Navigeren vanuit rust in plaats van uit frustratie

Leestijd: 6 minuten

Moet ik nou linksaf, rechtsaf, rechtdoor of omkeren? Af en toe heb ik wel eens dat de GPS tijdens het navigeren wegvalt op mijn telefoon waardoor mijn Google Maps alle kanten op draait, omdat hij niet meer weet waar hij is. Ik weet dan ook niet meer waar ik heen moet navigeren. Zo nu en dan lijkt mijn hoofd precies op die op die doorgedraaide Google Maps. Het gaat alle kanten op en ik heb even geen idee waar ik heen moet navigeren, welke beslissingen ik moet maken en hoe ik verder moet.

Tegen de stroom in zwemmen

Wanneer dit gebeurt in mijn hoofd dan probeer ik door te worstelen en verder te gaan, maar het voelt alsof ik aan alle kanten wordt tegengewerkt of niet verder kom. Het lijkt alsof ik tegen de stroom in aan het zwemmen bent. Ik wordt gefrustreerd en boos. Dit reageer ik op mezelf af en op mijn omgeving. Daardoor gaan de dingen juist mis. Ik stoot weer ergens tegenaan of laat wat uit mijn handen vallen, waardoor ik nog bozer wordt.

Ik kom op zo’n moment verstrikt te zitten in mijn eigen boosheid en frustratie. Ik ga vechten tegen mezelf en alles om me heen, omdat niks lijkt mee te werken. Maar tegen de stroom in zwemmen is enorm vermoeiend, dus dat begin ik dan ook te merken aan mijn lichaam. Het wil rust en ik wil door. Want als ik stil ga staan dan gebeurt er al helemaal niks en dat voelt als falen.

Bewijzen dat ik het wel kan

Ik vind het gevoel van falen één van de pijnlijkste gevoelens om te ervaren. Het maakt me enorm verdrietig en klein. Als ik het gevoel heb dat ik faal, dan voel ik me ook onzeker en niet goed genoeg, waardoor ik mezelf nog kleiner maak. Om dat gevoel niet te hebben ga ik mezelf en mijn omgeving proberen te bewijzen dat ik het wel kan. Dat ik een doorzetter ben en niet opgeef.

Doorzetten is niet iets verkeerds, maar de intentie waarom ik het doet kan wel verkeerd uitpakken. Als ik het doe om mezelf te overschreeuwen en daardoor mijn eigen grenzen overschrijdt, dan heeft dat lichamelijke consequenties. Want dan ga ik mezelf voorbij en blijf ik maar doorworstelen.

Worstelen is niet helpend, maar ik verdrink daar geleidelijk in en heb het dan pas later door. Het zorgt ervoor dat ik het overzicht kwijt begin te raken en geen idee meer hebt wat ik nu aan het doen ben. Dat maakt me nog gefrustreerder en haalt me nog verder naar beneden.

Opnieuw opstarten

Om mijn Google Maps weer goed te krijgen moet ik de telefoon opnieuw opstarten en dan werkt het weer. Soms moeten wij ook even uit en stilstaan. Stoppen met zwemmen en onszelf mee laten nemen met de stroom. Even uit de situatie(s) stappen en er met een afstand naar kijken. Wanneer je dat doet, dan zie je zoveel meer. Als we er middenin in blijven zitten dan blijven we maar rondjes draaien, omdat onze interne GPS geen idee meer heeft waar we zijn.

Ook lukt het God niet om jou te bereiken en jou te sturen waar je heen mag gaan. Want door alle frustratie en boosheid sluit je jezelf af voor Hem. Dit gebeurt heel geleidelijk en voordat je het weet is het lijntje even afgesloten. Gelukkig is het lijntje nooit doorbroken, alleen wij hebben ‘m uit frustratie dichtgeknepen terwijl we dat zelf niet door hebben gehad.

Stoppen is voelen

Wanneer ik niet meer weet waar ik heen moet dan betekent het dat ik moet even een pas op de plaats moet gaan maken en moet stoppen. Stoppen betekent wel dat ik ga voelen wat ik voel. Dat is niet altijd het leukste en vaak confronterend, maar wel het beste. Als ik namelijk blijf negeren, dan blijf ik als een doorgedraaide Google Maps navigeren en ik weet dat dat niet gaat werken. Ik wordt daar figuurlijk en letterlijk draaierig van. Op dat soort momenten pak ik een pen en papier en ga ik alles opschrijven wat er op dat moment in mijn hoofd zit. Dat is in het breedste zin van het woord: van dingen die ik nog op een to-do lijstje heb staan, dingen waar ik mee zit tot aan beslissingen die ik moet nemen.

Wanneer ik dat gedaan heb dan ontstaat er weer overzicht en rust. Ik kan dan één voor één met de punten dealen waar ik iets mee mag doen en de andere punten kan ik parkeren. Soms baal ik enorm van mezelf dat ik er weer ingetrapt ben. Ik weet allang dat het goed is om niet door te rennen en zo nu en dan even stil te staan, maar toch overkomt het mij ook. Gevalletje, ik ben ook maar een mens?

Wat doe jij ermee?

Wij mogen daar genadevol over blijven naar onszelf toe. We leven in een wereld waarbij je heel vaak uitgedaagd wordt waardoor er een kans bestaat dat je je toch iets te veel laat meenemen. Maar het gaat erom wat je ermee doet. Blijf je zitten waar je zit, laat je je daardoor leiden en blijf je gefrustreerd en boos? Of maak je de keuze om op een gegeven moment op te gaan staan en tegen jezelf te zeggen: ”Ho stop! Nu ga ik een pas op de plaats maken om weer overzicht te gaan creëren.”

Het gaat er niet om hoe vaak en waarom het gebeurt. Soms gebeurt het 10x achter elkaar en soms gaat het een hele lange tijd goed. Het is allemaal oké. Het belangrijkste is of je de keuze wil maken om uit die situatie te stappen. Wanneer je dat niet alleen kan, vraag dan hulp. We hoeven niet allemaal zelf het wiel uit te vinden. Richt je naar mensen die weten wat je doormaakt en daardoor jouw tijdelijke navigatie kunnen zijn als die van jou even niet meer werkt.

Ik ben geïnspireerd geraakt door deze blog en wil graag een donatie doen!

Vragen om te overdenken

Navigeer jij momenteel vanuit rust of frustratie? Waaruit blijkt dat?
Zie jij het van te voren aankomen wanneer jouw navigatie doorgedraaid lijkt te raken?
Wat helpt jou om weer in de rust te komen?

We navigeren allemaal wel eens vanuit frustratie. Wanneer dit vaker gebeurt, dan kan het zijn dat jouw navigatie de weg kwijtraakt en doordraait. Hierdoor kan je het overzicht kwijtraken, het gevoel krijgen dat je nergens grip meer op hebt en dat je geleefd wordt. Wanneer dit iets is wat structureel gebeurt of wanneer je bij jezelf ervaart dat je er maar moeilijk uitkomt, dan is het belangrijk om hier actie op te gaan ondernemen. Want vast blijven hangen in die situatie kost veel energie en onrust. Ook kan het ervoor zorgen dat je steeds vaster in je denken komt te zitten.

Ja! Ik wil graag hulp hierbij, want ik kom er zelf niet uit.

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP), chronische klachten, stress en burn-out of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Meld je dan aan voor de Christenvrouwen Community, volg mij op Facebook, Instagram of schrijf je in voor de nieuwsbrief.

Blogs

De juiste weg is vaak niet de makkelijkste weg

Leestijd: 7 minuten

De afgelopen twee weken heb ik intensieve fysiobehandelingen gehad. Fijn was anders, kan ik je vertellen. Het was ontzettend pittig en niet leuk, maar soms moeten we ergens doorheen gaan wat niet fijn is, om tot heling te komen. Dat is juist niet de makkelijke weg, maar de weg die we vaak zo lang mogelijk proberen te vermijden. Totdat er een signaal af gaat in je lichaam dat het echt niet meer gaat en dan moet je wel.

Too good to be true?

Toen ik de eerste behandelingen had gehad, merkte ik vooruitgang. De oorsuizen waren weg! Ik begon dit hardop uit te spreken naar anderen en binnen drie dagen waren mijn oorsuizen weer terug. Ik baalde enorm en dacht: Hoe dan?

Ik ben altijd heel voorzichtig geweest met positieve dingen uitspreken, omdat ik in mijn verleden heel vaak teleurgesteld ben geweest. Ik begon mezelf daarom te beschermen tegen teleurstellingen door het glas altijd maar half leeg te zien in plaats van half vol. Want voor mijn gevoel waren dan mijn teleurstelling en pijn minder. Wat achteraf gezien eigenlijk niet klopte. Maar dat was een overtuiging waar ik zelf in was gaan geloven.

Nu wil ik dat anders doen en daarom spreek ik nu wel de positieve dingen uit. Maar het voelde wel als een enorme domper dat de oorsuizen na een paar dagen weer terug waren. Mijn twijfels sloegen meteen weer toe en allerlei overtuigingen gingen door mijn gedachten heen: It was too good to be true. Iets waar je al tientallen jaren mee loopt kun je niet meer herstellen. En ga zo maar door.

Een domper

Ondanks de domper ging ik weer naar mijn volgende afspraak. Ik vertelde wat er gebeurd was en de fysio ging kijken. Hij zei: ‘Het is niet raar dat het weer terug is. Je lichaam heeft een tegenreactie gegeven en is weer een stukje teruggevallen.’ Eerst begreep ik het niet. Waarom gaat mijn lichaam tegenwerken? Hetgeen wat er nu gebeurt is juist goed voor mijn lichaam. Mijn bindweefsel wordt nu los gemaakt, waardoor er weer vrijheid komt in mijn lichaam. Waarom accepteert mijn lichaam dat niet? Het is toch juist fijn om weer vrij te kunnen bewegen? Hoe het was, was niet oké en niet goed. Dat werd wel bevestigd tijdens de behandelingen, want het los laten maken is geen pretje en deed veel pijn.

Fysieke overleving

Een paar dagen later kwam de openbaring van God bij mij binnen. Ik begon het ineens te zien wat er gebeurd was. Het lichaam is zo mooi gemaakt dat het de mogelijkheid heeft om dingen te corrigeren als er ergens iets in je lichaam verkeerd gaat. Het lichaam past zich aan, zodat je lichaam kan blijven functioneren. Wanneer er weer ergens een dominosteentje omgaat, dan past het zich weer aan. Het lichaam kan dat heel lang blijven doen. Bij de één is dat langer dan bij de ander. In mijn geval had het lichaam zich stapje bij stapje, zonder dat ik het echt door had, zichzelf volledig vastgezet.

De aanpassingen die mijn lichaam deed was een vorm van overleving, maar dan fysiek gezien. Doordat dit grotendeels onbewust gebeurde, heb ik het niet door gehad. Ik stond ook jarenlang uit verbinding met mezelf, dus ik was er ook niet echt mee bezig. Ja, ik had klachten, maar ik legde me er ook grotendeels bij neer, want er was geen hulpverlener die me kon helpen. Ik moest er maar mee leren leven.

De eerste tekenen begonnen 15 jaar geleden

Als ik nu achteraf erop terugkijk dan zijn de eerste tekenen van bindweefselpijn begonnen toen ik begin 20 was (nu zo’n 15 jaar(!) geleden). Ik ging ervoor naar de huisarts, maar ze konden er niks mee. Ik had heel vaak krampen en stekende pijn rondom mijn ribbenkast. Ik kreeg als tip mee om ademhalingsoefeningen te gaan doen, want ik hyperventileerde. Wat niet zo gek was, want door de stekende pijnen kon ik niet meer normaal ademhalen. Later werd het ademhalen oppervlakkiger, omdat ook mijn middenrif vast kwam te zitten. Dus ook al wou ik ‘normaal’ ademhalen, het lukte niet. Alleen dat wist ik toen niet. Ik dacht dat het aan mij lag en ik iets verkeerd deed.

Help! Wat gebeurt er nu?

Nu, na zoveel jaren, heb ik hoop gekregen en worden er nu dingen aangepakt in mijn lichaam die nooit bekeken zijn, maar waar ik al jarenlang had aangegeven dat ik daar pijn voelde als je eraan zat. Op dat moment dacht ik: Yes, nu weet ik wat het is, nu wordt het beter. Maar mijn lichaam dacht toen: Help! Wat gebeurt er nu? Dit is niet goed! Dus mijn lichaam ging in de tegenwerking. Want we wijken nu ineens van het zogenaamde veilige pad af.

Mijn lichaam heeft al die jaren zelf geprobeerd alle stress te overleven en daar ben ik mijn lichaam dankbaar voor. Anders had ik nu niet gestaan waar ik nu sta. Alleen nu mag mijn lichaam gaan leren om het ‘oude’ los te gaan laten. Het is niet meer nodig. Het oude is voorbij.
Als tegenreactie hierop ging mijn lichaam binnen een paar dagen weer vast zitten. Het greep zich weer vast naar het oude, want alles daarbuiten voelde niet oké en onveilig, terwijl het juist wel goed en veilig is.

Geef jezelf de tijd en ruimte

Het vast blijven houden aan het ‘oude’ gebeurt niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Door de jaren heen zijn er bepaalde patronen en overtuigingen in geslopen. Je hebt wellicht een overlevingsstrategie ontwikkeld, omdat je vroeger op emotioneel gebied tekort bent gekomen. Als je dan de keuze maakt om hulp te zoeken dan kan alles in je hoofd en lichaam gaan tegenwerken. Je kan gedachten krijgen zoals: Dit werkt niet. Laat het maar zitten. Maar geef jezelf de tijd om te wennen aan het nieuwe pad dat je bent opgegaan.

Geef jezelf de ruimte om de dingen die je geholpen hebben om te overleven, los te gaan laten en geef vooral niet op! Om tot heling te komen moeten we vaak een weg nemen die niet makkelijk is. Maar gelukkig is het een weg die we niet alleen hoeven te gaan. God is erbij en gaat met ons mee. Hij moedigt ons aan als we willen opgeven en het even niet meer zien zitten. Hij laat ons niet los.

Ik ben geïnspireerd geraakt door deze blog en wil graag een donatie doen!

Vrijheid is er ook voor jou

Ja, ik vind het super pittig allemaal en wou dat het soms makkelijker kon, maar aan de andere kant ontdek ik steeds meer dingen van mezelf die ik eigenlijk ook niet had willen missen. Laagje voor laagje wordt er afgepeld en ik maak het allemaal mee. Ik voel letterlijk stapje voor stapje vrijheid in mijn lichaam ontstaan. Vrijheid die er ook voor jou ligt.

Vragen om te overdenken

Met welke belemmeringen leef jij dag in dag uit?
Als je kijkt naar jouw leven, leef je dan in vrijheid of in beperking?
Zou je daar iets in willen veranderen?

Onthoud dat niks onmogelijk is, maar soms heb je net even die helpende hand nodig om verder te komen. We proberen vaak dingen zelf op te lossen, maar dat lukt niet altijd. Hulp vragen is misschien voor jou een hele stap, maar wat als je het niet doet? Dan blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen. Ben je daar niet klaar mee? Zou je het nu niet anders willen? Mocht je antwoord op beiden ja zijn, dan wil ik je aanmoedigen om de stap te gaan zetten. Want uiteindelijk ben jij diegene die de eerste stap mag gaan zetten. Niemand anders zal het voor je doen.

Ja! Ik wil uit die beperkingen komen en heb daar hulp bij nodig.

Blogs

Loslaten is dansen in vrijheid

Leestijd: 7 minuten

Loslaten is iets wat we vaak enorm moeilijk vinden. We willen vasthouden aan dingen die voor ons bekend zijn en die ergens veilig voelen. Soms weten we niet hoe we moeten loslaten. Je bent je er vaak niet van bewust dat de last op je schouders steeds zwaarder en zwaarder wordt. Je past je aan en gaat door. Je vindt altijd een weg. Totdat je lichaam het gewicht niet meer aankan en signalen begint af te geven dat het té veel is geworden.

Figuurlijk vasthouden

Je kan letterlijk pijnklachten krijgen in je lichaam. Vaak is de pijn zelf niet de oorzaak, maar bevindt de oorzaak elders in het lichaam. Als één dominosteentje gaat, dan volgt er vaak een hele rits erachteraan. Door het niet los kunnen laten ga je alles proberen vast te houden. Als jij een tijdje probeert om iets verkrampt vast te houden met je handen dan gaat het pijn doen en laat je vanzelf los zodat de pijn kan verdwijnen.

Dit klinkt heel makkelijk. Wanneer je kramp krijgt, dan laat je hetgeen wat je vasthoudt uit je handen vallen. Alleen hoe je dat met dingen die je niet letterlijk maar figuurlijk vasthoudt? Hoe laat je dat los?

Een stap in geloof

Ik ben al jaren bekend met pijnklachten. Vorig jaar werd er gezegd, het is fybromyalgie. Ook mijn duizeligheid speelt al ruim 10 jaar een rol in mijn leven. Ik heb van alles geprobeerd en niks heeft geholpen. Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een fysiotherapeut van Fysio Physics. De pijn in mijn bindweefsel werd wat dragelijker, maar de duizeligheid bleef. Uiteindelijk, na heel lang twijfelen, had ik me op de wachtlijst laten zetten om gezien te worden door de eigenaar van Fysio Physics. Hij heeft veel ervaring en ik dacht: Misschien heeft hij nog een idee?

Die ene maandagmorgen op 3 mei, was het zover. Ik had mijn afspraak. Ik voelde dat ik een klein beetje terughoudend was, omdat ik niet weer ergens mijn hoop op wilde vestigen om dan weer teleurgesteld te worden. Ik dacht: Ik laat het gewoon over me heen komen en zet een stap in geloof.

Wat gebeurt hier?

Dat heb ik geweten. Wat begon als een normale fysio behandeling, werd een combinatie van behandelen, bidden en God. Ik wist dat hij gelovig is, maar wat er toen gebeurde had ik niet zien aankomen. Hij wou een bepaalde handeling uitvoeren, maar het lukte niet. Ik zat letterlijk ‘vast’. Ineens zei hij tegen mij: “Ik weet het al. Jij moet dingen gaan loslaten.” Dat was het enige wat hij tegen mij zei en op dat moment begon ik te huilen. Ik keek nog om me heen en dacht: Wat gebeurt hier nou? Maar ik kon niet meer stoppen. De fysio kon daarna door met zijn behandeling, want hij kreeg ‘ruimte’ om de handeling alsnog uit te voeren.

Toen benoemde hij mijn faalangst en dat ik té veel bezig ben met wat anderen over mij denken. Ook probeerde ik van alles op mijn schouders mee te dragen. Ik dacht alleen maar: Hoe kan hij dat nou weten? Want het klopte wat hij benoemde. Ik heb de laatste periode zo het gevoel dat ik faal in ons huwelijk en ik laat me zo vaak leiden door wat anderen van mij vinden. Daarna dacht ik: natuurlijk kan hij dat weten. God weet alles over mij. Ik weet dat God mij kent en alles over me weet, maar als dit dan bevestigd wordt, dan blijft het iedere keer weer bijzonder.

Een eerste stap naar bevrijding

Mijn hele lichaam zit letterlijk vast. Er is bijna geen plekje te ontdekken dat geen pijn doet als je het aanraakt. Die behandeling voelde als een eerste stap naar bevrijding in zowel mijn lichaam als in mijn hoofd. Er is iets opengezet, waardoor het letterlijk begon te stromen. We zijn er nog niet, want op een gegeven moment was de behandeling genoeg. Ik was daarna zowel lichamelijk als mentaal enorm moe. Binnenkort volgt de tweede behandeling, maar op dit moment ervaar ik meer rust in mijn hoofd en lichaam.

Het onderbewustzijn wil blijven vasthouden

Loslaten vind ik heel moeilijk. Er hebben heel veel mensen voor me gebeden, maar blijkbaar bleef ik (onbewust) nog steeds stug vasthouden. Ik werd me tijdens die behandeling zo bewust van mijn lichaam. Mijn lichaam was helemaal verkrampt en dat voelde eigenlijk helemaal niet goed en fijn. Door die ene woorden in combinatie met de behandeling liet ik een stuk ‘los’.

Gebed vind ik ontzettend waardevol en mooi, maar ik kan er niet altijd wat mee. Ik hoor het, het raakt me vaak genoeg, maar ik denk dat ik dan onbewust nog steeds vast blijf houden zonder dat ikzelf en de ander het doorheeft. Ik doe dit niet expres, want ik wil juist loslaten, maar mijn onderbewustzijn wil het vast blijven houden. Mijn onderbewustzijn weet niet beter en het voelt ergens veilig en vertrouwd terwijl het ‘pijn’ doet.

Bagage meedragen is meer pijn

Loslaten voelt voor mij als iets waar je geen controle op hebt en dus onveilig. Alleen geeft loslaten zo’n gevoel van vrijheid, zowel in m’n hoofd als letterlijk in mijn lichaam. Door vrij te zijn kun je vrijer ademen en bewegen, maar ga je nieuwe dingen ook weer aandurven. Door verkrampt te blijven, word je klein gehouden en stap je niet uit. Door me te laten leiden door anderen en mezelf te belasten met een hoop bagage kwam ik niet meer vooruit. Als ik het probeerde dan kreeg ik figuurlijk, maar vaak ook letterlijk, pijn in mijn lichaam. Het is proberen vooruit te komen, terwijl je nog 100 kg extra probeert mee te dragen. Het is niet té doen of het kost enorm veel energie.

Ik ben geïnspireerd geraakt door deze blog en wil graag een donatie doen!

Durf los te laten

Wanneer je loslaat, dan kun je je zo vrij voelen als een vogeltje en zo licht als een veertje. Het is dansen in vrijheid en genieten van alles wat er om je heen is. Wanneer je verkrampt door het leven gaat dan ben je vaak alleen maar gericht op de pijn en het negatieve.
Durf los te laten en te ervaren wat vrijheid nu echt is! Aan welke dingen houd jij je vast en wat vind je moeilijk om los te laten? Zou je het aandurven om die dingen los te gaan laten?

Het lichaam laat de waarheid zien

Ik had blijkbaar iemand nodig die naast het bidden ook ‘lichamelijk’ mij hielp om los te gaan laten. De fysio voelde letterlijk dat ik vasthield. Mijn onderbewustzijn kon dit niet meer verbergen. Mijn lichaam liet de waarheid zien en die behandeling gaf een eerste zet om los te gaan laten. Waar me dit heen gaat brengen weet ik niet, maar God wel. Ik vertrouw en geloof erin dat het mooi gaat worden. Kortom, wordt vervolgd 😊

Vragen om te overdenken

Heb je te maken met lichamelijke klachten? Zo ja, welke?
Welke bagage draag je met je mee?
Durf je los te laten? Waarom wel of niet?

Loslaten is één van de moeilijkste dingen om te doen, maar oh zo ontzettend belangrijk. Wanneer we namelijk blijven vasthouden, dan raken we verkrampt. Dat kan zowel letterlijk als figuurlijk gebeuren. Lichamelijk klachten kunnen daar signalen van zijn. Loslaten is iets wat je kan leren, want gebonden door het leven gaan is niet hoe God het voor jou bedoelt heeft.

Ik wil leren loslaten en kan daar hulp bij gebruiken!

Blogs

Mag jouw angst(en) er zijn?

Leestijd: 7 minuten

Ik lig in bed en het is stil en donker om me heen. Ik voel me moe en wil gaan slapen. Ik sluit m’n ogen en binnen een paar seconden is het ‘bam’! Er lijkt een kraan open te gaan en de ene na de andere angstgedachte dient zich aan. Ik word overspoeld. Voor ik het weet voel ik intern paniek opkomen. Ik word zelf ook onrustiger en weet niet meer hoe ik moet liggen. Ik was juist zo moe en wou graag slapen, maar de rust is weg en angst is daarvoor in de plaats gekomen.

Toen ik jong was

Als kind kende ik veel angsten. Ik was bang om afgewezen te worden en daardoor probeerde ik iedereen te pleasen en me aan te passen. Ik wou het iedereen naar de zin maken en ging conflicten uit de weg, zodat ik aardig gevonden zou worden. Maar door mijn hoogsensitiviteit vond ik het lastig om aansluiting te vinden met meerdere personen tegelijk. Dat maakte mij onzeker en daardoor bleek ik over te komen als een arrogant meisje en vond ik niet de aansluiting waar ik naar verlangde.

Ook was ik bang om te falen. Ik was bang om dingen verkeerd te doen. Als het mis ging of ik kreeg negatieve feedback, dan voelde ik me een mislukking, een nietsnut. Dit zorgde voor veel interne stress en spanningen. Ik voelde me onzichtbaarder worden en ik heb periodes gekend dat ik overtuigd raakte dat het niet meer uitmaakte als ik zou ‘verdwijnen’.

Dé perfecte voedingsbodem voor angst

Angst kan een heel misleidende, geniepige en hardnekkige emotie zijn. Angst op zich is geen verkeerde emotie. Het kan je beschermen tegen gevaar en ervoor zorgen dat je niet zonder nadenken iets gevaarlijks doet. Maar angst kan ook zaadjes in je hart planten als je dat toelaat. Het toelaten gebeurt niet bewust. Bij mij is het gebeurd, omdat ik bepaalde verlangens/behoeften had die niet vervuld werden. Hierdoor werd ik steeds onzekerder over mezelf en voelde ik me eenzaam. Ik creëerde een perfecte voedingsbodem in mijn hart voor angst om zich in te vestigen.

Angst is een leugen

Inmiddels ben ik volwassen en ben ik de afgelopen jaren zoveel meer bewuster geworden van deze angsten en overtuigingen over mezelf. Er is mij een spiegel voorgehouden en ik heb mogen ontdekken dat mijn angsten leugens zijn. Ze spreken niet de waarheid, maar ik was er zelf in gaan geloven. Door het geloven in angsten werd ik beperkt. Zo durfde ik bepaalde stappen niet te nemen, omdat ik bang was om te falen of omdat ik dacht dat ik het toch niet zou kunnen. Of ik deed dingen wel, maar altijd met de verwachting dat het toch niet ging slagen. Op deze manier probeerde ik mezelf te beschermen tegen teleurstelling(en).

Het afgelopen jaar heb ik stappen gezet die ik super eng vond en nog steeds vind. Maar ik heb ze wel genomen. Hier heeft God een heel grote rol in gespeeld.

Wie ik ben staat los van wat ik doe

Ondanks dat ik weet dat mijn angsten leugens vertellen, vind ik het nu nog steeds een uitdaging om niet naar die leugens te luisteren. De afgelopen periode word ik op mijn zwakste moment, wanneer ik in bed lig, nog vaak genoeg overvallen door angsten. Angsten die tegen mij zeggen: Je kan dit niet. Je bent niks waard. Als jouw praktijk niet slaagt, wie ben jij dan nog? Wat stel je nou voor?

Ik ben hierover na gaan denken en ben tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds mijn angst laat bepalen wie ik ben. Mijn werk is niet bepalend voor wie ik ben. Dus al zou mijn praktijk niet slagen, dan zegt dat niks over wie ik ben. Al zal ik fouten maken (omdat ik ook maar een mens ben), ook dat zegt niks over wie ik ben als persoon. Ik mag nog meer in mijn hart laten landen dat mijn identiteit helemaal losstaat van wat ik doe. Ik weet het wel met mijn hoofd, maar het mag nog dieper en meer gaan landen in mijn hart, zodat angst steeds minder en minder grondbezit krijgt in mijn hart.

Mag angst er zijn?

Laatst stelde iemand mij de volgende vraag: Mag jouw angst er zijn of blijf je er tegen vechten? Ik heb altijd gevochten tegen mijn angsten en dat doe ik soms nu nog steeds. Ik kan mezelf enorm veroordelen dat ik die angsten heb. Ik ben toch coach, dus ik weet toch hoe het zit? Waarom kan ik het dan niet toepassen in mijn eigen leven? Het is toch stom dat ik angst toelaat in mijn leven?

Waarom speelt angst nog steeds een rol in mijn leven? Omdat ik ook maar een mens ben en niet perfect. Wanneer je nieuwe wegen inslaat kun je nieuwe uitdagingen tegenkomen. Dit kan leuk, maar ook heel confronterend, zijn. Maar ben ik dan een mislukkeling? Nee. Ik mag het zien als groei en ontwikkeling. Stapje voor stapje leer ik steeds meer en meer over mezelf. Ik mag mijn angst er laten zijn en het uitspreken tegen God: ‘Vader, ik ben bang om te falen.’ Hij weet het al en veroordeelt mij niet. Het hardop uitspreken voor mezelf is helend. Ik geef hiermee aan dat ik het erken dat het er is, maar ik vecht er niet tegen.

Ik ben geïnspireerd geraakt door deze blog en wil graag een donatie doen!

Stop met vechten

Ondanks dat ik bang ben, blijf ik stappen vooruit zetten. Ik spreek het uit en geef toe dat het er zit. Het schrijven van deze blog is ook een vorm van heling voor mij. Ik spreek uit waar ik persoonlijk tegenaan loop. Ik schuif het niet onder stoelen of banken. Ik probeer me niet anders voor te doen naar de buitenwereld, omdat mijn angst mij zegt dat ik perfect zou moeten zijn als coach. Nee, ik wil eerlijk zijn en jou daarmee bemoedigen. Wat voor werk je ook doet, welke rol je ook vervult, laat angst niet jouw identiteit bepalen. Stop met het vechten tegen je angsten en probeer er met nieuwsgierigheid naar te kijken. Welke angsten spelen er in je leven en wat zou er gebeuren als je het er gewoon maar even laat zijn en erkent dat het er is?

Vragen om te overdenken

Mogen jouw angsten er zijn?
Zo niet, waarom vind je dat moeilijk? Waar ben je bang voor?
Wil je stoppen met vechten?

Emoties willen gehoord worden en hoe meer we er tegen vechten, hoe meer het ons eigenlijk in de weg gaat zitten. Er laten zijn is super moeilijk, maar wel de weg. Want op het moment dat het eruit mag komen, dan kunnen we loslaten en gaan de emoties voorbij. Wanneer we vast blijven houden en het proberen weg te stoppen, dan kan de emotie niet ‘weg’ en zal het in je lichaam vast blijven zitten. Hierdoor ontstaan er juist klachten en kom je op een gegeven moment in een vicieuze cirkel terecht. De angsten worden groter en die angsten onder ogen komen wordt dan steeds moeilijker.

Ik herken mij hierin en ik zou graag hulp willen om mijn emoties er te laten zijn!

Burn-out

Oorzaken van een burn-out

Leestijd: 5 minuten

Er kunnen verschillende oorzaken een rol spelen voor het ontstaan van een burn-out. Vroeger werd vaak gedacht dat burn-out werk gerelateerd is. Maar dat is zeker niet de enige oorzaak om een burn-out te krijgen. Door langdurige stresssituaties kun je ook burn-out raken.
Daarnaast speelt niet alleen de soort stresssituaties een rol, maar ook hoe jij om gaat met zo’n situatie. Sommige mensen kunnen de meest heftige situaties meemaken en toch in een vorm van rust blijven, terwijl anderen bij kleine stresssituaties helemaal van de kaart kunnen zijn.

Persoonlijke kenmerken die de kans op een burn-out vergroten

Je stel hoge eisen aan jezelf: je wilt alles perfect doen. Je legt de lat hoog voor jezelf en je bent niet snel tevreden met het eindresultaat. De vraag is of je überhaupt ooit tevreden bent en trots kan zijn op je eigen prestaties. Vaak komt dit vanuit onszelf en hoeft dit niet altijd worden opgelegd door onze omgeving. Je kan gaan over-presteren om gezien te worden en om te laten zien dat je het kan. Hierdoor is de kans groot dat je over je eigen grenzen gaat.
Je durft geen ‘nee’ te zeggen: je durft geen ‘nee’ te zeggen, omdat je bang bent dat mensen je zullen afwijzen of omdat je het gevoel niet wilt krijgen dat je niet meedoet. Of je zegt geen ‘nee’ omdat je vind dat je voor de ander klaar moet staan. Je bent erg loyaal en ‘nee’ zeggen voelt als de ander laten vallen.
Je hebt een grote verantwoordelijkheidsgevoel: je voelt je verantwoordelijk voor je werk of bezigheden. Je kan niet tegen half werk en wil het graag goed doen.
Je vind het moeilijk om je emoties te uiten: door het niet uiten van je emoties krop je alles op in je onderbewustzijn. Weggestopte emoties kunnen naar boven komen in de vorm van lichamelijke klachten, zoals pijn of vermoeidheid. De verbinding met jezelf raak je steeds verder kwijt, waardoor je steeds minder goed dingen aanvoelt zoals je grenzen.
Je hebt moeite om hulp te vragen: door alles zelf te willen doen, omdat je het lastig vind om hulp te vragen kan het zijn dat je een hoop last op je eigen schouders neemt. Hulp vragen wordt vaak gezien als zwak. Alles zelf willen doen, terwijl het eigenlijk te veel is, kan enorm belastend zijn.
Je bent enorm gemotiveerd en betrokken: je wilt graag van alles doen en bent graag betrokken, ten koste van jezelf. Je bent enthousiast en wilt graag, maar je staat ver van jezelf vandaan en hebt niet in de gaten wat jouw grenzen zijn.
Je hebt moeite met plannen en prioriteren: door moeite te hebben met plannen en prioriteren wordt je overspoelt door taken die je nog wilt doen en heb je geen overzicht meer. Dit kan stress tot gevolg hebben, omdat je een deadline moet halen, maar je overziet het niet.
Je bent de verbinding met jezelf kwijt: doordat je de verbinding met jezelf kwijt bent, heb je geen idee meer wat je grenzen zijn, hoe je je voelt en ga je maar en door omdat je denkt dat het kan. Maar wellicht dat je lichaam allang signalen aangeeft dat het rust nodig heeft.
Je voelt een enorm druk op jezelf: in de huidige maatschappij ligt de werkdruk, maar ook de maatschappelijke druk heel erg hoog. Er wordt veel van je verwacht, maar je kan ook zelf een hoop van jezelf verwachten. Ook al kun je niet meedoen met die druk, je probeert het wel, want je wilt niet falen.
Je hebt last van angsten: faalangst is een angst die jou enorm kan pushen om door te blijven gaan, terwijl het eigenlijk niet meer gaat. Want stoppen / een pauze nemen voelt als falen. Rust pakken is zwak. Hard werken is sterk.
Je bent hoogsensitief: wanneer jij hoogsensitief bent dan ben je gevoeliger voor stress. Als HSP’er ervaar jij prikkels veel diepgaander en het verwerken van die prikkels duurt langer. Je denkt diepgaander na over dingen en dat kan stress geven over bijvoorbeeld de toekomst en wat komen gaat. Ook kunnen hoogsensitieve personen heel gevoelig zijn voor sfeer. Wanneer er op je werk een negatieve, stressvolle sfeer hangt dan kun je daar last van hebben.

Omstandigheden die de kans op een burn-out vergroten

Scheiding.
Verlies van een dierbare.
Traumatische gebeurtenis.
Hoge werkdruk op het werk of binnen het gezin.
Spanningen thuis of op het werk.
Ontslag.
De huidige maatschappij.

Grenzen

Over je grenzen gaan en dit niet weten of negeren is één van de hoofdoorzaken om een burn-out te krijgen. Door geen ‘nee’ te zeggen, alleen maar door te blijven gaan en de verbinding met jezelf kwijt te zijn ga je continu over je eigen grenzen heen. Je stopt niet op tijd, je neemt niet de rust die je nodig hebt en voordat je het weet neemt jouw lichaam het over. Het trapt keihard op de rem en dan is het ‘Stop! Tot hier en niet verder’.

Gelukkig betekent dit niet het einde. Het is mogelijk om hieruit te komen en het anders te gaan doen. Je bent wie je bent, maar het is zeker mogelijk om dingen anders te gaan aanpakken. Wanneer jij leert ontdekken dat jouw identiteit niet afhangt van jouw prestaties, functie, werk, sociale status, etc… dan kun je leren om dat los te gaan laten. Als jij jezelf leert (h)erkennen en van jezelf leert houden, dan ga je beter voor jezelf zorgen. Maar als jouw beeld over jezelf negatief is, dan heb je geen motivatie om goed voor jezelf te zorgen en blijf je doen zoals je het altijd hebt gedaan.

Ja, ik herken me hierin en ik wil het graag anders leren doen!

Burn-out

Kenmerken van een burn-out

Leestijd: 2 minuten

Een burn-out uit zich in verschillende kenmerken, zowel psychisch als lichamelijk. Er is sprake van een burn-out wanneer jouw klachten langer duren dan 6 maanden en je door uitrusten niet lukt om op te laden. Je bent altijd moe en al je dagelijkse bezigheden zijn moeilijk uitvoerbaar of zelfs onuitvoerbaar.

Psychische kenmerken

Spanningsklachten: vergeetachtigheid, slaapproblemen, emotionele labiliteit, piekeren, concentratieproblemen, prikkelbaarheid of een gejaagd gevoel.
Verlies van controle en grip: Verlies van controle en de problemen in je leven. Verliezen van grip op de situatie en een gevoel van machteloosheid.
Dagelijkse bezigheden moeilijk uitvoerbaar of zelfs onuitvoerbaar: Dit is te merken op je werk, thuis en in je sociale leven.

Lichamelijke symptomen

Naast dat een burn-out zich kenmerkt in psychische symptomen, kan het ook resulteren in lichamelijke klachten. Te denken aan:

Vermoeidheid
Hoofdpijn
Duizeligheid
Pijnlijk gevoel op de borst
Hartkloppingen
Pijn in de buik of een opgeblazen gevoel
Last van spijsvertering
Niet tegen drukte/herrie kunnen: sneller overprikkeld
Spierpijn
Maagpijn

Het is altijd raadzaam om voor jezelf uit te laten sluiten bij jouw huisarts of er geen andere stoornissen of ziektes spelen. Wanneer dit niet het geval is, dan is het wellicht raadzaam om hulp in te schakelen om uit jouw burn-out te komen. Vaak zit er een reden achter waarom je in een burn-out terecht bent gekomen. Dit hoeft niet altijd te gebeuren omdat het voor een lange periode druk was op je werk. Er kunnen ook andere zaken meespelen zoals een onverwerkt trauma, perfectionisme, geen grenzen durven aangeven, altijd maar door willen gaan en noem maar op.

Het is goed om van jezelf bewust te worden wat de onderliggende oorzaak is van jouw burn-out, zodat je die wortel kan verwijderen. Want als je ervoor kiest om een lange periode rust te nemen en daarna weer aan de slag gaat, dan is het risico op weer een burn-out groot. Ikzelf ben twee keer in een burn-out terecht gekomen, omdat ik bij mijn eerste burn-out niet de juiste hulp had gevonden. Daardoor werd de wortel niet aangepakt en kwam ik weer in een burn-out terecht. Gelukkig vond ik de tweede keer wel de juiste hulp en is de wortel aangepakt.

Ik wil graag mijn wortel ontdekken en kan daar hulp bij gebruiken!

Burn-out

Wat is een burn-out?

Leestijd: 3 minuten

De benaming burn-out is het Engelse woord voor ‘opgebrand’. Het betekent dat je letterlijk opgebrand bent en dat je geen energie reserves meer hebt. Een burn-out is het eindstadium na een langdurige periode van stress en (over)spanning. Wanneer je langer dan een half jaar klachten hebt van vermoeidheid en uitputting, dan spreken we van een burn-out. Je hebt dan niet alleen te maken met fysieke vermoeidheid, maar ook met geestelijke vermoeidheid.

Energievoorraad

Iedere dag als je wakker wordt dan begin je de dag met een bepaalde hoeveelheid energie. Hoeveel dat voor jou is, is heel persoonlijk. De ene persoon heeft een groter energiepotje dan de ander. Dit kan te maken hebben met ziekte, maar ook met wie je bent. Wanneer jij bijvoorbeeld hoogsensitief bent zal je wat sneller door je energie voorraad heen zijn dan iemand die niet hoogsensitief is. Want bij hoogsensitieve personen komen prikkels veel diepgaander binnen en duurt het langer om die prikkels te verwerken. Dit kost extra energie.

Wanneer jij meer energie verbruikt dan wat er in je energiepotje zit dan is dat voor een keertje niet erg. Je hebt dan de volgende dag misschien een brakke dag, maar dan pak je die dag extra rust en de volgende dag zal je energievoorraad weer volledig zijn aangevuld. Wanneer jij voor een langdurige periode meer energie verbruikt dan dat je in voorraad hebt, dan wordt het een ander verhaal. Dit slaap je niet even meer bij. Een langere periode van rust is dan noodzakelijk, alleen doen we dit vaak niet. We leven in een maatschappij waar het maar door en door gaat en waarbij er veel van je gevraagd wordt.

Reserves verbruiken

Als je voor een langere periode je reserves gaat gebruiken om je dag door te komen, dan zit je in de gevaren-zone. Want je lichaam trekt dit op een gegeven moment niet meer. Op een gegeven moment kun je op een punt gaan komen dat je lichaam stop roept. Als we dan nog niet luisteren, dan gaat het lichaam niet alleen roepen, maar dan gaat je lichaam schreeuwen en functies uitschakelen. Je kan klachten gaan ontwikkelen die jou dwingen om te stoppen.

Wanneer je in dit stadium bent gekomen, dan is je lichaam opgebrand. Het kan niet meer. Geestelijk wil jij misschien nog door en denk je nog door te kunnen, maar lichamelijk is het lichaam ‘op’.

Juiste hulp en begeleiding kan je uit een burn-out helpen

Ikzelf ben twee keer in een burn-out terecht gekomen. Ik ging jarenlang over mijn grenzen heen en negeerde de signalen in mijn lichaam. Totdat mijn lichaam stop zei. Ik kreeg klachten en ik kon niet meer werken. Ik moest wel stoppen. Alleen ik was té laat. Ik had mijn lichaam zodanig verwaarloost dat ik niks meer kon dan alleen maar slapen.

Door de juiste hulp en begeleiding heb ik geleerd om mezelf te leren kennen. Door (h)erkenning van wie ik ben ging ik leren wat mijn grenzen waren, wie ik nu echt was (hoogsensitief) en hoe ik dingen anders kon doen zonder dat ik té veel energie verbruikte op een dag.

Ik zit in een burn-out en heb hulp nodig!

Blogs

Ziekte mag een onderdeel zijn van jouw leven

Leestijd: 7 minuten

Dealen met mijn ziekte en geloven vind ik soms echt een heel lastige combinatie. Het zorgt de laatste tijd best wel vaak voor een kortsluiting in mijn hoofd. Tegenstrijdige gedachtes gaan met elkaar in gevecht. Als ik het één denk, dan gaat er meteen weer een gedachte tegenin met de woorden: Nee, dat moet je niet denken of uitspreken, dat is niet oké. Het zorgt voor onrust en op een gegeven moment weet ik niet meer wat ik wel of niet moet doen.

De genezingsboodschap

In 2017 ben ik tot geloof gekomen en heb ik God leren kennen. God is voor mij heel belangrijk in mijn leven. Zonder Hem zou ik echt niet gestaan hebben waar ik nu sta. Dan was ik in een slachtofferrol blijven hangen en hebben geroepen ‘arme ik, arme ik’. Door boeken te lezen en naar de kerk te gaan kreeg ik veel onderwijs. Ik leerde de genade kennen en ik leerde een hoop over het onderwerp genezing. Jezus is voor ons allemaal aan het kruis gegaan en Hij heeft alle ziektes op zich genomen. Helaas leven wij in een wereld vol ziektes, dus ja, je kan nog steeds ziek worden, helaas. Maar die ziekte komt niet van God.

Ik werd heel blij over de boodschap van genezing. Ik dacht: er is hoop voor mij! Ik beet me helemaal vast in het onderwerp genezing. Ik ging er nog meer preken over luisteren, boeken over lezen, voor bidden en om gebed vragen. Maar naarmate de dagen weken werden, de weken maanden en de maanden jaren, begon de teleurstelling steeds groter te worden. Er gebeurde niks. Integendeel. De afgelopen periode voelde ik me alleen maar slechter en daardoor moest ik keuzes gaan maken die ik eigenlijk niet wou maken. Naar mijn lichaam luisteren, voelde als fout. Want dan geloof ik niet in genezing. Dan geef ik juist te veel aandacht aan mijn klachten.

Kortsluiting

Maar als ik naar mijn lichaam luisterde wist ik dat ik bepaalde dingen toch echt anders moest gaan doen. Ik ging over mijn grenzen heen. Maar dat zorgde voor een enorme kortsluiting. Ik had zoveel gelezen/gehoord over genezing. Eén van de dingen was: stap uit in geloof en handel alsof je genezen bent en spreek uit dat je genezen bent. Ga niet zeggen wat je hebt, want dan spreek je dood over jezelf uit.

Ik kreeg enorm het gevoel dat ik het niet goed deed en dat ik er niet over mocht praten. Wanneer ik dat wel deed, dan voelde het meteen fout. Luisteren naar je lichaam is toegeven dat je ziek bent en dat is niet uitstappen in geloof dat je genezen bent. Je geeft eraan toe. Zo ging mijn gedachtes heen en weer.

Ziekte mag er niet zijn

De afgelopen periode krijg ik steeds meer het gevoel dat mijn ziekte, dat stukje van mij, er niet mag zijn. Ik heb zelfs moeite om het woord ‘ziekte’ nu te schrijven. Het voelt zo ontzettend verkeerd dat ik dit nu doe. Ik kan gaan proclameren dat ik genezen ben en verder mijn mond houden, maar dan stap ik volledig over mijn eigen gevoel heen. Als ik er zo in ga staan, dan ga ik een deel van mezelf keihard negeren. Ik ga dan doen alsof het er niet is, maar het is er wel.

Ik heb ME/CVS en fybromyalgie, maar het bepaalt niet wie ik ben. Het is een onderdeel van mijn leven en daar heb ik nu mee te dealen. Maar ik kies er bewust voor dat het niet mijn leven gaat beheersen. Ik moet misschien soms wat andere keuzes maken of ik heb wat meer rekening te houden met mijn energieniveau, maar het is niet mijn identiteit. Samen met God ga ik ontdekken wat er allemaal nog mogelijk is en welk plan Hij voor mij heeft klaar liggen. Hij wist dit allemaal al, dus Zijn plan sluit daar op aan. Dat is wat ik geloof en waar ik me aan vasthoud.

Slachtoffer of overwinnaar?

Voor mij zakte even de grond onder mijn voeten vandaan, maar ik viel niet in de afgrond. Hij ving mij op en ik ben weer opgestaan. Ik mag er verdrietig en boos over zijn. Ik mag er met anderen over praten. Maar het gaat om de manier waarop ik dat doe. Doe ik het vanuit de slachtofferrol of praat ik erover vanuit een overwinnaarsrol?

Hoe ik dat zie om vanuit een overwinnaarsrol te spreken: niet alleen maar proclameren dat je genezen bent, daarin handelen en de rest compleet negeren. Nee, dat is durven uitspreken wat je hebt, durven uitspreken wat het met je doet en dat ook met God delen, blijven geloven en bidden voor genezing, vallen en weer opstaan. SAMEN met God ontdekken wat er wel kan en je identiteit niet laten bepalen door je ziekte.

Overwinnaar zijn is niet alleen maar krachtig in geloof staan, maar dat is, in mijn beleving, ook kwetsbaar durven zijn. Durven te vallen, maar de kracht weer vinden om op te staan. Je emoties durven voelen en uiten. Jezelf accepteren met alles erop en eraan. Het is in jouw ogen misschien niet perfect en ja, ik had het ook zo anders gewenst. Maar ik voel enorm de kracht, steun en hoop dat hier iets goeds uit gaat komen. Ik weet nog niet wat en wellicht moet ik deze blog soms nog een keertje lezen, maar ik geloof dat het goed komt. Op welke manier dat gaat zijn, dat weet alleen God.

Ik ben geïnspireerd geraakt door deze blog en wil graag een donatie doen!

Feiten en geloof

Iemand zei onlangs tegen mij: je hebt feiten en geloof. Alleen vaak wordt de nadruk op geloof gelegd en wordt er soms iets te makkelijk over de feiten heengestapt. Alsof het er niet is en het er niet mag zijn. Maar het feit is dat het er wel is. Je kan proberen keihard te negeren dat je ziek bent, maar dan ga je juist over je grenzen heen waardoor je niet meer goed voor jezelf zorgt.

Doe het samen met God. Hij weet wat goed voor je is en kent jou door en door. Maar negeer je ziekte niet. Het is een onderdeel van je leven, dat is een feit. Blijf geloven dat er ook voor jou genezing klaar ligt.

Vragen om te overdenken

Mag jouw ziekte een onderdeel zijn van jouw leven?
Kun je voorbeelden benoemen waaruit dit wel of niet blijkt?
Wat zou je hierin anders willen?

Geloven en ziek zijn kan heel erg tegenstrijdig voelen en moeilijk. Je bent ziek en je gelooft in genezing, maar het komt niet. Dit kan je aan het wankelen brengen in jouw geloof. Het kan ook juist zijn dat je de andere kant op slaat. Je staat vol geloof in genezing en daardoor negeer je je ziekte volledig. Hierdoor stap je over jezelf heen.
Het is zoeken naar de balans, maar dat kan een hele lastige zijn. Gelukkig is het niet onmogelijk, maar kan een helpende hand wel helpend zijn.

Ik herken mij in dit verhaal en ik zou graag hulp willen!