, want ik dacht dan alleen maar ‘hoe dan?’. In mijn overtuigingen kon ik weinig tot niks en zou ik ook nooit meer van deze klachten af komen. Want ja, als je een stoornis hebt, dan ben je zo en dat is niet iets waar je vanaf kan komen.

Het zegt niet wie jij bent

Ik kan nu wel zeggen dat dit voor mij niet de waarheid is. Ik geloof heel erg dat labels of diagnoses niks zeggen over wie jij bent, maar dat het ook niks zegt over de dingen waar jij tegenaan loopt in je leven. Soms kan een label of diagnose je meer inzicht geven, maar het kan je ook beperken. Het kan jou overtuigingen geven die wellicht niet eens op jou van toepassing zijn. Doordat ik die overtuigingen ging geloven ging ik mezelf enorm beperken in mijn kunnen. Daarnaast gaf ik mijn labels en diagnoses zoveel ruimte in mijn leven dat het mijn leven bepaalde.

Afscheid nemen

Ik geloof dat er genezing kan plaatsvinden wanneer ik bereid ben om die mantel van labels en diagnoses af te doen. Alleen stiekem voelt ergens die mantel lekker warm en vertrouwd, maar God heeft mij laten zien dat die mantel mij schijnveiligheid geeft. Die mantel is door de jaren heen steeds zwaarder en zwaarder geworden en dat beperkte mij (letterlijk) in mijn bewegingsvrijheid.

Ik maak nu de keuze om die mantel af te doen en in vrijheid te gaan bewegen. Het voelt enorm kwetsbaar, naakt en eng. De dossiers gaan jaren terug, dus het is al jarenlang een waarheid voor mij geweest. Het lijkt op een afscheid. Afscheid nemen van iets wat heel vertrouwd heeft gevoeld en mij een soort van houvast heeft gegeven. Ik laat nu de mantel van me afvallen, ik sta op en ik loop naar God toe. Voorheen was die mantel mij houvast. Ik klampte me daar aan vast, maar ik heb dat niet meer nodig. God loopt naast mij en als ik bergen tegenkom dan mag ik me aan Hem vasthouden.
God zal mij nooit beperken in mijn kunnen. Integendeel. Hij zal me juist aanmoedigen om dingen te gaan doen waar ik goed in ben en waar ik blij van word, zonder diagnoses en labels.

Ik ben

Ik ben begonnen met een lijstje van labels en diagnoses die jarenlang vertelde wie ik was. Dit is het lijstje die ik ben.

Ik ben:

… Aida.
… Gods geliefde dochter.
… een vrouw van 35 jaar.
… geliefd en geaccepteerd.
… creatief.
… hoogsensitief.
… betrouwbaar.
… eerlijk en kwetsbaar.
… organisatorisch.
… (kinderlijk) vrolijk.
… een doorzetter.
… inspirator.
… een schrijfster.

Als ik dit lijstje lees, dan word ik blij. Het voelt niet bedrukt, negatief of zwaar. Het voelt licht, vrij en positief.

Als jij eens naar jezelf kijkt: welke labels en/of diagnoses zijn er op jou geplakt en welke labels en/of diagnoses heb jij aangenomen voor waarheid en bepaalt nu wie jij bent?

Vragen om te overdenken

Welke labels en/of diagnoses heb jij in je leven gekregen?
Wat doet dit lijstje met je?
Bepalen deze labels/diagnoses jouw identiteit? Waaruit blijkt dit?

Binnen de geestelijke gezondheidszorg wordt er ‘makkelijk’ gestrooid met diagnoses. Sommige mensen hebben wel 10 labels op zich geplakt gekregen. Alleen is het altijd helpend? Ben je daar mee geholpen of heeft het jou juist verder put in getrokken, omdat je daardoor alleen maar moedelozer bent geworden. Ja, een label kan je helpen om bepaalde hulp te ontvangen of om het beter uit te kunnen leggen aan je omgeving, maar we moeten ervoor waken dat het je identiteit gaat bepalen. Het zegt namelijk niks over wie jij bent als persoon.
Als ervaringsdeskundige weet ik hoe het is je daardoor te laten leiden, maar het is mogelijk om daar uit te stappen.

Ik wil niet meer dat mijn diagnoses mijn leven bepalen en ik zou daar hulp bij willen!

Blogs

Waarom positieve overtuigingen niet als vanzelf voelen

Leestijd: 5 minuten

Waarom vinden wij het makkelijker om te geloven dat het nooit meer beter gaat worden, dat je ziek wordt of dat het niet gaat slagen? Deze overtuigingen nemen we vaak met beiden handen aan. We twijfelen er vaak niet eens over. Het is gewoon zo. Alleen hoe vaak klopt die overtuiging? Waarom geloven we niet juist het tegenovergestelde als vanzelf? Dat het beter gaat worden, dat je niet ziek wordt of dat het wel gaat slagen. Deze overtuigingen nemen we vaak niet met beiden handen aan. Hier twijfelen we vaak juist over.

Geloven als een mosterdzaadje

Ik ben me daar ook bewuster van geworden dat ik ook heel makkelijk de negatieve overtuigingen aanneem voor waarheid. Maar als ik probeer uit te stappen in geloof dat iets wel gaat lukken of dat ik gezond ga blijven, dan vind ik dat zo ontzettend moeilijk om dat aan te nemen. Op dat moment is mijn geloof zo klein als een mosterdzaadje, maar het geloof dat iets niet gaat lukken is groter dan dat mosterdzaadje.

Negativiteit versus positiviteit

Ik denk dat er meerdere redenen hiervoor zijn. Allereerst leven we in een gebroken wereld. Er is kwaad, zorgen, ziekte, armoede, etc… in deze wereld. Als je het nieuws aanzet gaat het voor 95% over negatieve onderwerpen.
Daarnaast ben ik hooggevoelig (HSP). Dat betekent dat negatieve opmerkingen of grapjes veel harder bij mij binnenkomen. Het is ook algemeen bekend dat je ongeveer 5 positieve opmerkingen nodig hebt om 1 negatieve opmerking op te heffen. Kun je nagaan hoeveel positiviteit je als mens dan nodig hebt? Dat is best een uitdaging als je als HSP’er erg gevoelig bent voor negativiteit. Die negativiteit hoor je niet alleen, maar voel je ook.

In deze Corona-periode voel ik veel negativiteit om me heen als ik bijvoorbeeld in de supermarkt loop. Ik hoef geen mensen te spreken om te weten dat er bij veel mensen sprake is van angst en bezorgdheid. Dit kan mij bewust en onbewust enorm beïnvloeden.

Rust zoeken

Misschien denk je nu: Ok, duidelijk, maar wat doen we eraan? Het lijkt me een kansloze missie.
Zoals ik al in mijn vorige blog schreef, heb je altijd een keuze in elke situatie, dus ook hierin. Blijf ik geloven wat ik altijd heb geloofd en krijg ik wat ik altijd heb gekregen? Of ga ik iets anders proberen?
Het is zeker geen gemakkelijke wereld en al helemaal niet voor een HSP’er.

Ik maak elke dag weer de keuze om mijn bescherming en rust te zoeken bij God. Veel HSP’er zoeken hun rust op in de spiritualiteit. Dat deed ik vroeger ook, maar daar heb ik afstand van genomen sinds ik in 2017 tot geloof ben gekomen.

Ik ervaar dat het geloof mij ontzettend veel steun geeft. Waar ik het eerder allemaal alleen probeerde op te lossen, doe ik het nu samen met God. Door teksten te lezen in de bijbel krijg ik hoop en kracht. Want wat ik niet kan, kan Hij wel. Dat is wat Hij belooft en waar wij aan vast mogen houden.

Stop met extra gewicht hangen

Ik maak elke dag de keuze om te blijven geloven in een positieve uitkomst. Ook al zie ik het op dat moment nog niet. Maar als ik blijf kiezen voor een negatieve uitkomst, dan voelt het leven voor mij nog zwaarder aan. Dan ga ik er nog meer extra gewicht aan hangen, terwijl een groot gedeelte van mijn angsten en zorgen nooit zijn uitgekomen. Hoeveel stress en negativiteit heb je er dan zelf bij gelegd, terwijl dat helemaal niet had gehoeven? Wil jij stoppen met extra gewicht hangen aan jouw leven?

Wat kies jij om uit te spreken?

Het is en blijft een uitdaging en een keuze die je elke dag weer voor jezelf moet gaan maken. Sta je op en zeg je tegen jezelf: ‘Het wordt een mooie dag vandaag.’ Of zeg je: ‘Pfff… ik ben benieuwd hoe ik vandaag de dag door ga komen.’

Wanneer je het laatste uitspreekt, dan is de negatieve toon meteen gezet, waardoor je op een hele andere manier in je dag gaat staan. Helaas verander je je negatieve overtuigingen niet 123, maar ik geloof wel dat het mogelijk is. Het heeft alleen tijd, geduld en je wilsbesluit nodig.

Sta je open voor een kleine uitdaging? Probeer een dag lang te kiezen om positieve overtuigingen uit te spreken en ervaar wat dit met je doet. Het zal misschien moeite kosten, maar dat is niet erg. Wees daarin ook genade- en liefdevol naar jezelf toe.

Vragen om te overdenken

Welke overtuigingen spreek jij uit? Is dat vooral positief of negatief?
Waarom spreek je die overtuigingen uit? Wat ben jij gaan geloven?
Wat zou je daarin anders willen?

Vaak hebben we niet altijd door wat we uitspreken over de dag heen of wat we over onszelf denken. Veel overtuigingen zijn normaal geworden. Het zit in ons systeem. Alleen is het dan iets wat je dan moet accepteren? Nee, je kan dit veranderen. Bewustwording van je uitspraken en gedachten is de eerste stap. Daarna kun je aan de slag gaan met het ontdekken waarom je zo denkt/spreekt en daarna kun je het gaan veranderen. Verandering is een keuze die je zelf maakt. Wil jij dit veranderen?

Ik wil van mijn negatieve overtuigingen af en heb daar hulp bij nodig!

Blogs

Jij hebt ALTIJD een keuze

Leestijd: 5 minuten

Als jij naar jezelf kijkt en naar je leven op dit moment: ben je dan tevreden of zijn er dingen die je zou willen veranderen? Ben je gelukkig en accepteer jij jezelf zoals je nu bent? Of schuilt er een onzekerheid in jou en ben je totaal niet blij met jezelf en de situatie op dit moment? Stel je voor dat je een keuze kon maken tussen gelukkig of ongelukkig zijn. Of tussen acceptatie en afwijzing. Wat zou je dan kiezen?

Situaties wat ons overkomt

Vaak denken we dat we geen keuze hebben. We zitten in een bepaalde situatie wat ons is overkomen en we hadden geen keuze om niet in die situatie terecht te komen. Dat is grotendeels waar. Er kunnen zich situaties voordoen waar je totaal geen invloed op hebt gehad zoals bij: ziekte, verlies, (chronische) pijn, afwijzing, pesterijen, etc… Dit kan je ineens overkomen. Maar wie zegt dat je in die situatie geen keuze meer hebt? Één ding kan jou nooit worden afgenomen en dat is je eigen wilsbesluit. Je hebt altijd de mogelijkheid om een ander wilsbesluit te maken.

Van ‘pitty-party’ naar ‘victory-party’

In de meest moeilijke omstandigheden kun je een wilsbesluit maken dat je geen slachtoffer wilt zijn, maar een overwinnaar. Slachtoffer zijn is een keuze die je maakt. Je kiest er dan voor om (zoals Cees Bots het altijd zegt) in je eigen ‘pitty-party’ te blijven zitten. Maar je kan er ook voor kiezen om een eigen ‘victory-party’ ervan te gaan maken. Nee, dit is geen makkelijke stap. Ik lijk het misschien makkelijk te schrijven, maar ik weet uit eigen ervaring dat dit niet zo is. Ik heb vaak zelf ervoor gekozen om in een slachtofferrol te blijven hangen en me erbij neer te leggen. Ik koos er niet voor om op te staan en voor de overwinning te gaan.

Wie ben jij?

Het vraagt een hele andere mind-set van jezelf. Want kiezen voor overwinning, terwijl je voor je gevoel helemaal niks meer kan omdat je bijvoorbeeld te maken hebt met chronische pijn, voelt zo ontzettend tegenstrijdig. Je vraagt je misschien af: “Maar hoe dan? Ik kan niks en ik ben niks.” Maar dat zijn gedachtes wat leugens zijn die jij voor waarheid hebt aangenomen. Want kun je echt niks of zijn er nog dingen (hoe klein ook) die je nog wel kan? Wat maakt jou uniek op deze wereld? Ik geloof dat iedereen zijn eigen talenten en kleur heeft gekregen, alleen weten we vaak niet van onszelf wat die zijn.

Vaak koppelen we onze identiteit aan wat we doen, hoe we ons voelen, hoe de situatie is, wat ons is overkomen, etc… maar dat alles zegt niets over wie jij bent. Het zijn dingen die je zijn overkomen, maar bepalen niet wie jij bent. Dus: “Wie ben jij? Wie ben jij echt?” Wanneer jij ontdekt wie jij bent, dan geloof ik ook dat jij daarna voor jezelf kan gaan ontdekken wat jij nog wel kan in jouw desbetreffende situatie.

Kies voor de waarheid

Het stemmetje wat wellicht in jouw hoofd zit, wat tegen je zegt dat je helemaal niks meer kan of tegen je zegt dat je in zo’n afschuwelijke situatie zit dat je er nooit meer uit zal komen, mag je echt regelrecht de deur uit sturen. Die bevoegdheid heb je en die keuze mag jij zelf gaan maken. Kies ervoor om in de waarheid te gaan geloven: “Ik kan het wel. Ik ben het waard om in deze wereld te zijn. Ik heb iets te bieden. Ik kan meer dingen dan ik zelf denk.”

Ik vind het verdrietig om te zien/lezen dat mensen zo klein worden gehouden door leugens wat hun hele leven kan beïnvloeden. Dit kan al op jonge leeftijd zijn begonnen. Te denken aan bijvoorbeeld afwijzing: “Jij bent het niet waard. Het was beter geweest als jij niet had bestaan. Er is geen ruimte voor jou.”
Als jij in een gezin bent opgegroeid waarin er geen aandacht of ruimte voor jou was, dan kan dit jouw leven hebben getekend. Het kan zijn dat je je nu in allerlei bochten probeert te wringen om maar geen mensen om je heen kwijt te raken, waardoor je continu over je eigen grenzen heen gaat.
Of je bent chronisch ziek geworden en je leven voelt nu als overleven. Je probeert elke dag door te komen, maar geluk en vreugde is er niet meer.

Startpunt naar herstel

Ik moedig je aan: zoek hulp, wanneer je vastloopt en/of denkt dat je slachtoffer bent in jouw situatie(s). Dit hoeft namelijk niet zo te zijn en het einde te betekenen. Integendeel! Ik denk dat bewustwording bij jezelf hiervan het startpunt naar herstel is. Ik geloof dat wanneer jij de keuze maakt om uit jouw slachtofferschap te gaan stappen dat er mooie en gave doorbraken gaan gebeuren. Herstel is echt mogelijk, ook voor jou! Ik bid voor kracht en moed dat jij die eerste stap durft te gaan zetten.

Blogs

Ben jij de wijste of een slachtoffer?

Leestijd: 5 minuten

Het kan zijn dat je hebt besloten om te gaan starten met een coachingstraject of dat je er onlangs mee gestart bent. Wellicht heb je te maken met een partner die jouw grenzen niet respecteert of niet ingaat op jouw hulpvraag. Hoe ga je om met een partner die jou niet begrijpt, jou niet helpt of misschien jouw grootste trigger is? Dit kan een hoop druk geven op jullie relatie en ervoor zorgen dat er steeds maar over en weer olie op het vuur gegooid wordt.

Onbegrip en mezelf bewijzen

Uit eigen ervaring weet ik dat best lastig is om een partner te hebben die jou niet (goed) begrijpt. Mijn partner begreep mij jaren geleden ook niet. Mijn klachten waren niet aan de buitenzijde te zien en het leek soms heel erg dat ik dingen bij voorbaat uit de weg ging. Hij was altijd van ‘Eerst proberen en dan kijken of het gaat’. Dit klonk voor mij als ‘je moet het kunnen’. Dat was voor mij een trigger om over mijn grenzen heen te gaan, want ik wou me niet laten kennen. Ik wou niet toegeven dat ik zwak was. Want dat was wat ik voelde als iets niet ging. Ik voelde me zwak, waardeloos en niet goed genoeg. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik het kon, maar ook aan mijn partner.

Grenzen aangeven voelde als verdedigen

Naar mijn grenzen luisteren deed ik toen niet, omdat mijn grenzen niet paste in het plaatje wat ik dacht dat mijn partner voor ogen had. Ik had het gevoel dat ik aan een bepaalde standaard moest voldoen wat mij niet lukte. Toen ik hier hulp bij kreeg, leerde ik juist om mijn grenzen te gaan herkennen en die ook aan te geven. Oh, wat vond ik dat letterlijk een hel. Ik ging voor mijn gevoel toegeven dat ik iets niet kon of dat ik iets maar kon voor 50%. Dat was naar mijzelf toe pijnlijk, maar ook naar mijn partner. Ik had het gevoel dat ik mezelf steeds moest verdedigen waarom iets wel of niet ging. Dit kostte mij enorm veel energie en ik heb ook wel eens gedacht: voor mij hoeft niet meer. Ik ben er zo klaar mee!

Gestopt met slachtoffer voelen

Gelukkig was dat toen en niet meer nu. Ja, het is soms nog lastig voor mijn partner te begrijpen waarom iets wel of niet gaat. Dat frustreert hem wel eens, maar mij ook. Je wilt soms meer, maar je lichaam zegt ‘stop’. Uiteindelijk zijn ook wij beiden mensen en is er soms gefrustreerd over raken niet raar. Maar de volledige onbegrip en het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen naar mezelf toe en naar mijn partner toe is er niet meer. We hebben hier veel over gepraat en het geloof dat we beiden in 2017 hebben gevonden heeft daar zeker in geholpen.

Dat niet alleen, ik heb op een gegeven moment een keuze gemaakt. Ik wou niet langer meer het slachtoffer zijn. Ik zocht hulp en ik wou geholpen worden. Dat betekende dat ik stappen moest gaan nemen en ging werken aan mijn eigen identiteit. Want mijn identiteit hangt niet van anderen af en dus ook niet van mijn partner. Ik mocht gaan ontdekken wie ik ben. In mijn geval was dat ontdekken wie ik ben in Jezus.

Identiteit ontdekken

Door te werken aan jouw identiteit, maakt dat jouw sterker. Doordat jij sterker wordt en ontdekt wie jij bent, heb jij anderen niet nodig om dat te laten bevestigen. Hierdoor stop je met het zoeken naar bevestiging en kun je met andere ogen naar anderen kijken, dus ook naar jouw partner. Wellicht dat jouw partner ook reageert vanuit zijn pijn naar jou toe. Als jij sterker bent geworden, dan kun je daar met genade naar kijken in plaats van dat je je meteen afgewezen en onbegrepen voelt. Want als jij van jezelf houdt en weet wie jij bent en dat je goed genoeg bent, dan zal jouw partner geen trigger meer voor jou zijn.

Neem jij jouw verantwoordelijkheid?

Ja, het is fijn als je een partner hebt die jou voor 100% kan steunen tijdens een traject. Maar dat is niet altijd het geval. Het is dan aan jou de keus wat jij doet. Blijf jij in een slachtofferrol hangen of maak je een keuze en kies je voor jezelf? Ga je leren om goed voor jezelf te zorgen en hier een eigen verantwoordelijkheid in te nemen? Dit kan misschien hard over komen, maar zo is het niet bedoeld. Alleen wanneer wij gaan wachten totdat onze partner verandert, dan kan dat heel lang gaan duren. Daarnaast kan jij de ander ook niet veranderen. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen tuintje. Jij kan niet voor het tuintje van een ander gaan zorgen, want dan gaat jouw eigen tuintje dood.

Als jij veranderd, dan zie ik vaak dat de partner uiteindelijk ook mee verandert. Jij schiet minder in de verdediging of reageert vanuit veroordeling en dat gaat jouw partner opmerken.

Behandel jouw partner zoals jij hem/haar wilt zien.

Betekent dit dat jij dan de wijste moet zijn? Ja, wellicht wel. Maar als jij blijft doen wat je altijd deed, dan krijg je terug wat je altijd al hebt terug gekregen.

Is het makkelijk? Nee, zeker niet. Vooral in het begin zal het pittig zijn en soms ook oneerlijk voelen. Maar voor jezelf kiezen en je verantwoordelijkheid nemen is echt de beste beslissing die je kan maken om de weg in te slaan naar (verder) herstel.