Toon 2 Resultaat/Resultaten

De juiste weg is vaak niet de makkelijkste weg

Leestijd: 7 minuten

De afgelopen twee weken heb ik intensieve fysiobehandelingen gehad. Fijn was anders, kan ik je vertellen. Het was ontzettend pittig en niet leuk, maar soms moeten we ergens doorheen gaan wat niet fijn is, om tot heling te komen. Dat is juist niet de makkelijke weg, maar de weg die we vaak zo lang mogelijk proberen te vermijden. Totdat er een signaal af gaat in je lichaam dat het echt niet meer gaat en dan moet je wel.

Too good to be true?

Toen ik de eerste behandelingen had gehad, merkte ik vooruitgang. De oorsuizen waren weg! Ik begon dit hardop uit te spreken naar anderen en binnen drie dagen waren mijn oorsuizen weer terug. Ik baalde enorm en dacht: Hoe dan?

Ik ben altijd heel voorzichtig geweest met positieve dingen uitspreken, omdat ik in mijn verleden heel vaak teleurgesteld ben geweest. Ik begon mezelf daarom te beschermen tegen teleurstellingen door het glas altijd maar half leeg te zien in plaats van half vol. Want voor mijn gevoel waren dan mijn teleurstelling en pijn minder. Wat achteraf gezien eigenlijk niet klopte. Maar dat was een overtuiging waar ik zelf in was gaan geloven.

Nu wil ik dat anders doen en daarom spreek ik nu wel de positieve dingen uit. Maar het voelde wel als een enorme domper dat de oorsuizen na een paar dagen weer terug waren.  Mijn twijfels sloegen meteen weer toe en allerlei overtuigingen gingen door mijn gedachten heen: It was too good to be true. Iets waar je al tientallen jaren mee loopt kun je niet meer herstellen. En ga zo maar door.

Een domper

Ondanks de domper ging ik weer naar mijn volgende afspraak. Ik vertelde wat er gebeurd was en de fysio ging kijken. Hij zei: ‘Het is niet raar dat het weer terug is. Je lichaam heeft een tegenreactie gegeven en is weer een stukje teruggevallen.’ Eerst begreep ik het niet. Waarom gaat mijn lichaam tegenwerken? Hetgeen wat er nu gebeurt is juist goed voor mijn lichaam. Mijn bindweefsel wordt nu los gemaakt, waardoor er weer vrijheid komt in mijn lichaam. Waarom accepteert mijn lichaam dat niet? Het is toch juist fijn om weer vrij te kunnen bewegen? Hoe het was, was niet oké en niet goed.  Dat werd wel bevestigd tijdens de behandelingen, want het los laten maken is geen pretje en deed veel pijn.

Fysieke overleving

Een paar dagen later kwam de openbaring van God bij mij binnen. Ik begon het ineens te zien wat er gebeurd was. Het lichaam is zo mooi gemaakt dat het de mogelijkheid heeft om dingen te corrigeren als er ergens iets in je lichaam verkeerd gaat. Het lichaam past zich aan, zodat je lichaam kan blijven functioneren. Wanneer er weer ergens een dominosteentje omgaat, dan past het zich weer aan. Het lichaam kan dat heel lang blijven doen. Bij de één is dat langer dan bij de ander. In mijn geval had het lichaam zich stapje bij stapje, zonder dat ik het echt door had, zichzelf volledig vastgezet.

De aanpassingen die mijn lichaam deed was een vorm van overleving, maar dan fysiek gezien. Doordat dit grotendeels onbewust gebeurde, heb ik het niet door gehad. Ik stond ook jarenlang uit verbinding met mezelf, dus ik was er ook niet echt mee bezig. Ja, ik had klachten, maar ik legde me er ook grotendeels bij neer, want er was geen hulpverlener die me kon helpen. Ik moest er maar mee leren leven.

De eerste tekenen begonnen 15 jaar geleden

Als ik nu achteraf erop terugkijk dan zijn de eerste tekenen van bindweefselpijn begonnen toen ik begin 20 was (nu zo’n 15 jaar(!) geleden). Ik ging ervoor naar de huisarts, maar ze konden er niks mee. Ik had heel vaak krampen en stekende pijn rondom mijn ribbenkast. Ik kreeg als tip mee om ademhalingsoefeningen te gaan doen, want ik hyperventileerde. Wat niet zo gek was, want door de stekende pijnen kon ik niet meer normaal ademhalen. Later werd het ademhalen oppervlakkiger, omdat ook mijn middenrif vast kwam te zitten. Dus ook al wou ik ‘normaal’ ademhalen, het lukte niet. Alleen dat wist ik toen niet. Ik dacht dat het aan mij lag en ik iets verkeerd deed.

Help! Wat gebeurt er nu?

Nu, na zoveel jaren, heb ik hoop gekregen en worden er nu dingen aangepakt in mijn lichaam die nooit bekeken zijn, maar waar ik al jarenlang had aangegeven dat ik daar pijn voelde als je eraan zat. Op dat moment dacht ik: Yes, nu weet ik wat het is, nu wordt het beter. Maar mijn lichaam dacht toen: Help! Wat gebeurt er nu? Dit is niet goed! Dus mijn lichaam ging in de tegenwerking. Want we wijken nu ineens van het zogenaamde veilige pad af.

Mijn lichaam heeft al die jaren zelf geprobeerd alle stress te overleven en daar ben ik mijn lichaam dankbaar voor. Anders had ik nu niet gestaan waar ik nu sta. Alleen nu mag mijn lichaam gaan leren om het ‘oude’ los te gaan laten. Het is niet meer nodig. Het oude is voorbij.
Als tegenreactie hierop ging mijn lichaam binnen een paar dagen weer vast zitten. Het greep zich weer vast naar het oude, want alles daarbuiten voelde niet oké en onveilig, terwijl het juist wel goed en veilig is.

Geef jezelf de tijd en ruimte

Het vast blijven houden aan het ‘oude’ gebeurt niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Door de jaren heen zijn er bepaalde patronen en overtuigingen in geslopen. Je hebt wellicht een overlevingsstrategie ontwikkeld, omdat je vroeger op emotioneel gebied tekort bent gekomen. Als je dan de keuze maakt om hulp te zoeken dan kan alles in je hoofd en lichaam gaan tegenwerken. Je kan gedachten krijgen zoals: Dit werkt niet. Laat het maar zitten. Maar geef jezelf de tijd om te wennen aan het nieuwe pad dat je bent opgegaan.

Geef jezelf de ruimte om de dingen die je geholpen hebben om te overleven, los te gaan laten en geef vooral niet op! Om tot heling te komen moeten we vaak een weg nemen die niet makkelijk is. Maar gelukkig is het een weg die we niet alleen hoeven te gaan. God is erbij en gaat met ons mee. Hij moedigt ons aan als we willen opgeven en het even niet meer zien zitten. Hij laat ons niet los.

Vrijheid is er ook voor jou

Ja, ik vind het super pittig allemaal en wou dat het soms makkelijker kon, maar aan de andere kant ontdek ik steeds meer dingen van mezelf die ik eigenlijk ook niet had willen missen. Laagje voor laagje wordt er afgepeld en ik maak het allemaal mee. Ik voel letterlijk stapje voor stapje vrijheid in mijn lichaam ontstaan. Vrijheid die er ook voor jou ligt.


Vragen om te overdenken
  1. Met welke belemmeringen leef jij dag in dag uit?
  2. Als je kijkt naar jouw leven, leef je dan in vrijheid of in beperking?
  3. Zou je daar iets in willen veranderen?

Onthoud dat niks onmogelijk is, maar soms heb je net even die helpende hand nodig om verder te komen. We proberen vaak dingen zelf op te lossen, maar dat lukt niet altijd. Hulp vragen is misschien voor jou een hele stap, maar wat als je het niet doet? Dan blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen. Ben je daar niet klaar mee? Zou je het nu niet anders willen? Mocht je antwoord op beiden ja zijn, dan wil ik je aanmoedigen om de stap te gaan zetten. Want uiteindelijk ben jij diegene die de eerste stap mag gaan zetten. Niemand anders zal het voor je doen.

Loslaten is dansen in vrijheid

Leestijd: 7 minuten

Loslaten is iets wat we vaak enorm moeilijk vinden. We willen vasthouden aan dingen die voor ons bekend zijn en die ergens veilig voelen. Soms weten we niet hoe we moeten loslaten. Je bent je er vaak niet van bewust dat de last op je schouders steeds zwaarder en zwaarder wordt. Je past je aan en gaat door. Je vindt altijd een weg. Totdat je lichaam het gewicht niet meer aankan en signalen begint af te geven dat het té veel is geworden.

Figuurlijk vasthouden

Je kan letterlijk pijnklachten krijgen in je lichaam. Vaak is de pijn zelf niet de oorzaak, maar bevindt de oorzaak elders in het lichaam. Als één dominosteentje gaat, dan volgt er vaak een hele rits erachteraan. Door het niet los kunnen laten ga je alles proberen vast te houden. Als jij een tijdje probeert om iets verkrampt vast te houden met je handen dan gaat het pijn doen en laat je vanzelf los zodat de pijn kan verdwijnen.

Dit klinkt heel makkelijk. Wanneer je kramp krijgt, dan laat je hetgeen wat je vasthoudt uit je handen vallen. Alleen hoe je dat met dingen die je niet letterlijk maar figuurlijk vasthoudt? Hoe laat je dat los?

Een stap in geloof

Ik ben al jaren bekend met pijnklachten. Vorig jaar werd er gezegd, het is fybromyalgie. Ook mijn duizeligheid speelt al ruim 10 jaar een rol in mijn leven. Ik heb van alles geprobeerd en niks heeft geholpen. Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een fysiotherapeut van Fysio Physics. De pijn in mijn bindweefsel werd wat dragelijker, maar de duizeligheid bleef. Uiteindelijk, na heel lang twijfelen, had ik me op de wachtlijst laten zetten om gezien te worden door de eigenaar van Fysio Physics. Hij heeft veel ervaring en ik dacht: Misschien heeft hij nog een idee?

Die ene maandagmorgen op 3 mei, was het zover. Ik had mijn afspraak. Ik voelde dat ik een klein beetje terughoudend was, omdat ik niet weer ergens mijn hoop op wilde vestigen om dan weer teleurgesteld te worden. Ik dacht: Ik laat het gewoon over me heen komen en zet een stap in geloof.

Wat gebeurt hier?

Dat heb ik geweten. Wat begon als een normale fysio behandeling, werd een combinatie van behandelen, bidden en God. Ik wist dat hij gelovig is, maar wat er toen gebeurde had ik niet zien aankomen. Hij wou een bepaalde handeling uitvoeren, maar het lukte niet. Ik zat letterlijk ‘vast’. Ineens zei hij tegen mij: “Ik weet het al. Jij moet dingen gaan loslaten.” Dat was het enige wat hij tegen mij zei en op dat moment begon ik te huilen. Ik keek nog om me heen en dacht: Wat gebeurt hier nou? Maar ik kon niet meer stoppen. De fysio kon daarna door met zijn behandeling, want hij kreeg ‘ruimte’ om de handeling alsnog uit te voeren.

Toen benoemde hij mijn faalangst en dat ik té veel bezig ben met wat anderen over mij denken. Ook probeerde ik van alles op mijn schouders mee te dragen. Ik dacht alleen maar: Hoe kan hij dat nou weten? Want het klopte wat hij benoemde. Ik heb de laatste periode zo het gevoel dat ik faal in ons huwelijk en ik laat me zo vaak leiden door wat anderen van mij vinden. Daarna dacht ik: natuurlijk kan hij dat weten. God weet alles over mij. Ik weet dat God mij kent en alles over me weet, maar als dit dan bevestigd wordt, dan blijft het iedere keer weer bijzonder.

Een eerste stap naar bevrijding

Mijn hele lichaam zit letterlijk vast. Er is bijna geen plekje te ontdekken dat geen pijn doet als je het aanraakt. Die behandeling voelde als een eerste stap naar bevrijding in zowel mijn lichaam als in mijn hoofd. Er is iets opengezet, waardoor het letterlijk begon te stromen. We zijn er nog niet, want op een gegeven moment was de behandeling genoeg. Ik was daarna zowel lichamelijk als mentaal enorm moe. Binnenkort volgt de tweede behandeling, maar op dit moment ervaar ik meer rust in mijn hoofd en lichaam.

Het onderbewustzijn wil blijven vasthouden

Loslaten vind ik heel moeilijk. Er hebben heel veel mensen voor me gebeden, maar blijkbaar bleef ik (onbewust) nog steeds stug vasthouden. Ik werd me tijdens die behandeling zo bewust van mijn lichaam. Mijn lichaam was helemaal verkrampt en dat voelde eigenlijk helemaal niet goed en fijn. Door die ene woorden in combinatie met de behandeling liet ik een stuk ‘los’.

Gebed vind ik ontzettend waardevol en mooi, maar ik kan er niet altijd wat mee. Ik hoor het, het raakt me vaak genoeg, maar ik denk dat ik dan onbewust nog steeds vast blijf houden zonder dat ikzelf en de ander het doorheeft. Ik doe dit niet expres, want ik wil juist loslaten, maar mijn onderbewustzijn wil het vast blijven houden. Mijn onderbewustzijn weet niet beter en het voelt ergens veilig en vertrouwd terwijl het ‘pijn’ doet.

Bagage meedragen is meer pijn

Loslaten voelt voor mij als iets waar je geen controle op hebt en dus onveilig. Alleen geeft loslaten zo’n gevoel van vrijheid, zowel in m’n hoofd als letterlijk in mijn lichaam. Door vrij te zijn kun je vrijer ademen en bewegen, maar ga je nieuwe dingen ook weer aandurven. Door verkrampt te blijven, word je klein gehouden en stap je niet uit. Door me te laten leiden door anderen en mezelf te belasten met een hoop bagage kwam ik niet meer vooruit. Als ik het probeerde dan kreeg ik figuurlijk, maar vaak ook letterlijk, pijn in mijn lichaam. Het is proberen vooruit te komen, terwijl je nog 100 kg extra probeert mee te dragen. Het is niet té doen of het kost enorm veel energie.

Durf los te laten

Wanneer je loslaat, dan kun je je zo vrij voelen als een vogeltje en zo licht als een veertje. Het is dansen in vrijheid en genieten van alles wat er om je heen is. Wanneer je verkrampt door het leven gaat dan ben je vaak alleen maar gericht op de pijn en het negatieve.
Durf los te laten en te ervaren wat vrijheid nu echt is! Aan welke dingen houd jij je vast en wat vind je moeilijk om los te laten? Zou je het aandurven om die dingen los te gaan laten?

Het lichaam laat de waarheid zien

Ik had blijkbaar iemand nodig die naast het bidden ook ‘lichamelijk’ mij hielp om los te gaan laten. De fysio voelde letterlijk dat ik vasthield. Mijn onderbewustzijn kon dit niet meer verbergen. Mijn lichaam liet de waarheid zien en die behandeling gaf een eerste zet om los te gaan laten. Waar me dit heen gaat brengen weet ik niet, maar God wel. Ik vertrouw en geloof erin dat het mooi gaat worden. Kortom, wordt vervolgd 😊


Vragen om te overdenken
  1. Heb je te maken met lichamelijke klachten? Zo ja, welke?
  2. Welke bagage draag je met je mee?
  3. Durf je los te laten? Waarom wel of niet?

Loslaten is één van de moeilijkste dingen om te doen, maar oh zo ontzettend belangrijk. Wanneer we namelijk blijven vasthouden, dan raken we verkrampt. Dat kan zowel letterlijk als figuurlijk gebeuren. Lichamelijk klachten kunnen daar signalen van zijn. Loslaten is iets wat je kan leren, want gebonden door het leven gaan is niet hoe God het voor jou bedoelt heeft.