overlevingsstrategie

Toon 2 Resultaat/Resultaten
Blogs

De juiste weg is vaak niet de makkelijkste weg

Leestijd: 7 minuten

De afgelopen twee weken heb ik intensieve fysiobehandelingen gehad. Fijn was anders, kan ik je vertellen. Het was ontzettend pittig en niet leuk, maar soms moeten we ergens doorheen gaan wat niet fijn is, om tot heling te komen. Dat is juist niet de makkelijke weg, maar de weg die we vaak zo lang mogelijk proberen te vermijden. Totdat er een signaal af gaat in je lichaam dat het echt niet meer gaat en dan moet je wel.

Too good to be true?

Toen ik de eerste behandelingen had gehad, merkte ik vooruitgang. De oorsuizen waren weg! Ik begon dit hardop uit te spreken naar anderen en binnen drie dagen waren mijn oorsuizen weer terug. Ik baalde enorm en dacht: Hoe dan?

Ik ben altijd heel voorzichtig geweest met positieve dingen uitspreken, omdat ik in mijn verleden heel vaak teleurgesteld ben geweest. Ik begon mezelf daarom te beschermen tegen teleurstellingen door het glas altijd maar half leeg te zien in plaats van half vol. Want voor mijn gevoel waren dan mijn teleurstelling en pijn minder. Wat achteraf gezien eigenlijk niet klopte. Maar dat was een overtuiging waar ik zelf in was gaan geloven.

Nu wil ik dat anders doen en daarom spreek ik nu wel de positieve dingen uit. Maar het voelde wel als een enorme domper dat de oorsuizen na een paar dagen weer terug waren.  Mijn twijfels sloegen meteen weer toe en allerlei overtuigingen gingen door mijn gedachten heen: It was too good to be true. Iets waar je al tientallen jaren mee loopt kun je niet meer herstellen. En ga zo maar door.

Een domper

Ondanks de domper ging ik weer naar mijn volgende afspraak. Ik vertelde wat er gebeurd was en de fysio ging kijken. Hij zei: ‘Het is niet raar dat het weer terug is. Je lichaam heeft een tegenreactie gegeven en is weer een stukje teruggevallen.’ Eerst begreep ik het niet. Waarom gaat mijn lichaam tegenwerken? Hetgeen wat er nu gebeurt is juist goed voor mijn lichaam. Mijn bindweefsel wordt nu los gemaakt, waardoor er weer vrijheid komt in mijn lichaam. Waarom accepteert mijn lichaam dat niet? Het is toch juist fijn om weer vrij te kunnen bewegen? Hoe het was, was niet oké en niet goed.  Dat werd wel bevestigd tijdens de behandelingen, want het los laten maken is geen pretje en deed veel pijn.

Fysieke overleving

Een paar dagen later kwam de openbaring van God bij mij binnen. Ik begon het ineens te zien wat er gebeurd was. Het lichaam is zo mooi gemaakt dat het de mogelijkheid heeft om dingen te corrigeren als er ergens iets in je lichaam verkeerd gaat. Het lichaam past zich aan, zodat je lichaam kan blijven functioneren. Wanneer er weer ergens een dominosteentje omgaat, dan past het zich weer aan. Het lichaam kan dat heel lang blijven doen. Bij de één is dat langer dan bij de ander. In mijn geval had het lichaam zich stapje bij stapje, zonder dat ik het echt door had, zichzelf volledig vastgezet.

De aanpassingen die mijn lichaam deed was een vorm van overleving, maar dan fysiek gezien. Doordat dit grotendeels onbewust gebeurde, heb ik het niet door gehad. Ik stond ook jarenlang uit verbinding met mezelf, dus ik was er ook niet echt mee bezig. Ja, ik had klachten, maar ik legde me er ook grotendeels bij neer, want er was geen hulpverlener die me kon helpen. Ik moest er maar mee leren leven.

De eerste tekenen begonnen 15 jaar geleden

Als ik nu achteraf erop terugkijk dan zijn de eerste tekenen van bindweefselpijn begonnen toen ik begin 20 was (nu zo’n 15 jaar(!) geleden). Ik ging ervoor naar de huisarts, maar ze konden er niks mee. Ik had heel vaak krampen en stekende pijn rondom mijn ribbenkast. Ik kreeg als tip mee om ademhalingsoefeningen te gaan doen, want ik hyperventileerde. Wat niet zo gek was, want door de stekende pijnen kon ik niet meer normaal ademhalen. Later werd het ademhalen oppervlakkiger, omdat ook mijn middenrif vast kwam te zitten. Dus ook al wou ik ‘normaal’ ademhalen, het lukte niet. Alleen dat wist ik toen niet. Ik dacht dat het aan mij lag en ik iets verkeerd deed.

Help! Wat gebeurt er nu?

Nu, na zoveel jaren, heb ik hoop gekregen en worden er nu dingen aangepakt in mijn lichaam die nooit bekeken zijn, maar waar ik al jarenlang had aangegeven dat ik daar pijn voelde als je eraan zat. Op dat moment dacht ik: Yes, nu weet ik wat het is, nu wordt het beter. Maar mijn lichaam dacht toen: Help! Wat gebeurt er nu? Dit is niet goed! Dus mijn lichaam ging in de tegenwerking. Want we wijken nu ineens van het zogenaamde veilige pad af.

Mijn lichaam heeft al die jaren zelf geprobeerd alle stress te overleven en daar ben ik mijn lichaam dankbaar voor. Anders had ik nu niet gestaan waar ik nu sta. Alleen nu mag mijn lichaam gaan leren om het ‘oude’ los te gaan laten. Het is niet meer nodig. Het oude is voorbij.
Als tegenreactie hierop ging mijn lichaam binnen een paar dagen weer vast zitten. Het greep zich weer vast naar het oude, want alles daarbuiten voelde niet oké en onveilig, terwijl het juist wel goed en veilig is.

Geef jezelf de tijd en ruimte

Het vast blijven houden aan het ‘oude’ gebeurt niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Door de jaren heen zijn er bepaalde patronen en overtuigingen in geslopen. Je hebt wellicht een overlevingsstrategie ontwikkeld, omdat je vroeger op emotioneel gebied tekort bent gekomen. Als je dan de keuze maakt om hulp te zoeken dan kan alles in je hoofd en lichaam gaan tegenwerken. Je kan gedachten krijgen zoals: Dit werkt niet. Laat het maar zitten. Maar geef jezelf de tijd om te wennen aan het nieuwe pad dat je bent opgegaan.

Geef jezelf de ruimte om de dingen die je geholpen hebben om te overleven, los te gaan laten en geef vooral niet op! Om tot heling te komen moeten we vaak een weg nemen die niet makkelijk is. Maar gelukkig is het een weg die we niet alleen hoeven te gaan. God is erbij en gaat met ons mee. Hij moedigt ons aan als we willen opgeven en het even niet meer zien zitten. Hij laat ons niet los.

Vrijheid is er ook voor jou

Ja, ik vind het super pittig allemaal en wou dat het soms makkelijker kon, maar aan de andere kant ontdek ik steeds meer dingen van mezelf die ik eigenlijk ook niet had willen missen. Laagje voor laagje wordt er afgepeld en ik maak het allemaal mee. Ik voel letterlijk stapje voor stapje vrijheid in mijn lichaam ontstaan. Vrijheid die er ook voor jou ligt.

Vragen om te overdenken
  1. Met welke belemmeringen leef jij dag in dag uit?
  2. Als je kijkt naar jouw leven, leef je dan in vrijheid of in beperking?
  3. Zou je daar iets in willen veranderen?

Onthoud dat niks onmogelijk is, maar soms heb je net even die helpende hand nodig om verder te komen. We proberen vaak dingen zelf op te lossen, maar dat lukt niet altijd. Hulp vragen is misschien voor jou een hele stap, maar wat als je het niet doet? Dan blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen. Ben je daar niet klaar mee? Zou je het nu niet anders willen? Mocht je antwoord op beiden ja zijn, dan wil ik je aanmoedigen om de stap te gaan zetten. Want uiteindelijk ben jij diegene die de eerste stap mag gaan zetten. Niemand anders zal het voor je doen.

Ja! Ik wil uit die beperkingen komen en heb daar hulp bij nodig.
Blogs

Stop met het wegrennen voor je verleden

Leestijd: 7 minuten

In mijn vorige blog schreef ik over een denkbeeldige kast. Een kast waar veel mensen hun verleden in stoppen, want als het verleden in de kast zit met de deur dicht, dan is het er niet. Maar de dingen die zijn gebeurd in jouw leven wis je daar niet mee uit. Er hoeft maar een trigger af te gaan en die kast vliegt open. Met al je kracht en energie stop je alles er weer in en doe je de deur weer dicht. Maar is dit de manier waarop je zou willen leven? Gebonden en beperkt door je verleden, onbewust altijd rekening houdend met het moment dat die kastdeur weer open kan vliegen. Blijf je wegrennen voor je verleden of durf je de confrontatie aan?

Er bestaat geen toverformule

Ik hoop dat je op een gegeven moment een punt bereikt waarop je zegt: Nee, dit wil ik niet langer meer. Ik wil die kast gaan opruimen, zodat ik niet meer beperkt word door het verleden. Ik wil ruimte gaan maken voor nieuwe plannen en/of dromen. Het zou heel tof zijn als jij de confrontatie aan zou durven gaan. Ik moedig dat enorm aan! Alleen vergeet één ding niet. Dit is niet van de één op andere dag ‘geregeld’. Er bestaat geen toverformule om in één keer de kast leeg te halen, op te ruimen en verder te gaan.

Het vraagt moed en kracht van je. Maar ook doorzettingsvermogen. Er is namelijk een reden waarom jij het hebt weggestopt. Je hebt het gedaan om te kunnen overleven, om verder te kunnen. Maar is de overlevingsstrategie die je hebt opgebouwd nu nog wel van toepassing in het hier en nu? Of zit je als het ware vast in deze overlevingsstrategie en weet je niet anders?

Breken met jouw overlevingsstrategie

Als jij voor jezelf besluit dat je de confrontatie met jouw verleden durft aan te gaan, dan ga je ook breken met jouw automatische overlevingsstrategie. Want jij gaat ‘opnieuw’ leren dat de situatie van toen, niet meer de situatie van nu is. Iets wat toen is gebeurd is voorbij, maar jouw lichaam of jouw jongere ik kan daar in zijn blijven hangen. 

Een overlevingsstrategie is niet slecht en het is heel logisch dat je dit ontwikkeld hebt. Het zorgt ervoor dat jij bijvoorbeeld als kind een bepaalde situatie hebt overleefd. Dat heeft je gebracht tot waar je nu bent. Maar het kan je nu wel enorm in de weg zitten. Het kan je beperken in je doen en laten, omdat je bijvoorbeeld nog in een gevoel van afwijzing leeft of omdat je niet hebt leren omgaan met een bepaald verlies.

Vergeten zal je het nooit, maar je leert wel om er op een andere manier naar te gaan kijken. Als een litteken dat geen pijn meer doet.
Durf jij het aan?

Durf jij de confrontatie met jouw verleden aan te gaan? Durf jij jouw pijn echt te voelen? Want onthoud: emoties komen en gaan. Alleen wanneer jij die emoties geen gehoor geeft, maar meteen wegstopt, dan kunnen die emoties niet weg en blijven ze hangen. Dan komen ze te pas en te onpas tevoorschijn. Je kan er voor blijven wegrennen, maar dan zal je altijd terug krijgen wat je al gekregen hebt. Kortom, je blijft in hetzelfde cirkeltje lopen.

Ik geloof dat wanneer je de confrontatie wel aandurft en stapje voor stapje door je pijn en emoties heen gaat, dat er dan ruimte komt voor heling. Je emoties worden gehoord en kunnen dan ook weer gaan. De wonden uit het verleden zullen gaan sluiten en als een litteken achterblijven. Het verleden wis je niet uit. Dus vergeten zal je het nooit, maar je leert wel om er op een andere manier naar te gaan kijken. Als een litteken dat geen pijn meer doet.

Wegrennen van jezelf

Je kan er ook voor kiezen om weg te blijven rennen. Maar het rennen maakt je op een gegeven moment erg moe en die denkbeeldige kast neem je altijd met je mee, want deze kast zit in jou. Dus je kan zo hard rennen als je wilt, maar die kast blijft niet op een andere plek achter. Die kast is een onderdeel van jou, want het verleden is een onderdeel van jou.

Geloof mij: ik heb het al meerdere malen geprobeerd, maar ik ben toch echt tot de conclusie gekomen dat het niet werkt. Al verhuis ik naar de andere kant van de wereld en laat ik alles achter, ik neem mezelf altijd mee, het hele pakketje. En ik kan niet zeggen: Laat dat stukje maar achter.

Bagatelliseer jouw emoties en pijn niet

Ik zie het verleden nu als iets waar ik een hoop van geleerd heb. Het heeft me laten groeien tot de vrouw die ik nu ben. Door mijn levenservaring mag ik nu binnen het coachingsvak andere vrouwen inspireren en bemoedigen en daar ben ik dankbaar voor.

Ik zeg nu niet dat ik het verleden op deze manier probeer te bagatelliseren. Integendeel. Door de confrontatie aan te gaan ga jij je emoties en pijn serieus nemen. Door het juist steeds weg te stoppen en ervoor weg te rennen probeer je het juist te bagatelliseren. Misschien denk je bij jezelf: Ja, maar dat was het verleden en dat is nu voorbij. Ik heb het er maar mee te doen. Juist dan bagatelliseer je het voor jezelf en neem je jezelf niet serieus.

Ik was er klaar mee

Het zal niet makkelijk zijn. Dat vond ik ook echt niet. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien. Ik heb dat ook een paar keer gedaan door vroegtijdig te stoppen bij bijvoorbeeld een hulpverlener. Maar toen God in mijn leven kwam heb ik geleerd om door te zetten. Hoe pittig en moeilijk het ook was. De dalen waren soms enorm diep, zo diep dat ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen.

Maar ik had een keuze gemaakt. Ik wou niet meer zo verder zoals ik altijd had gedaan. Ik was er klaar mee om gebonden door het leven te gaan en me zo beperkt te voelen door mijn verleden. Dus koos ik ervoor om die confrontatie aan te gaan en het verleden onder ogen te zien. In het begin laaide een hoop stof op waardoor ik verblind werd door al mijn emoties en pijn, maar daarna ging het stof liggen en kreeg ik zicht op de toekomst. Een toekomst van hoop en vertrouwen.

Wat is jouw stip aan de horizon?

Ook voor jou is er zicht op een toekomst van hoop, vertrouwen, nieuwe dromen en plannen. Wat is jouw grootste droom? Wat is jouw stip aan de horizon? Houd die voor ogen en vraag dan opnieuw aan jezelf: Durf ik hiervoor de confrontatie met mijn verleden aan te gaan, zodat ik mijn stip aan de horizon kan bereiken zonder beperkingen?
Wanneer jouw antwoord op die vraag “Ja” is, durf dan hulp te zoeken, want dit is niet iets wat je alleen zou moeten doen.

Vragen om te overdenken
  1. Waar ren jij weg voor?
  2. Zou jij de confrontatie met je verleden durven aan te gaan? Zo niet, waarom niet? Waar ben je bang voor?
  3. Durf jij voor jezelf te gaan kiezen? Zo niet, waarom dan niet?

Wegrennen voor je verleden en pijnlijke situaties is heel menselijk. Daar is zeker geen veroordeling voor! Maar het helpt je niet verder. Je kan namelijk niet weg blijven rennen, want uiteindelijk haalt het verleden je in. Dit kan op verschillende manieren tot uiting komen. Het kan zijn dat bepaalde situaties in het hier en nu je enorm kunnen triggeren of dat je lichamelijke klachten hebt die ontstaan zijn door ‘verborgen’ stress.
Het verleden opruimen kan zo’n enorme verlichting geven, letterlijk en figuurlijk, maar het zal ook confronterend zijn. Je bent het namelijk niet voor niks uit de weg gegaan. Maar het verleden opruimen zal stapje voor stapje voor gaan

Ik wil niet meer wegrennen voor mijn verleden, ik wil hulp om de confrontatie aan te gaan!