Wat is het ergste wat er kan gebeuren als ik mijn emoties toelaat?

Leestijd: 5 minuten

Ruimte maken voor je emoties en niet alleen als de emoties positief zijn, maar ook juist als ze negatief zijn. Emoties willen gehoord worden en moeten eruit. Voor heel veel mensen is dit moeilijk, ook voor mij. De afgelopen periode merkte ik op dat ik veel boosheid in mij had zitten. Dat zag ik in de kleine dingen. Ik kon soms zo boos en geïrriteerd worden over zo’n klein dingetje, dat ik echt achteraf dacht ‘Was dat nou nodig?’. En nee, ik ben niet iemand die dan snel gaat tieren. Ik ben dan intern boos of geïrriteerd. En de mensen die mij goed kennen zien dat aan mijn gezicht, maar anders zie je het niet.

Boosheid is adrenaline

Boosheid in je lichaam houden is niet het meest handige om te doen. Boosheid is adrenaline. En adrenaline moet eruit door iets fysieks te gaan doen. En nee, iemand gaan slaan is dan niet de juiste manier 😉 Maar bijvoorbeeld tegen een bal trappen, een rondje gaan rennen of met servies gaan gooien (op een veilige plek) is een beter idee. Alleen wellicht dat je even een drempel over moet. Althans, dat moest ik wel. De eerste gedachtes die bij mij boven kwamen waren: ‘Ik ga toch niet met servies gooien? Gaat dat nu echt helpen? Ik vind het maar een stom en raar idee. Ik zie het al voor me. Nee, dat ga ik echt niet doen hoor.’

Ben ik wel echt loyaal?

Naast dat ik het advies maar stom vond, stond ik mezelf ook niet toe om boos te zijn. Ik voelde de boosheid wel, alleen de echte reden waarom ik boos was, die liet ik mezelf niet toe. Ik voelde me schuldig en vond dat ik het niet kon maken. Ik had allerlei excuses en argumenten waarom ik niet boos mocht zijn. Alleen ik was het wel. Ik voel me erg loyaal, maar toen zij iemand tegen mij ‘Hoe kun je loyaal zijn naar een persoon als je eigenlijk ook boosheid voelt naar die persoon. Eigenlijk heb je dan een dubbele bodem. Dat is toch niet loyaal?’. Daar had ze een goed punt! Je bent boos, maar je doet alsof de boosheid er niet is, maar stiekem is die er gewoon. En die boosheid projecteer je dan ook nog op anderen.

Onzichtbare boosheid

Mmm… Als ik het zo opschrijf, lees ik eigenlijk ook wel dat er iets niet klopt. Het is niet eerlijk naar die persoon toe, maar ook niet naar anderen toe en ook niet naar mezelf.
Boos zijn betekent niet dat je niet meer van diegene houdt of dat de relatie dan over is. Als ik mijn boosheid erken naar mezelf toe en het de ruimte geef, dan kan het juist voor een versterkende relatie zorgen. Want die boosheid zit er dan niet meer ‘onzichtbaar’ tussen. En ik reageer dan niet meer die interne boosheid op anderen af die er eigenlijk helemaal los van stonden.

Op zoek naar ‘oud’ servies

Dus ik ging de schuur in op zoek naar ‘oud’ servies. We gaan eind dit jaar verhuizen en ik was al aan het opruimen geweest, maar ik wist dat er nog best wat servies was die we toch niet meer gebruiken. Dus het servies bij elkaar verzamelt. Toen een grote doos gepakt waar ik in kon gooien, want als ik alles zo op de grond zou gooien, dan werd het een beetje een rommeltje 😉 Toen heb ik samen met de Heer bij elk kopje, schaaltje, wat dan ook, uitgesproken waar ik boos over was en daarna gooide ik het kapot! En het voelde heerlijk! Ja, de emoties kwamen eruit, maar het luchtte daarna enorm op.

Huilen van het lachen

Diezelfde avond wou ik een bakje met nat kattenvoer op de vloer neerzetten. Voordat ik bij de vloer was aangekomen, hield ik het bakje scheef en de helft van het bakje viel over mijn hand zo over de hele vloer. Normaal gesproken zou ik echt geïrriteerd zijn geraakt en mezelf een ontzettende sukkel hebben gevonden, maar in plaats daarvan moest ik keihard lachen totdat de tranen over mijn wangen rolde. En de kat vond het niet erg om van de vloer te eten 😉

Wees niet bang

Wees niet bang om de emoties toe te laten en laat je niet wijsmaken dat het raar, stom of niet loyaal is. Want door het tegen te houden beroof je jezelf van blijdschap en vreugde. En dat is niet hoe God het bedoelt heeft. Hij geniet ervan als jij geniet. Maar als je met opgekropte emoties blijft rondlopen, dan kun je niet 100% genieten en het kost enorm veel energie.
Stel jezelf de volgende vraag: ‘Wat is het ergste wat er kan gebeuren als ik mijn emoties toelaat?’
Ik had er geen goed antwoord op. Ik weet wel wat het beste is wat je kan overkomen als je de emoties toelaat ‘Er komt ruimte voor blijdschap en vreugde!’

Blogs

Mijn hooggevoeligheid omarmen

Leestijd: 6 minuten

Ik blijf het mooi vinden hoe de Heer mij steeds stukje voor stukje, stapje voor stapje, laat zien welke punten in mijn hart nog heling nodig hebben. Hij gooit het niet allemaal in 1x op mijn bordje, maar het gaat echt gedoseerd. Voor wat ik aan kan, maar ook voor wat Hij denkt dat belangrijk is. Hij heeft een plan klaar liggen en die weg gaat op Zijn manier en niet op mijn manier. En dat is soms lastig en daar hebben we soms onenigheid over, maar uiteindelijk wordt het steeds weer duidelijk dat Zijn manier, echt de beste manier is. Hoe tof is dat om dat te ontdekken? Maakt dat het makkelijker? Soms, maar zeker niet altijd 😉

Label opplakken?

Na aanraden van meerdere mensen om mij heen las ik een aantal jaren geleden een boek over HSP (High Sensitive People, ook wel Hooggevoeligheid genoemd). Ik was nieuwsgierig en dacht: “Ach, waarom ook niet. Ik ga dat boek eens lezen.”

Er ging een wereld voor mij open. “Wow, dat boek gaat over mij! Het is helemaal niet raar of gek dat ik op bepaalde dingen ‘anders’ reageer.” Het was zo’n openbaring voor mij. Alleen naar mate ik het boek verder door las, kwam ik er ook achter hoe moeilijk het is om HSP te zijn. Pfff… Ik zag alleen de nadelen ervan in en was er daarna snel klaar mee. Eigenlijk houd ik niet zo van om mensen in hokjes plaatsen, dus ik ga mezelf geen label opplakken. “Doei!”. En zo gooide ik de deur keihard dicht en wou ik er eigenlijk niks meer over weten. Ik vond het allemaal maar lastig en vervelend en daar had ik geen zin in.

Wat is HSP?

Ik heb geen idee of je weet HSP inhoudt? Hooggevoeligheid kun je vergelijken met een radarsystemen dat scherp staat afgesteld en onvoorstelbaar veel waarneemt. En niet alleen bij jezelf, maar ook bij alles om je heen. Je scant ongemerkt voortdurend alles om je heen. En dat maakt je sneller moe en het zorgt ervoor dat je sneller overprikkeld raakt.

Kenmerken zijn onder andere:

Je bent sneller overprikkeld.
Je kunt slecht tegen conflicten en disharmonie.
Je bent gevoelig voor burn-out.
Je bent gevoelig voor pijn.
Je voelt je opgejaagd als je veel dingen in korte tijd moet doen.
Je bent sneller moe van drukte.
Je voelt je over verantwoordelijk.
Je bent extra bang voor afwijzing.
Je word moe van de emoties van anderen.
Je wilt fouten voorkomen.
Je zit veel in je hoofd, juist omdat je zo veel voelt en dat ervaar je als heftig.

En zo kan ik nog even doorgaan met dit lijstje. Kortom, dit was voor mij een reden om die deur keihard dicht te gooien en te blokkeren. “Wat heb je hieraan? In deze wereld wordt je continu overprikkeld. Dus dit is een kansloze missie”.

Open de deur

Twee weken geleden vroeg ik aan de Heer: “Wat zijn nog dingen waar ik iets mee mag gaan doen? En hoe komt het dat ik nog steeds overprikkeld ben? En dat mijn duizeligheid nog steeds aanwezig is en ik zo moe ben?”. Het woord wat ik in mijn gedachte kreeg was “Hooggevoeligheid”. Ik dacht eerst: “Ach, nee hea? Heb je dat weer. Die zat prima achter die gesloten deur”.
Van de week kreeg ik een mooie tekst (van een goede vriendin) die hier mooi op aansloot: “Doors are going to open that you never thought would open. That problem that looked permanent is only temporary.” Tsja….. Okey, okey.. Ik denk niet dat ik hier nog omheen kan.

Zorg goed voor jezelf

Mijn coach had een goede boekentip: “Durf te gaan” van Marion Lutke. Zij heeft net een nieuw boek geschreven over hooggevoeligheid en dan in combinatie met het geloof. Het boek leert je leven met hooggevoeligheid als talent en niet als last. En beschrijft ook hoe de Heer hier naar kijkt.

Ja, als je hooggevoelig bent dan moet je goed voor jezelf gaan zorgen. Anders ga je jezelf voorbij en raak je op den duur opgebrand. Grenzen bewaken is heel belangrijk, maar ook het aantal prikkels beperken, je afsluiten voor stemmingen van anderen, bewust worden van je eigen behoeften en ontspanning inbouwen in je leven. Punten waar ik bij het revalidatiecentrum al mee bezig was. Maar dit zal iets zijn wat altijd voor mij belangrijk zal blijven. Het is niet een kwestie van beter worden en dan kan ik alles laten gaan. Het is iets wat bij mij zal blijven horen. Keuzes maken en afwegen wat wel en niet goed voor me is. Dat is heel lastig als je dat nooit hebt gedaan en het is ook lastig om dat in deze wereld te doen. Want alles raast maar door en door en er wordt vaak maar van je verwacht dat je maar aan alles meedoet. Maar ik weet van mezelf dat ik dat niet ga bijbenen en dat hoef ik ook niet te doen. Want dat is onbegonnen werk.

Acceptatie

Dit betekent dat ik mezelf mag gaan accepteren dat ik hooggevoelig ben. Dit hoort nu eenmaal bij mij. Want als ik het niet accepteer (zoals ik dat de afgelopen jaren heb gedaan), dan houd ik er ook geen rekening mee. Dan denk ik gewoon alles te kunnen en vind ik dat ik alles maar moet kunnen, alleen dat is niet realistisch. Ik heb gewoon dingen om rekening mee te houden.

En ik mag samen met de Heer gaan ontdekken wat mijn sterke punten hierin zijn. Namelijk doordat ik alles zo goed aanvoel, weet ik feilloos aan te voelen als er iets met iemand aan de hand is of hoe dichtbij ik mag komen. Ik heb oog voor detail en ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk, maar ook voor relaties en vriendschappen.

Een mooie zoektocht die ik met Hem mag gaan maken. En waarbij ik mag gaan ontdekken wie ik nog meer ben. De Heer heeft mij niet voor niks zo gemaakt. Hij heeft een plan met mij, net zoals Hij ook een plan met jou heeft.

De deur is opengezet en ik stap naar binnen. Maar niet alleen, maar samen met Hem… Ik ga!

Blogs

Quality-time met de Vader

Leestijd: 4 minuten

Even quality-time met de Vader. Hoe waardevol en fijn is dat? Ik kan je beamen dat dat zeker waardevol en fijn is. Afgelopen weekend ben ik uit mijn comfortzone gestapt en ben ik vrijdagochtend Abdij Berne binnengestapt. Een Abdij in Heeswijk-Dinther, wat er prachtig uitziet. Ik had echt werkelijk geen idee wat ik mocht verwachten. Het enige wat ik dacht was “Oh jeeh, wat spannend”.

Rust

De groep bestond uit 11 personen, waaronder 2 coaches (Rik Bennik en Cees Bots) die de re:treat begeleidde. Dit was ook één van de redenen waarom ik nu de stap durfde te zetten. Want als ik echt ‘gek’ zou worden, dan zouden er 2 coaches voor je klaar staan om mij op te vangen.

Gek ben ik er niet geworden. Integendeel. Ik heb ervaren wat rust is. Echte rust. En ik werd niet gek van die rust, ik vond het juist fijn. Geen afleidingen, maar stilte. In die rust kon ik nadenken, voorstellingen maken en Zijn liefde van dichtbij ervaren.

Stilte en meditatie

Stilte. Voorheen kreeg ik echt de kriebels van stilte. Meditaties, daar kreeg ik ook de kriebels van. Maar nu vind ik het magisch, bijzonder en mooi. Wat eerst ‘alleen’ voelde, voelt nu niet meer zo. In die stilte heb ik quality-time met de Vader.
Tijdens één van die meditaties zei Cees: “Hij kijkt naar jou en jij kijkt naar Hem”. Wow! Dat was een heel mooi moment. Tijdens dat moment kreeg ik de volgende zin in mijn gedachte: “Mijn geliefde dochter, in jou vind Ik Mijn welbehagen.” Ik voelde op dat moment zoveel liefde van Hem.

#SpeakToTheMirror

In Zijn ogen ben ik perfect. In Zijn ogen hoef ik niet te veranderen en hoef ik me niet anders voor te doen dan dat ik ben. Ik ben goed genoeg en ik ben het waard. Alleen deze liefde kan ik pas in zijn volledigheid ontvangen, wanneer ik ook 100% van mezelf ga houden. Datgene wat Hij tegen mij zegt, mag ik ook tegen mezelf gaan zeggen.

Daarin heb ik dit weekend een eerste stap in gemaakt. Ik kreeg de #SpeakToTheMirror opdracht. Dat was ontzettend confronterend, ongemakkelijk en pittig. Maar onder leiding van Rik en zijn vrouw ben ik toch de confrontatie aangegaan. Ik heb naar mezelf gekeken in de spiegel, maar dan ook echt! Want ja, ik keek wel eens vaker in de spiegel, maar dan keek ik niet echt. Na een tijdje begon ik positieve zinnen tegen mezelf te zeggen. En in mijn hoofd hoorde ik alleen maar negativiteit losbarsten “Je bent gek dat je dit doet. Dit slaat nergens op, enz, enz…” Maar ik bleef doorgaan. En iedere morgen als ik mezelf nu in de spiegel zie dan zie ik mezelf.

Bijzonder goed verzorgen

Met spanning liep ik de Abdij binnen, met rust kwam ik naar buiten. Met een onbeschrijfelijk, ander gevoel ben ik naar huis gegaan. Het was een ervaring die ik nooit had willen missen en het geeft ‘honger’ naar meer. Ik zou het ook iedereen aanraden. Even quality-time met jouw liefdevolle Vader.

Wat ik mee naar huis neem van deze re:treat? Geniet en rust! Ik mag nog meer kiezen voor dingen die goed voor mij zijn en waar ik van geniet. De Vader lost alle omstandigheden en onrust voor mij op. De rust heb ik al in mij zitten, de onrust mag ik wegsturen.
Daarnaast mag ik me laten verwennen door de Vader. Verwennen staat voor: Bijzonder goed verzorgen!

Tijdens deze re:treat ben ik bijzonder goed verzorgd door Rik en Cees, onder leiding van de Heilige Geest en mijn liefdevolle Vader. Nu ga ik bijzonder goed voor mezelf zorgen met behulp van mijn liefdevolle Vader.

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP) of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Volg mij dan op Facebook of Instagram.

Blogs

Ik verbreek de relatie!

Leestijd: 5 minuten

Eind 2000 hebben we elkaar leren kennen. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht. Jij vond mij erg leuk en wou een relatie, maar ik niet. Maar je gaf niet op. Je bleef maar terugkomen en je liet me zien wat jouw positieve kanten waren. Door jou kreeg ik aandacht! Het was misschien niet helemaal de aandacht waar ik van droomde, maar het was aandacht. En jij wist dat wanneer ik genegeerd zou worden dat ik me dan heel erg alleen zou voelen. De angst om alleen achter te blijven was erg groot en dat wist je. Dus je probeerde die leegte op te vullen met jouw aandacht en liefde. Wat ik op dat moment niet door had was dat jij mij steeds afhankelijker van jou maakte.

Ik vond het fijn dat jij er was en ging een relatie met jou aan. Je had me overtuigd van jouw aandacht en liefde. Ik was gelukkig! Door jou had ik afleiding. Ik was niet meer bezig met mijn gevoel of emoties. Want die zorgde voor een vervelend gevoel en dat wou ik niet meer. Jij was er voor me en gaf er wat anders voor in de plaats. Aandacht.

Vanaf 2010 werd onze relatie nog intenser. Je liet me zien dat je er elke dag, elke minuut en elke seconde er voor me was. Ik vond het soms wat benauwend en dan wou ik wat meer afstand. Ik dacht, ik kan het wel alleen af. Maar dan sloeg de paniek toe en dacht ik: “Nee, dit kan ik helemaal niet. Ik kan dit niet zonder jou.” Dus vroeg ik je weer terug te komen in mijn leven. Jij vond het niet fijn als ik je afwees en daardoor werd je wat dwingender.

De jaren die volgde geloofde ik niet meer dat ik zonder jou zou kunnen leven. Dus liet ik je toe in mijn leven. Ik kon gewoon geen afscheid van je nemen. Je was te belangrijk voor mij geworden. Maar samen met jou leven is niet makkelijk. Ondanks dat ik aandacht krijg, merk ik ook wel dat het heel veel energie kost. Maar uit elkaar gaan durf ik niet. Want wat moet ik dan? Wie ben ik dan? Jij bent wie ik ben. Dat is de waarheid die ik ben gaan geloven.

Nee, dat is de waarheid die jij mij hebt doen geloven. Tot nu! Daarom schrijf ik deze brief. Hoeveel jij mij denkt ook gegeven te hebben, jij hebt ook een hele hoop van mij afgenomen. Mijn rust, mijn genezing, mijn geluk, mijn vertrouwen, mijn geloof, mijn hoop, mijn identiteit, mijn dromen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Jij hebt mij (letterlijk en figuurlijk) klein gehouden en mij verandert in een meisje die altijd angstig is, rusteloos voelt, continu gestrest is, waakzaam is over alles, altijd lichamelijke klachten heeft, haar dromen heeft weggegooid en niet gelukkig is met zichzelf. Jij hebt mijn identiteit afgenomen. Jij hebt mijn vertrouwen en geloof aan het wankelen gebracht. Het vertrouwen in mezelf, maar ook in anderen en in God.

Ik heb al die tijd geloofd dat jij mij een hele hoop gaf, maar eigenlijk gaf je me een klein beetje, maar nam jij een hele hoop van mij af. Jij maakte mij afhankelijk van jou en liet me denken dat ik niks waard was en dat ik jou nodig had.

Guess what? Ik geloof daar niet meer in. En daarom beëindig ik ook nu onze relatie! Het is uit tussen ons! Ik ga zonder jou verder. Nee, beter gezegd, ik ga met Jezus verder. Met Hem ga ik een relatie aan. Want Hij houdt onvoorwaardelijk van mij. En voor Hem hoef ik niet door hoepeltjes te springen. Ik mag er zijn zoals ik ben: geaccepteerd en geliefd! Hij zal mijn wonden genezen en niet openhouden om mij afhankelijk van Hem te maken zoals jij hebt gedaan. En mijn angst zal verdrinken in Zijn liefde.

Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, want nu weet ik hoe je bent en hoe je je kan gedragen. En dat heeft mij heel veel inzichten gegeven. Door die inzichten weet ik nu wat wel en niet goed voor me is. En kan ik voorkomen dat een soortgelijke mij zal proberen te verleiden. De enige die ik me kan verleiden om Hem te volgen is Jezus. Want Hem vertrouw ik en Zijn woord is dé waarheid! En de rest zijn leugens. En straks zal ik ook anderen kunnen wijzen op hun ongezonde relatie en ondersteunen in het beëindigen van die relatie.

Je zal vast proberen om me achterna te gaan, om mij te verleiden met jouw positieve kanten en je mooie verhalen. Maar bespaar je alsjeblieft de moeite. We hebben een hoop meegemaakt samen, maar dat hoofdstuk is nu definitief afgesloten en het boek is uit. Ik open nu een nieuw boek. Een boek met een nieuwe toekomst, met nieuwe ervaringen, met nieuwe kansen en verhalen. Een verhaal over mij. Een verhaal zonder jou. Een verhaal waarbij angst en ziekte niet meer de hoofdrol zal spelen, maar waarin Jezus de hoofdrol zal spelen.

Het gaat je goed.

Liefs, Aida

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP) of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Volg mij dan op Facebook of Instagram.

Blogs

Is mijn identiteit in angst of in Jezus?

Leestijd: 4 minuten

Mijn identiteit is gebaseerd op mijn omstandigheden. Ik weet niet beter dan dat ik het meisje ben die last heeft van duizeligheid, moe is en pijnklachten heeft. En als dat er niet was dan speelde er wel iets anders. Maar bepaalt dat wie ik ben?

Gebroken dromen

Het antwoord is natuurlijk ‘nee’, alleen is dat antwoord voor mezelf altijd een ‘ja’ geweest. Alles draait daaromheen. Wat ik doe, waar ik van droom. Mijn dromen? Die heb ik niet eens in de ijskast gezet, maar in de prullenbak gegooid. Want dat gaat me toch niet lukken, zei dat stemmetje in mijn hoofd. En in de loop der jaren ben ik gewoon vergeten wat die dromen waren en ben ik die leugen gaan geloven. Het gaat me nu toch niet lukken. Maar, als ik echt beter ben dan ………… dan wat? Dan ga ik pas leven? Dat is toch niet hoe God het bedoeld heeft? Hij wil dat je vrij bent en jezelf ziet zoals Hij jou ziet. En Hij meet jouw identiteit niet aan jouw omstandigheden. Het gaat erom WIE je bent, wie je werkelijk bent.

Vasthouden aan mijn omstandigheden

Maar hoe breek ik daarvan los? Een openbaring die ik kreeg is dat ik aan ene kant heel graag beter wil worden, maar aan de andere kant me ook keihard vasthoudt aan de omstandigheden. Ik weet namelijk niet beter en ergens voelt het wel vertrouwd. Je weet dat het niet goed voor je is, maar je bent bang voor wat er anders gaat komen. Ik ben gewend om ergens last van te hebben. En als dat weg zou vallen, maakt me dat bang.
Er zijn 2 dingen die me bang maken:

1. Ik ben bang dat wanneer ik alleen al zou zeggen me beter te voelen, dat het een kwestie van tijd is voordat ik weer tegen een muur aanloop. Het vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam is weg. En doordat ik zo weinig vertrouwen heb, vind ik het heel moeilijk om het vertrouwen wel in de Heer te hebben. Ik durf niet blij te zijn over kleine positieve vorderingen, want het zal toch van korte duur zijn, zegt dat stemmetje in mijn hoofd.

2. Dit vind ik nog het lastigste om te delen, maar ik ga het toch doen 😉 Op dit moment ervaar ik een bepaalde manier van ‘aandacht’ van mensen om mij heen. Een bepaald soort aandacht die je krijgt als het niet zo goed met je gaat. En op het moment dat ik “beter” zou zijn dan verandert die aandacht. Waardoor dat stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik straks alleen achter blijf. Ik weet namelijk niet meer hoe het anders kan zijn.

Angst is de sleutel tot vrijheid

Ik ben me er nu heel erg van bewust dat ik in het bovenste stukje heel vaak het woord “bang” noem. Angst is een hardnekkige emotie die mij zo ontzettend op de rem zet. Maar het is ook de sleutel tot vrijheid. Want als ik de angst ga doorbreken, dan zal ik vrij zijn. Dan ga ik mijn dromen weer dromen en najagen. Dan ga ik mijn omstandigheden loslaten en me niet daarop focussen. Dan ga ik de stapjes omhoog zien i.p.v. steeds naar beneden te kijken en zien wat er nog niet gaat. Dan ga ik leven, ondanks dat mijn omstandigheden misschien nog wel een rol spelen in mijn leven. Maar de omstandigheden krijgen niet meer de hoofdrol in mijn leven. Het krijgt een bijrolletje.

De laatste stap in herstel

Ik weet dat dit de laatste, maar ook zeker de moeilijkste, drempel gaat zijn voor mijn weg naar herstel. Dat is een stap die ik zeker weten niet alleen kan maken. Maar ik weet dat God die stap wel samen met mij wil gaan maken. Alleen ik zal de eerste stap moeten gaan zetten, want het is aan mij wie ik laat regeren. Angst of God?

Dit zal een moeilijke stap gaan worden, dus ik vraag je hulp. Bid je mee voor kracht en moed om die stap te gaan maken? 🙂

Blogs

Ervaar jij vrijheid in je leven?

Leestijd: 5 minuten

Vandaag is het 5 mei, bevrijdingsdag. Een dag waarop iedereen viert dat we vrij zijn. Dat we mogen leven in een vrij land. Vanmorgen werd door pastoor Constantijn de volgende vraag gesteld: “Ervaar jij vrijheid in je leven?” Sommigen van ons kunnen ‘m wellicht meteen beantwoorden, anderen moeten er misschien even over nadenken.

Wel weten, maar niet voelen

Ik kon de vraag eigenlijk vrij snel beantwoorden. Nee, dat ervaar ik momenteel niet. Voor m’n gevoel zit ik vast in mijn lichaam en in mijn denken. Ik weet vanuit het Woord dat het oude voorbij is en dat het nieuwe gekomen is. Jezus is gestorven voor jou en mij. We zijn geen slaven meer, we hoeven niet door een hoepeltje te springen, we mogen weten dat we een geliefd kind van God zijn. Maar ik voel het niet altijd. Want als ik het in mijn hart zou voelen, dan zou ik geen negatieve woorden meer hardop uitspreken (bewust of onbewust) en dan zouden mijn gedachtes niet zo met mijn gevoel aan de haal gaan.

Stil gezet

Momenteel bewandel ik een weg waar ik ontzettend stil gezet wordt. Ik word steeds bewuster gemaakt van hoe ik me emotioneel voel, hoe ik over dingen denk en hoe ik me lichamelijk voel. Iets wat juist heel erg goed is. Want ik ben de afgelopen jaren alleen maar door en door gegaan. Ik heb me toen nooit afgevraagd hoe ik me voelde. Ik moest gewoon werken, ik moest dit, ik moest dat kunnen. Ja, er gebeurde verschrikkelijke dingen, maar ik ging gewoon door. Want het leven gaat toch ook gewoon door?

Langzamerhand kom ik nu tot het besef dat ik denk: “Wow, waarom heb ik toen niet even een stapje terug gedaan? Of waarom had ik me toen niet even ziek gemeld, zodat ik mezelf even wat rust kon geven?”.
Het antwoord op de waarom kan ik nu wel geven. Omdat ik toen niks wou voelen, omdat ik er überhaupt gewoon niet over nadacht. Ik zette alles op nummer 1, behalve mezelf. Een lieve zus zei van de week het volgende:
“You can’t go back and change the beginning, but you can start where you are! Change the ending”. (C.S. Lewis).
En dat is zo waar. We kunnen het verleden niet meer veranderen, maar we kunnen wel het einde veranderen. Klinkt tof toch?

Gewoon maar even doen dan?

Ja, klinkt allemaal heel makkelijk. Gewoon even doen. Gewoon even geloven en dan komt het wel goed. Nou, helaas. Inzicht is een eerste stap, maar veranderen? Dat is de volgende stap en misschien wel de moeilijkste. Als je al jaren in hetzelfde karrenspoor loopt en dan besluit om een ander spoor te gaan lopen, dan gaat het karretje echt niet vanzelf die kant op. Het is natuurlijk veel makkelijker om in datzelfde spoor te blijven lopen, maar daar weet je de uitkomst al van. Dus het is iedere dag, ieder uur, iedere minuut weer dat karretje in het andere spoor blijven duwen. Iedere keer maak je weer bewust een keuze om een ander spoor op te gaan. Het voelt soms echt als een gevecht om dat karretje daarin te houden. Iedere keer weer bewust een keuze maken om die negatieve gedachte niet aan te nemen en te geloven.

Je doet het niet alleen!

Iedere dag voel ik me gezegend dat ik deze reis niet alleen hoef te doen. Als ik naar de mensen om mij heen kijk die Hem niet kennen, dan kan ik alleen maar denken “Hadden jullie ook maar Jezus in jullie leven”.

Want als ik moe ben van het karretje duwen, dan geeft Hij mij nieuwe kracht.

“Mensen die moe zijn, geeft Hij nieuwe kracht.
Uitgeputte mensen maakt Hij weer sterk!”
Jesaja 40.29

Als ik val, dan helpt Hij mij overeind. Als ik verdrietig ben dan troost Hij mij. Als ik boos en gefrustreerd ben, dan brengt Hij mij tot rust. Maakt dat het makkelijk? Nee, het maakt het niet makkelijk, maar wat makkelijker. Het geeft me hoop en steun om door te blijven gaan. Ook al zie ik het even niet meer zitten. Ook al denk ik dat de rest van de mensen om me heen wel van alles kunnen en ik niet. En ik me gevangen voel in m’n eigen lichaam. En ik me zorgen maak hoe ik ooit kan gaan werken als ik me zo voel zoals ik me nu voel. Maar ik kan wel in een hoekje gaan zitten en op z’n Cees Bots gezegd een “pitty party” met mezelf gaan houden, maar dat is ook geen leven zoals God het bedoelt heeft. En ja, af en toe in een hoekje zitten mag wel, zolang je er maar niet in blijft hangen. Maar God laat dat ook niet toe. Of via teksten of broers en zussen is Hij wel erg goed met hints geven wat de volgende stap mag zijn 😉

Van gevangenheid naar vrijheid

Nee, momenteel ervaar ik NOG niet de vrijheid in m’n leven. Maar ik ben er wel van overtuigd dat die vrijheid wel gaat komen. En ja, die zin moet ik misschien nog wel 1.000x voor mezelf herhalen, maar God is groter dan al mijn omstandigheden. En Hij heeft geen leven bedoelt met pijn en negativiteit. Hij heeft een hoopvolle toekomst voor ogen, zowel voor jou als mij. Dus ik laat me leiden door de Heilige Geest en ik ga onderweg genieten van alles wat ik met Hem mag meemaken en zie uit naar een hoopvolle toekomst! Want God houdt van jou en mij. Wij zijn Zijn geliefde kinderen!

Blogs

Als Jezus mij in één keer zou genezen, zou ik dan geholpen zijn?

Leestijd: 4 minuten

Een vraag die ik voorheen heel snel met een “ja” beantwoord zou hebben, maar die ik nu met een “nee” zou beantwoorden. Wil ik dan niet snel van mijn klachten afkomen? Natuurlijk wel. Liefst gisteren dan morgen. Mijn vlees wil het snel, maar God heeft soms een bepaalde weg in gedachte die ik misschien liever niet wil nemen. Een weg die in Zijn ogen wel belangrijk is.

Het antwoord op die vraag

Als jij mij die vraag een paar weken geleden gesteld zou hebben, dan zou ik volmondig ‘JA’ hebben gezegd. Natuurlijk ben ik dan geholpen. Want dan kan ik weer aan het werk, dan kan ik de dingen doen die ik nu (even) niet kan. Dan kan ik weer leven, gelukkig zijn, heb ik geen pijn meer en ga zo maar door. Hij heeft een hoopvolle toekomst voor mij, dus Hij kan en wil mij genezen. Maar betekent genezen dat het in één keer klaar is? Of is er ook een andere manier van genezen?

Als jij mij die vraag nu stelt, dan zou ik zeggen ‘Nee’. Nee, dan ben ik niet geholpen. Van de week zei een zus ook tegen mij: ‘Stel dat Hij dat zou doen, dan zou je dat niet eens aan kunnen’. Dat klopt ook, want mijn lichaam weet niet hoe het is om te leven zonder stress. Dus als dat ineens weggenomen zou worden, dan zou er een interne paniek optreden denk ik. Want het lichaam is nu zo ingesteld dat het kan overleven. Nee, het is geen gezonde overlevingsstrategie, maar het heeft voor mij tot nu toe wel gewerkt. Het heeft me gebracht tot waar ik nu ben. Ik sta nog overeind!

Een leer-reis samen met Hem

Daarnaast als Jezus ineens alles weg zou nemen, dan heb ik er ook niks van geleerd. Dus hoe kan ik dan voorkomen dat ik mijn lichaam weer overbelast? Hoe weet ik wat mijn grenzen zijn? Hoe leer ik dan dingen los te laten? Hoe leer ik dan om mijn angsten los te laten? Hoe weet ik wie ik ben? En zo kan ik nog even verder gaan.

Zou ik willen dat het snel opgelost zou worden? Natuurlijk zou ik dat willen. Maar ik wil er ook van geleerd hebben, zodat ik weet hoe ik met bepaalde situaties om kan gaan. Ik wil dingen uit het verleden een plekje kunnen geven, zodat ik geen nachtmerries meer heb. Ik wil ontdekken wie ik ben, wat ik kan. Het mooie aan dit alles is, is dat ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Jezus loopt met mij mee. De gehele reis, en met alle reizen die nog komen gaan. Als ik ontmoedigd raak, dan moedigt Hij mij aan. Als ik verdrietig ben, dan troost Hij mij. Als ik val, dan vangt Hij mij op. Als ik in paniek raak, dan geeft Hij rust. Als ik een overwinning behaal, dan juicht Hij met mij mee!

Krachtiger

De komende periode ga ik mezelf zeker tegen komen en ga ik een hele hoop kanten van mezelf leren kennen. Ik vind het super spannend, maar ook super waardevol. Ik weet dat ik hier krachtiger uit ga komen samen met Hem! Hij staat naast me, achter me, voor me. Hij leeft in mij. Het wordt een mooie, zware, pittige, verdrietige, waardevolle periode. En ik zal genoeg momenten gaan hebben dat ik wil opgeven, dat ik denk dat ik het niet aan kan. Maar dan staan er gelukkig ook een hoop broers, zussen, vrienden en familie om mij heen om me vanaf de zijlijn aan te moedigen.

Want ik weet heel goed dat ik het niet alleen kan en gelukkig hoef ik dat ook niet. Samen met Hem ga ik de overwinning behalen en gaat Hij mij helpen om innerlijk te genezen. Na mijn innerlijke genezing, zal de fysieke genezing vanzelf gaan volgen. Daar geloof ik in. Want Hij is mijn Redder, mijn Geneesheer. Alle glorie aan Hem!

Blogs

Jezus: mijn Overwinnaar en Genezer

Leestijd: 4 minuten

Jezus is een overwinnaar en genezer. De afgelopen weken ben ik veel bezig geweest met het onderwerp ‘genezing’. Ik doe de connect ‘genezing’ en ik ben ook veel aan het lezen over dat onderwerp. Ik merk dat het me aandacht trekt en dat ik heel veel vragen heb en daarom ben ik samen met Hem op zoek naar de antwoorden. Het is een lastig onderwerp, vind ik zelf, maar het is wel een boeiende en interessante zoektocht.

Start revalidatietraject

Waarom geneest de ene wel en de ander niet? Waarom gebeurt het bij de één meteen en bij de ander niet? Hoe mag ik hier in gaan staan? Hoe wil ik hier in gaan staan?

Over een week start ik met het revalidatietraject. Ik vind het super spannend, want ik weet niet precies wat me te wachten staat. Aan de andere kant wil ik graag gaan beginnen, want dan kan ik aan de slag. Één ding weet ik wel en dat is dat ik het niet alleen ga doen. Jezus gaat met me mee. We gaan het samen doen!

Een goede of verkeerde keuze?

In het begin zat ik erg te twijfelen of ik dit wel moest gaan doen. Want ja, je mag in je genezing gaan staan. Je bent al genezen, dus waarom zou ik dan zo’n traject moeten gaan doen. Hij kan me toch genezen? Dan is zo’n traject toch niet nodig? Inmiddels ben ik daar anders in gaan staan. Welke keuze je ook maakt, je maakt in Zijn ogen nooit een verkeerde keuze. Hij gaat hoe dan ook met je mee en hulpverleners zijn er ook niet voor niks.

Hij heeft ze een ‘gave’ meegegeven zodat zij anderen kunnen helpen. Daarnaast is mijn reis het afgelopen jaar ook heel erg waardevol geweest. Was het leuk? Nee, zeker niet. Maar ik heb wel wel heel veel geleerd. Ik ben dichter bij mezelf gekomen en dichter bij Hem.

Het wordt ten goede gekeerd

Als ik bij wijze van spreke een jaar geleden van de één en op andere dag genezen was, dan had ik die groei misschien wel gemist. Betekent dit dat ik mijn “ziekte” accepteer? Nee, zeker niet. Want Hij wil dat ik gezond ben en Hij zal mij nooit een ziekte geven om mij een les te leren. Maar ziekte is nu eenmaal in deze wereld. Dat is iets waar we niks aan kunnen doen. Hij zal het ten goede keren.

Misschien bewandel je een weg die je helemaal niet ziet zitten of niet ok is. Soms ben ik er ook helemaal klaar mee en zakt de moed me enorm in de schoenen, maar ik blijf geloven dat de genezing ook in mijn lichaam zichtbaar en voelbaar gaat worden.

Houd je blik op Jezus gericht

Ik ben namelijk al genezen. Want Jezus is voor iedereen en ook voor mij aan het kruis gegaan en heeft toen alle zonde, maar ook alle ziekte op zich genomen. Wij zijn opnieuw met Hem opgestaan en dat betekent dat er geen ziekte meer is.

Alleen je lichaam laat soms iets anders zien. Je voelt je pijn, je voelt je duizeligheid, je gaat je zorgen maken en voordat je het weet zit je weer helemaal vast in je aardse denken. Zit je vast in je omstandigheden en vergeet je je blik op Jezus te houden. Dat vind de vijand natuurlijk helemaal prima, maar ik niet. Hoeveel moeite het me ook kost.

Geloven als een mosterdzaadje is genoeg

In mijn aardse verstand denk ik vaak genoeg dat het onmogelijk gaat zijn dat ik ook ooit helemaal zal genezen. Maar ik ga er alles op alles zetten om daar anders in te gaan staan en in te blijven staan. Ik ga mijn blik op Jezus houden als ik het traject in stap.Ook al zie ik het misschien nu nog niet in mijn lichaam, ik ben genezen. Ik geloof dat Hij dit zichtbaar kan maken.

Twijfel ik? Ja zeker, maar dat weet Hij. Ik spreek dat uit. Maar al is mijn geloof zo klein als een mosterdzaadje, ook dat is genoeg. Als ik het zelf even niet meer geloof dan vraag ik aan mijn broers en zussen om even voor mij te geloven of ik vraag Jezus om het even voor mij te geloven.

Zie ik het even niet meer zitten? Dan pak ik de beloftes van de Heer erbij en ga ik lezen of luisteren. Hij is mijn Overwinnaar en mijn Genezer. Hij gaat me kracht geven en samen gaan we de strijd aan en samen zullen we overwinnen!

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP) of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Volg mij dan op Facebook of Instagram.