Leestijd: 4 minuten

Afgelopen week ging het niet allemaal vanzelf. Ik voelde me in de duisternis lopen waar ik maar niet uit kwam. Ik wou een hele hoop, maar voor mijn gevoel werkte mijn lichaam totaal niet mee en daardoor de rest van mezelf ook niet. Alles kostte moeite en energie. Ik wist dat ik in een negatieve spiraal zat, maar ik wist niet hoe ik daar uit moest komen.

I did it!

Toch had ik donderdag een overwinning behaald! Ik had moed gekregen van de liefdevolle Vader om aan mijn werkgever aan te geven dat ik toch een stapje terug wou doen qua werkuren. Ik zag een hele berg, maar mijn werkgever niet. Die reageerde: “Het is ok vanaf mijn kant. Dit is juist wat ik bedoelde. Dat jij aangeeft wat wel en niet kan. En ik steun jou in jouw dalen.” Ook mijn team reageerde er goed op: “Goed dat je voor jezelf kiest. Wij missen jou liever een half uurtje per dag, dan hele dagen per week.”
Yes! I did it! 😀

Vicieuze cirkel

Dit weekend heb ik veel rust gepakt. Ik heb geprobeerd om het naast me neer te leggen dat ik dingen zou moeten kunnen. Want als ik dat denk, dan volgt er frustratie omdat het niet lukt. En wanneer er frustratie komt, dan voel ik me nog negatiever. Kortom, ik kom dan in een vicieuze cirkel terecht wat mij nergens brengt, behalve dat ik dan in de duisternis blijf lopen en geen enkel lichtpuntje meer zie.

Richt je op het licht

Doordat ik meer rust heb gepakt, voelde ik me vanmorgen tijdens de dienst ook beter en kon ik weer uit volle borst aanbidden! Yeah! En iemand zei tegen mij: richt je op het licht. Al is het maar een streepje licht. Dat is al genoeg. En ga dingen doen waar je blij van wordt, ook al moet je jezelf er af en toe tot dwingen.

Vanmorgen werd er gesproken over de 7 mogelijk veroordelingen in je leven:

God
De duivel
De wet
Mensen
Je oude natuur
Je hart (geweten)
Je verleden en toekomst

Automatische piloot

Ik was verrast door punt 5. Ik had dat niet gekoppeld aan veroordeling. Maar het is wel iets waar ik nu vaak tegenaan loop. Dat je in de automatisch piloot schiet en reageert zoals je altijd gereageerd hebt. En dat vind ik lastig. Ik ben nu bewuster van dat het gebeurt. Bewust onbekwaam fase, werd mij onlangs verteld. Je bent bewust dat je dingen doet die niet helpend voor jezelf zijn. En dat kan me soms dan intens verdrietig maken. Een emotie die ik normaal gesproken nooit zou voelen, omdat ik dat niet toe liet.

Dat station ben ik gelukkig wel gepasseerd, al vind ik het soms zo lastig om zoveel te voelen. Er was natuurlijk een reden dat ik die emoties niet voelde, want het voelt niet fijn. En soms frustreert het me of wordt ik boos op mezelf dat ik toch weer in die automatische piloot schiet. Dan denk ik achteraf, “Waarom?”. Maar ergens weet ik ook wel dat iets wat je al jaren op manier A hebt gedaan, je niet even in 1,2,3 op manier B gaat doen.

Geduld en oefening

Ik weet dat ik het nu niet alleen hoef te doen. Hij helpt mij. Hij steekt Zijn hand naar mij uit als ik het even niet meer weet. Hij wil een goed leven voor mij, omdat Hij zielsveel van mij houdt. Want Hij heeft het leven niet bedoelt om niet te genieten of om in die duisternis te lopen. Hij heeft een plan met mijn leven, een mooi plan! Een plan die Hij weet, maar ik nog niet. Maar daar mag ik achter gaan komen. Ik heb hoge verwachtingen en ik ben nieuwsgierig naar Zijn plan. Yeah! Wat kan geloven soms zo moeilijk zijn, maar wat kan het ook zo mooi zijn!