Leestijd: 6 minuten

Dealen met mijn ziekte en geloven vind ik soms echt een heel lastige combinatie. Het zorgt de laatste tijd best wel vaak voor een kortsluiting in mijn hoofd. Tegenstrijdige gedachtes gaan met elkaar in gevecht. Als ik het één denk, dan gaat er meteen weer een gedachte tegenin met de woorden: Nee, dat moet je niet denken of uitspreken, dat is niet oké. Het zorgt voor onrust en op een gegeven moment weet ik niet meer wat ik wel of niet moet doen.

De genezingsboodschap

In 2017 ben ik tot geloof gekomen en heb ik God leren kennen. God is voor mij heel belangrijk in mijn leven. Zonder Hem zou ik echt niet gestaan hebben waar ik nu sta. Dan was ik in een slachtofferrol blijven hangen en hebben geroepen ‘arme ik, arme ik’. Door boeken te lezen en naar de kerk te gaan kreeg ik veel onderwijs. Ik leerde de genade kennen en ik leerde een hoop over het onderwerp genezing. Jezus is voor ons allemaal aan het kruis gegaan en Hij heeft alle ziektes op zich genomen. Helaas leven wij in een wereld vol ziektes, dus ja, je kan nog steeds ziek worden, helaas. Maar die ziekte komt niet van God.

Ik werd heel blij over de boodschap van genezing. Ik dacht: er is hoop voor mij! Ik beet me helemaal vast in het onderwerp genezing. Ik ging er nog meer preken over luisteren, boeken over lezen, voor bidden en om gebed vragen. Maar naarmate de dagen weken werden, de weken maanden en de maanden jaren, begon de teleurstelling steeds groter te worden. Er gebeurde niks. Integendeel. De afgelopen periode voelde ik me alleen maar slechter en daardoor moest ik keuzes gaan maken die ik eigenlijk niet wou maken. Naar mijn lichaam luisteren, voelde als fout. Want dan geloof ik niet in genezing. Dan geef ik juist te veel aandacht aan mijn klachten.

Kortsluiting

Maar als ik naar mijn lichaam luisterde wist ik dat ik bepaalde dingen toch echt anders moest gaan doen. Ik ging over mijn grenzen heen. Maar dat zorgde voor een enorme kortsluiting. Ik had zoveel gelezen/gehoord over genezing. Eén van de dingen was: stap uit in geloof en handel alsof je genezen bent en spreek uit dat je genezen bent. Ga niet zeggen wat je hebt, want dan spreek je dood over jezelf uit.

Ik kreeg enorm het gevoel dat ik het niet goed deed en dat ik er niet over mocht praten. Wanneer ik dat wel deed, dan voelde het meteen fout. Luisteren naar je lichaam is toegeven dat je ziek bent en dat is niet uitstappen in geloof dat je genezen bent. Je geeft eraan toe. Zo ging mijn gedachtes heen en weer.

Ziekte mag er niet zijn

De afgelopen periode krijg ik steeds meer het gevoel dat mijn ziekte, dat stukje van mij, er niet mag zijn. Ik heb zelfs moeite om het woord ‘ziekte’ nu te schrijven. Het voelt zo ontzettend verkeerd dat ik dit nu doe. Ik kan gaan proclameren dat ik genezen ben en verder mijn mond houden, maar dan stap ik volledig over mijn eigen gevoel heen. Als ik er zo in ga staan, dan ga ik een deel van mezelf keihard negeren. Ik ga dan doen alsof het er niet is, maar het is er wel.

Ik heb ME/CVS en fybromyalgie, maar het bepaalt niet wie ik ben. Het is een onderdeel van mijn leven en daar heb ik nu mee te dealen. Maar ik kies er bewust voor dat het niet mijn leven gaat beheersen. Ik moet misschien soms wat andere keuzes maken of ik heb wat meer rekening te houden met mijn energieniveau, maar het is niet mijn identiteit. Samen met God ga ik ontdekken wat er allemaal nog mogelijk is en welk plan Hij voor mij heeft klaar liggen. Hij wist dit allemaal al, dus Zijn plan sluit daar op aan. Dat is wat ik geloof en waar ik me aan vasthoud.

Slachtoffer of overwinnaar?

Voor mij zakte even de grond onder mijn voeten vandaan, maar ik viel niet in de afgrond. Hij ving mij op en ik ben weer opgestaan. Ik mag er verdrietig en boos over zijn. Ik mag er met anderen over praten. Maar het gaat om de manier waarop ik dat doe. Doe ik het vanuit de slachtofferrol of praat ik erover vanuit een overwinnaarsrol?

Hoe ik dat zie om vanuit een overwinnaarsrol te spreken: niet alleen maar proclameren dat je genezen bent, daarin handelen en de rest compleet negeren. Nee, dat is durven uitspreken wat je hebt, durven uitspreken wat het met je doet en dat ook met God delen, blijven geloven en bidden voor genezing, vallen en weer opstaan. SAMEN met God ontdekken wat er wel kan en je identiteit niet laten bepalen door je ziekte.

Overwinnaar zijn is niet alleen maar krachtig in geloof staan, maar dat is, in mijn beleving, ook kwetsbaar durven zijn. Durven te vallen, maar de kracht weer vinden om op te staan. Je emoties durven voelen en uiten. Jezelf accepteren met alles erop en eraan. Het is in jouw ogen misschien niet perfect en ja, ik had het ook zo anders gewenst. Maar ik voel enorm de kracht, steun en hoop dat hier iets goeds uit gaat komen. Ik weet nog niet wat en wellicht moet ik deze blog soms nog een keertje lezen, maar ik geloof dat het goed komt. Op welke manier dat gaat zijn, dat weet alleen God.

Feiten en geloof

Iemand zei onlangs tegen mij: je hebt feiten en geloof. Alleen vaak wordt de nadruk op geloof gelegd en wordt er soms iets te makkelijk over de feiten heengestapt. Alsof het er niet is en het er niet mag zijn. Maar het feit is dat het er wel is. Je kan proberen keihard te negeren dat je ziek bent, maar dan ga je juist over je grenzen heen waardoor je niet meer goed voor jezelf zorgt.

Doe het samen met God. Hij weet wat goed voor je is en kent jou door en door. Maar negeer je ziekte niet. Het is een onderdeel van je leven, dat is een feit. Blijf geloven dat er ook voor jou genezing klaar ligt.

Vragen om te overdenken

Mag jouw ziekte een onderdeel zijn van jouw leven?
Kun je voorbeelden benoemen waaruit dit wel of niet blijkt?
Wat zou je hierin anders willen?

Geloven en ziek zijn kan heel erg tegenstrijdig voelen en moeilijk. Je bent ziek en je gelooft in genezing, maar het komt niet. Dit kan je aan het wankelen brengen in jouw geloof. Het kan ook juist zijn dat je de andere kant op slaat. Je staat vol geloof in genezing en daardoor negeer je je ziekte volledig. Hierdoor stap je over jezelf heen.
Het is zoeken naar de balans, maar dat kan een hele lastige zijn. Gelukkig is het niet onmogelijk, maar kan een helpende hand wel helpend zijn.

Ik herken mij in dit verhaal en ik zou graag hulp willen!

Leestijd: 5 minuten

Het kan zijn dat je hebt besloten om te gaan starten met een coachingstraject of dat je er onlangs mee gestart bent. Wellicht heb je te maken met een partner die jouw grenzen niet respecteert of niet ingaat op jouw hulpvraag. Hoe ga je om met een partner die jou niet begrijpt, jou niet helpt of misschien jouw grootste trigger is? Dit kan een hoop druk geven op jullie relatie en ervoor zorgen dat er steeds maar over en weer olie op het vuur gegooid wordt.

Onbegrip en mezelf bewijzen

Uit eigen ervaring weet ik dat best lastig is om een partner te hebben die jou niet (goed) begrijpt. Mijn partner begreep mij jaren geleden ook niet. Mijn klachten waren niet aan de buitenzijde te zien en het leek soms heel erg dat ik dingen bij voorbaat uit de weg ging. Hij was altijd van ‘Eerst proberen en dan kijken of het gaat’. Dit klonk voor mij als ‘je moet het kunnen’. Dat was voor mij een trigger om over mijn grenzen heen te gaan, want ik wou me niet laten kennen. Ik wou niet toegeven dat ik zwak was. Want dat was wat ik voelde als iets niet ging. Ik voelde me zwak, waardeloos en niet goed genoeg. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik het kon, maar ook aan mijn partner.

Grenzen aangeven voelde als verdedigen

Naar mijn grenzen luisteren deed ik toen niet, omdat mijn grenzen niet paste in het plaatje wat ik dacht dat mijn partner voor ogen had. Ik had het gevoel dat ik aan een bepaalde standaard moest voldoen wat mij niet lukte. Toen ik hier hulp bij kreeg, leerde ik juist om mijn grenzen te gaan herkennen en die ook aan te geven. Oh, wat vond ik dat letterlijk een hel. Ik ging voor mijn gevoel toegeven dat ik iets niet kon of dat ik iets maar kon voor 50%. Dat was naar mijzelf toe pijnlijk, maar ook naar mijn partner. Ik had het gevoel dat ik mezelf steeds moest verdedigen waarom iets wel of niet ging. Dit kostte mij enorm veel energie en ik heb ook wel eens gedacht: voor mij hoeft niet meer. Ik ben er zo klaar mee!

Gestopt met slachtoffer voelen

Gelukkig was dat toen en niet meer nu. Ja, het is soms nog lastig voor mijn partner te begrijpen waarom iets wel of niet gaat. Dat frustreert hem wel eens, maar mij ook. Je wilt soms meer, maar je lichaam zegt ‘stop’. Uiteindelijk zijn ook wij beiden mensen en is er soms gefrustreerd over raken niet raar. Maar de volledige onbegrip en het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen naar mezelf toe en naar mijn partner toe is er niet meer. We hebben hier veel over gepraat en het geloof dat we beiden in 2017 hebben gevonden heeft daar zeker in geholpen.

Dat niet alleen, ik heb op een gegeven moment een keuze gemaakt. Ik wou niet langer meer het slachtoffer zijn. Ik zocht hulp en ik wou geholpen worden. Dat betekende dat ik stappen moest gaan nemen en ging werken aan mijn eigen identiteit. Want mijn identiteit hangt niet van anderen af en dus ook niet van mijn partner. Ik mocht gaan ontdekken wie ik ben. In mijn geval was dat ontdekken wie ik ben in Jezus.

Identiteit ontdekken

Door te werken aan jouw identiteit, maakt dat jouw sterker. Doordat jij sterker wordt en ontdekt wie jij bent, heb jij anderen niet nodig om dat te laten bevestigen. Hierdoor stop je met het zoeken naar bevestiging en kun je met andere ogen naar anderen kijken, dus ook naar jouw partner. Wellicht dat jouw partner ook reageert vanuit zijn pijn naar jou toe. Als jij sterker bent geworden, dan kun je daar met genade naar kijken in plaats van dat je je meteen afgewezen en onbegrepen voelt. Want als jij van jezelf houdt en weet wie jij bent en dat je goed genoeg bent, dan zal jouw partner geen trigger meer voor jou zijn.

Neem jij jouw verantwoordelijkheid?

Ja, het is fijn als je een partner hebt die jou voor 100% kan steunen tijdens een traject. Maar dat is niet altijd het geval. Het is dan aan jou de keus wat jij doet. Blijf jij in een slachtofferrol hangen of maak je een keuze en kies je voor jezelf? Ga je leren om goed voor jezelf te zorgen en hier een eigen verantwoordelijkheid in te nemen? Dit kan misschien hard over komen, maar zo is het niet bedoeld. Alleen wanneer wij gaan wachten totdat onze partner verandert, dan kan dat heel lang gaan duren. Daarnaast kan jij de ander ook niet veranderen. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen tuintje. Jij kan niet voor het tuintje van een ander gaan zorgen, want dan gaat jouw eigen tuintje dood.

Als jij veranderd, dan zie ik vaak dat de partner uiteindelijk ook mee verandert. Jij schiet minder in de verdediging of reageert vanuit veroordeling en dat gaat jouw partner opmerken.

Behandel jouw partner zoals jij hem/haar wilt zien.

Betekent dit dat jij dan de wijste moet zijn? Ja, wellicht wel. Maar als jij blijft doen wat je altijd deed, dan krijg je terug wat je altijd al hebt terug gekregen.

Is het makkelijk? Nee, zeker niet. Vooral in het begin zal het pittig zijn en soms ook oneerlijk voelen. Maar voor jezelf kiezen en je verantwoordelijkheid nemen is echt de beste beslissing die je kan maken om de weg in te slaan naar (verder) herstel.

slachtoffer

Ziekte mag een onderdeel zijn van jouw leven