Stop met het wegrennen voor je verleden

Leestijd: 7 minuten

In mijn vorige blog schreef ik over een denkbeeldige kast. Een kast waar veel mensen hun verleden in stoppen, want als het verleden in de kast zit met de deur dicht, dan is het er niet. Maar de dingen die zijn gebeurd in jouw leven wis je daar niet mee uit. Er hoeft maar een trigger af te gaan en die kast vliegt open. Met al je kracht en energie stop je alles er weer in en doe je de deur weer dicht. Maar is dit de manier waarop je zou willen leven? Gebonden en beperkt door je verleden, onbewust altijd rekening houdend met het moment dat die kastdeur weer open kan vliegen. Blijf je wegrennen voor je verleden of durf je de confrontatie aan?

Er bestaat geen toverformule

Ik hoop dat je op een gegeven moment een punt bereikt waarop je zegt: Nee, dit wil ik niet langer meer. Ik wil die kast gaan opruimen, zodat ik niet meer beperkt word door het verleden. Ik wil ruimte gaan maken voor nieuwe plannen en/of dromen. Het zou heel tof zijn als jij de confrontatie aan zou durven gaan. Ik moedig dat enorm aan! Alleen vergeet één ding niet. Dit is niet van de één op andere dag ‘geregeld’. Er bestaat geen toverformule om in één keer de kast leeg te halen, op te ruimen en verder te gaan.

Het vraagt moed en kracht van je. Maar ook doorzettingsvermogen. Er is namelijk een reden waarom jij het hebt weggestopt. Je hebt het gedaan om te kunnen overleven, om verder te kunnen. Maar is de overlevingsstrategie die je hebt opgebouwd nu nog wel van toepassing in het hier en nu? Of zit je als het ware vast in deze overlevingsstrategie en weet je niet anders?

Breken met jouw overlevingsstrategie

Als jij voor jezelf besluit dat je de confrontatie met jouw verleden durft aan te gaan, dan ga je ook breken met jouw automatische overlevingsstrategie. Want jij gaat ‘opnieuw’ leren dat de situatie van toen, niet meer de situatie van nu is. Iets wat toen is gebeurd is voorbij, maar jouw lichaam of jouw jongere ik kan daar in zijn blijven hangen.

Een overlevingsstrategie is niet slecht en het is heel logisch dat je dit ontwikkeld hebt. Het zorgt ervoor dat jij bijvoorbeeld als kind een bepaalde situatie hebt overleefd. Dat heeft je gebracht tot waar je nu bent. Maar het kan je nu wel enorm in de weg zitten. Het kan je beperken in je doen en laten, omdat je bijvoorbeeld nog in een gevoel van afwijzing leeft of omdat je niet hebt leren omgaan met een bepaald verlies.

Vergeten zal je het nooit, maar je leert wel om er op een andere manier naar te gaan kijken. Als een litteken dat geen pijn meer doet.

Durf jij het aan?

Durf jij de confrontatie met jouw verleden aan te gaan? Durf jij jouw pijn echt te voelen? Want onthoud: emoties komen en gaan. Alleen wanneer jij die emoties geen gehoor geeft, maar meteen wegstopt, dan kunnen die emoties niet weg en blijven ze hangen. Dan komen ze te pas en te onpas tevoorschijn. Je kan er voor blijven wegrennen, maar dan zal je altijd terug krijgen wat je al gekregen hebt. Kortom, je blijft in hetzelfde cirkeltje lopen.

Ik geloof dat wanneer je de confrontatie wel aandurft en stapje voor stapje door je pijn en emoties heen gaat, dat er dan ruimte komt voor heling. Je emoties worden gehoord en kunnen dan ook weer gaan. De wonden uit het verleden zullen gaan sluiten en als een litteken achterblijven. Het verleden wis je niet uit. Dus vergeten zal je het nooit, maar je leert wel om er op een andere manier naar te gaan kijken. Als een litteken dat geen pijn meer doet.

Wegrennen van jezelf

Je kan er ook voor kiezen om weg te blijven rennen. Maar het rennen maakt je op een gegeven moment erg moe en die denkbeeldige kast neem je altijd met je mee, want deze kast zit in jou. Dus je kan zo hard rennen als je wilt, maar die kast blijft niet op een andere plek achter. Die kast is een onderdeel van jou, want het verleden is een onderdeel van jou.

Geloof mij: ik heb het al meerdere malen geprobeerd, maar ik ben toch echt tot de conclusie gekomen dat het niet werkt. Al verhuis ik naar de andere kant van de wereld en laat ik alles achter, ik neem mezelf altijd mee, het hele pakketje. En ik kan niet zeggen: Laat dat stukje maar achter.

Bagatelliseer jouw emoties en pijn niet

Ik zie het verleden nu als iets waar ik een hoop van geleerd heb. Het heeft me laten groeien tot de vrouw die ik nu ben. Door mijn levenservaring mag ik nu binnen het coachingsvak andere vrouwen inspireren en bemoedigen en daar ben ik dankbaar voor.

Ik zeg nu niet dat ik het verleden op deze manier probeer te bagatelliseren. Integendeel. Door de confrontatie aan te gaan ga jij je emoties en pijn serieus nemen. Door het juist steeds weg te stoppen en ervoor weg te rennen probeer je het juist te bagatelliseren. Misschien denk je bij jezelf: Ja, maar dat was het verleden en dat is nu voorbij. Ik heb het er maar mee te doen. Juist dan bagatelliseer je het voor jezelf en neem je jezelf niet serieus.

Ik was er klaar mee

Het zal niet makkelijk zijn. Dat vond ik ook echt niet. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien. Ik heb dat ook een paar keer gedaan door vroegtijdig te stoppen bij bijvoorbeeld een hulpverlener. Maar toen God in mijn leven kwam heb ik geleerd om door te zetten. Hoe pittig en moeilijk het ook was. De dalen waren soms enorm diep, zo diep dat ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen.

Maar ik had een keuze gemaakt. Ik wou niet meer zo verder zoals ik altijd had gedaan. Ik was er klaar mee om gebonden door het leven te gaan en me zo beperkt te voelen door mijn verleden. Dus koos ik ervoor om die confrontatie aan te gaan en het verleden onder ogen te zien. In het begin laaide een hoop stof op waardoor ik verblind werd door al mijn emoties en pijn, maar daarna ging het stof liggen en kreeg ik zicht op de toekomst. Een toekomst van hoop en vertrouwen.

Wat is jouw stip aan de horizon?

Ook voor jou is er zicht op een toekomst van hoop, vertrouwen, nieuwe dromen en plannen. Wat is jouw grootste droom? Wat is jouw stip aan de horizon? Houd die voor ogen en vraag dan opnieuw aan jezelf: Durf ik hiervoor de confrontatie met mijn verleden aan te gaan, zodat ik mijn stip aan de horizon kan bereiken zonder beperkingen?
Wanneer jouw antwoord op die vraag “Ja” is, durf dan hulp te zoeken, want dit is niet iets wat je alleen zou moeten doen.

Vragen om te overdenken

Waar ren jij weg voor?
Zou jij de confrontatie met je verleden durven aan te gaan? Zo niet, waarom niet? Waar ben je bang voor?
Durf jij voor jezelf te gaan kiezen? Zo niet, waarom dan niet?

Wegrennen voor je verleden en pijnlijke situaties is heel menselijk. Daar is zeker geen veroordeling voor! Maar het helpt je niet verder. Je kan namelijk niet weg blijven rennen, want uiteindelijk haalt het verleden je in. Dit kan op verschillende manieren tot uiting komen. Het kan zijn dat bepaalde situaties in het hier en nu je enorm kunnen triggeren of dat je lichamelijke klachten hebt die ontstaan zijn door ‘verborgen’ stress.
Het verleden opruimen kan zo’n enorme verlichting geven, letterlijk en figuurlijk, maar het zal ook confronterend zijn. Je bent het namelijk niet voor niks uit de weg gegaan. Maar het verleden opruimen zal stapje voor stapje voor gaan

Ik wil niet meer wegrennen voor mijn verleden, ik wil hulp om de confrontatie aan te gaan!

Blogs

Durf jij jouw kast bewust te openen?

Leestijd: 7 minuten

Misschien herken je jezelf hier wel in. Je hebt dingen meegemaakt in je verleden en daar wil je niet meer mee geconfronteerd worden. Je wil het verleden als het ware in een kast stoppen en die deur op slot doen, zodat deze nooit meer open gaat. Want als het weggestopt is, dan is het er niet meer. Dan is er geen confrontatie meer met je verleden en kun je je leven leiden zoals je dat nu wilt. Alleen werkt dat wel zo? De ervaring leert ons dat het kastje nooit definitief op slot blijft zitten. Het kastje schiet zo nu en dan ineens open door een trigger die in het heden af gaat. Wat doe je dan?

Een trigger opent jouw kast

Als de kast openschiet door een trigger dan worden we ineens overspoeld door alles wat er in die kast zit. Misschien komen er zelfs dingen uit, waarvan je dacht dat die geen rol meer speelde in je leven. Je voelt je machteloos, verloren en weet niet meer waar het begin of het einde is. Het overvalt je. Soms kan een kleine trigger, die net even op jouw pijnpunt prikt, al voldoende zijn. We kunnen dan proberen om alles weer in die kast te duwen en hopen dat we het slot er weer snel op krijgen, zodat het weer ‘weg’ is.

Alleen is dat een constructieve en langdurige oplossing? Hoeveel energie kost het je om steeds maar weer die ‘rommel’ de kast in te duwen? Hoeveel energie kost het je om triggers te ontlopen die de kastdeur mogelijk zou kunnen openen? Hoe beperkt leef je, omdat je niet volop in vrijheid leeft, omdat de angst dat de kastdeur opengaat een rol blijft spelen in je leven?

Heb je echt alles prima voor elkaar?

Grote kans dat je jezelf bewust overtuigd hebt dat je het allemaal prima voor elkaar hebt en dat je de situatie accepteert zoals het nu is. Je hebt je leven ingericht en je denkt dat je gelukkig bent. Maar is dat ook echt zo als je eerlijk naar jezelf kijkt? Dit kan een manier van ‘overleven’ voor je zijn geworden. Want zonder die overtuiging zou je misschien wel in een depressie zijn beland, omdat je gewoonweg niet weet hoe je die rommel in die kast moet ‘opruimen’.

Een overlevingsstrategie ontwikkelen is niet raar of stom. Het houdt je op de been. Alleen hoe lang wil je blijven ‘overleven’ in plaats van in vrijheid te gaan leven? Wanneer durf je ervoor te kiezen om zelf bewust die kast te openen en één voor één de rommel op te ruimen? Een kast zonder slot, een kast die niet zomaar open springt bij een trigger. Een kast die gevuld raakt met overwinningen, dingen die je geleerd hebt, je ontwikkelingen, etc… Misschien kun je die kastdeuren zelfs op een gegeven moment vervangen voor glazen deuren, zodat je die dingen kan ‘zien’ en er trots op kan zijn.

Ze zijn beter af zonder mij

Ikzelf heb jarenlang een kast gehad die vol zat met dingen waarvan ik het bestaan niet wou weten. Ik dacht: Als het achter slot en grendel zit, dan is het er niet. Het zat vol met schaamte, verdriet, boosheid, eenzaamheid, schuld en frustratie. Ook ik had niet het slot uitgevonden die de kast permanent dicht kon houden. Dus ook bij mij vloog de kast geregeld open en werd ik overspoeld door al die emoties, gevoelens, gedachtes en overtuigingen. Op dat soort momenten werd de grond onder mijn voeten weggeslagen en vroeg ik me echt af wat ik nog deed in dit leven. Wat had ik nog toe te voegen? Wie was ik nou?

Ik had gedachtes die niet opbouwend en bemoedigend waren. Ik dacht wel eens: Als ik nu zou verdwijnen dan zou niemand mij missen en zijn ze beter af zonder mij. Als ik daar nu op terug kijk, dan maakt me dat verdrietig, maar ik begrijp wel waar het vandaan kwam. Ik werd zo overspoeld door zoveel dingen, dat ik gewoonweg het overzicht helemaal kwijt raakte. Ik raakte verstrikt en verloren in mijn eigen negatieve bubbel en ik zag niet waar de uitgang was. Totdat ik weer alles in de kast kreeg en die met moeite weer op slot kreeg en weer ‘verder’ kon.

Heling ontstaat als je voelt

Verder? Kon ik echt verder? Nee, natuurlijk niet. Ik werd ontzettend beperkt door de inhoud van die kast. Het hield me klein en onzeker. Ik hield me op de achtergrond en ik geloofde niet in mezelf. Ook al zeiden mensen om mij heen dat ik meer kon dan ik zelf zag. Het kwam niet binnen. Een paar jaar geleden, toen ik God leerde kennen, ging ik de confrontatie aan met mijn kast. Samen met God deed ik mijn kast open, bewust en stapje voor stapje.

Eén voor één pakte we er een ‘onderwerp’ uit en gingen we aan de slag. Want heling kan pas ontstaan als je voelt. Ik vond het niet leuk. Ik vond het zwaar, moeilijk, confronterend en verdrietig. Soms voelde ik me machteloos en verloren. Soms zakte het vertrouwen tot in mijn schoenen en dacht ik: Waar ben ik aan begonnen? Ik wil dit helemaal niet voelen. Het ging prima zoals het ging. Maar was dit zo? Nee, dat was niet zo. We denken vaak dat het prima ging, maar we zoeken dan voor onszelf een excuus om zo’n confrontatie uit de weg te gaan en maar niet te hoeven voelen.

Opruimen geeft bevrijding

Het opruimen van mijn kast heeft mij zoveel verlichting gegeven. Doordat ik dit ging doen, kwam er ook ruimte voor het ontdekken van mijn identiteit. Ik had me zo laten beperken door die kast, dat ik nooit tot bloei kon komen en niet had ontdekt voor mezelf wie ik was met mijn talenten en dromen. Het hield mij gevangen en het was een last die ik met mij mee droeg. Ik hield mezelf gevangen, omdat ik niet de moed had om die kast op te ruimen. Maar het is echt een bevrijding geweest om het wel te doen!

Mocht jij jezelf herkennen in dit verhaal dan hoop ik dat deze blog jou heeft mogen bemoedigen en aanmoedigen. Ook voor jou gun ik jou die vrijheid. Jouw kast negeren en die dicht proberen te houden is niet dé oplossing. De confrontatie aangaan, het voelen en het daarna los gaan laten is een manier om jouw kast leeg te maken en leeg te houden van onvoorspelbare negatieve gevoelens, emoties en gedachtes. Zou je de kast niet liever willen vullen met jouw overwinningen? Het verleden wis je niet uit, maar je kan er wel op een andere manier op terug leren kijken, zonder dat het grip houdt op jouw leven.

Vragen om te overdenken

Welke dingen heb jij bewust/onbewust in de kast gestopt?
Durf jij te kijken wat jij in de kast hebt gestopt?
Wat zou het je gaan brengen als die kast opgeruimd zou zijn?

Dingen wegstoppen om er maar niet geconfronteerd mee te worden doen we bijna allemaal. Confrontatie is niet fijn en kan enorm pijnlijk zijn. Als we het wegstoppen dan is het er niet, alleen in je onderbewustzijn blijft het bestaan en kan het een negatieve invloed hebben op je gezondheid.
Opruimen en de confrontatie aangaan is de manier om die negatieve invloed uit je lichaam te krijgen. Nee, het is niet makkelijk, maar zeker niet onmogelijk. Probeer dit niet alleen op te lossen, want samen zie je meer dan één.

Ik wil graag hulp om samen mijn kast op te gaan ruimen!

Blogs

I am who You say I am…

Leestijd: 4 minuten

Afgelopen week ging het niet allemaal vanzelf. Ik voelde me in de duisternis lopen waar ik maar niet uit kwam. Ik wou een hele hoop, maar voor mijn gevoel werkte mijn lichaam totaal niet mee en daardoor de rest van mezelf ook niet. Alles kostte moeite en energie. Ik wist dat ik in een negatieve spiraal zat, maar ik wist niet hoe ik daar uit moest komen.

I did it!

Toch had ik donderdag een overwinning behaald! Ik had moed gekregen van de liefdevolle Vader om aan mijn werkgever aan te geven dat ik toch een stapje terug wou doen qua werkuren. Ik zag een hele berg, maar mijn werkgever niet. Die reageerde: “Het is ok vanaf mijn kant. Dit is juist wat ik bedoelde. Dat jij aangeeft wat wel en niet kan. En ik steun jou in jouw dalen.” Ook mijn team reageerde er goed op: “Goed dat je voor jezelf kiest. Wij missen jou liever een half uurtje per dag, dan hele dagen per week.”
Yes! I did it! 😀

Vicieuze cirkel

Dit weekend heb ik veel rust gepakt. Ik heb geprobeerd om het naast me neer te leggen dat ik dingen zou moeten kunnen. Want als ik dat denk, dan volgt er frustratie omdat het niet lukt. En wanneer er frustratie komt, dan voel ik me nog negatiever. Kortom, ik kom dan in een vicieuze cirkel terecht wat mij nergens brengt, behalve dat ik dan in de duisternis blijf lopen en geen enkel lichtpuntje meer zie.

Richt je op het licht

Doordat ik meer rust heb gepakt, voelde ik me vanmorgen tijdens de dienst ook beter en kon ik weer uit volle borst aanbidden! Yeah! En iemand zei tegen mij: richt je op het licht. Al is het maar een streepje licht. Dat is al genoeg. En ga dingen doen waar je blij van wordt, ook al moet je jezelf er af en toe tot dwingen.

Vanmorgen werd er gesproken over de 7 mogelijk veroordelingen in je leven:

God
De duivel
De wet
Mensen
Je oude natuur
Je hart (geweten)
Je verleden en toekomst

Automatische piloot

Ik was verrast door punt 5. Ik had dat niet gekoppeld aan veroordeling. Maar het is wel iets waar ik nu vaak tegenaan loop. Dat je in de automatisch piloot schiet en reageert zoals je altijd gereageerd hebt. En dat vind ik lastig. Ik ben nu bewuster van dat het gebeurt. Bewust onbekwaam fase, werd mij onlangs verteld. Je bent bewust dat je dingen doet die niet helpend voor jezelf zijn. En dat kan me soms dan intens verdrietig maken. Een emotie die ik normaal gesproken nooit zou voelen, omdat ik dat niet toe liet.

Dat station ben ik gelukkig wel gepasseerd, al vind ik het soms zo lastig om zoveel te voelen. Er was natuurlijk een reden dat ik die emoties niet voelde, want het voelt niet fijn. En soms frustreert het me of wordt ik boos op mezelf dat ik toch weer in die automatische piloot schiet. Dan denk ik achteraf, “Waarom?”. Maar ergens weet ik ook wel dat iets wat je al jaren op manier A hebt gedaan, je niet even in 1,2,3 op manier B gaat doen.

Geduld en oefening

Ik weet dat ik het nu niet alleen hoef te doen. Hij helpt mij. Hij steekt Zijn hand naar mij uit als ik het even niet meer weet. Hij wil een goed leven voor mij, omdat Hij zielsveel van mij houdt. Want Hij heeft het leven niet bedoelt om niet te genieten of om in die duisternis te lopen. Hij heeft een plan met mijn leven, een mooi plan! Een plan die Hij weet, maar ik nog niet. Maar daar mag ik achter gaan komen. Ik heb hoge verwachtingen en ik ben nieuwsgierig naar Zijn plan. Yeah! Wat kan geloven soms zo moeilijk zijn, maar wat kan het ook zo mooi zijn!