Na 2 jaar weer woorden op papier
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. En daar stond ik dan, midden op een stip waarop stond ‘SPREKER’. Euhmm, spreker? Ik? Wat ga ik dan vertellen? Het liefst was ik keihard weggerend, maar alle ogen waren op mij gericht en wegrennen vond ik ook een beetje onbeleefd.
De aanleiding voor verandering
Vandaag was ik bij een Masterclass ‘Spreken uit je hart’ van David de Vos. Een paar maanden geleden zag ik het voorbij komen op Facebook. In september kwam het weer voorbij en zei Sven: ‘Lijkt je dat niet wat?’ Ik had het dus al eerder voorbij zien komen, maar ik dacht: nee, spreken is niks voor mij. Laat mij maar lekker achter mijn laptopje zitten en daar mijn verhaal typen. Dan kan ik het tenminste nog 100 keer herschrijven en erover nadenken voordat ik het post. Als je spreekt, is dat wel even anders.
Innerlijke twijfels
Maar op de een of andere manier bleef het me aantrekken. Iets met de Heilige Geest in mij die me iets duidelijk wilde maken? Dus toen Sven erover begon, zei ik meteen: ‘Ja, dat lijkt me wel wat!’ Dus hop, ik had me ingeschreven. Het duurde nog even. Prima. Maar nu kwam het dichterbij. 24 november. En vanmorgen dacht ik: waarom ging ik dit doen? Ik ben toch geen spreker? Wat heb ik hier eigenlijk te zoeken? Als je het hebt over niet-helpende gedachten?
Spreken én schrijven
Maar goed, we hadden ervoor betaald, dus afzeggen ging ik zeker niet doen. Dus met zenuwen ging ik die kant op. Wat ben ik blij dat ik gegaan ben! Wow, wat was het een inspirerende en waardevolle dag. En tegelijkertijd ook super confronterend. Thema’s waar ik nu volop mee bezig ben, werden aangeraakt.
Maar ik ontdekte ook vandaag weer een stukje van mezelf. Ik wist helemaal niet dat ik kon spreken. Jaren geleden begon ik met het schrijven van blogs, en ook daarvan wist ik niet dat ik dat kon. De woorden stroomden eruit, net als hoe de woorden op het papier komen. Het gaat als vanzelf.
Een nieuwe ontdekking
Alleen, waarom was je dan gestopt met schrijven, vraag je je misschien af. Want ik heb al 2 jaar of zo niet meer geschreven. Goeie vraag. Ik weet het zelf niet eens precies. Ineens werd het even een pauze, een hele lange pauze, en waren we zo 2 jaar verder. Of misschien heeft dat met een van mijn thema’s te maken? Gedachten: wat maakt het uit of ik het nu wel of niet doe, wie zit erop te wachten?
Gods boodschap
Maar vandaag werd zo duidelijk gemaakt door God: je hebt wat te geven. Je doet jezelf en anderen tekort door het niet te doen. Een hele duidelijke boodschap. De afgelopen tijd word ik steeds bewuster van de leugens waar ik mijn hele leven al in geloofde. Leugens die zo diep geworteld liggen. En ik heb echt een periode gedacht: oh, het is klaar, ik ben ‘eroverheen’. Het is opgeruimd. Maar God heeft me de afgelopen tijd echt duidelijk laten zien dat dit niet het geval is. Ik had ze weggestopt. Ik was er klaar mee. Alleen God is er niet klaar mee.
Ik ben er klaar mee
Hij wil niet dat Zijn kinderen in gebondenheid leven en het leven zogenaamd ‘uitzingen’. Hij wil het beste voor Zijn kinderen, ook als dat confronterend kan zijn. Want confronterend en pijnlijk is het zeker. Maar ik krijg steeds meer inzichten en weet: ‘er is werk aan de winkel. Maar ik ben er nu klaar mee om me zo gebonden te voelen. Ik wil eruit. Ik wil ontdekken en onderzoeken. Ik wil nieuwe dingen van mezelf leren. Ik wil me niet tegen laten houden door angst en niet-helpende gedachten. Ik wil me vrij voelen, genieten en plezier hebben zonder geremdheid. Durven zijn wie ik ben, zonder me af te vragen wat anderen daarvan vinden.
Mijn eerste blog na twee jaar
En dat is de reden waarom ik eindelijk na 2 jaar weer achter mijn laptop ben gekropen, om dit verhaal met jullie te delen. Mijn allereerste blog die ik overigens schreef ging over ‘Wat zullen anderen wel niet over mij denken.’ Een thema wat toen speelde en daarna niet meer. Althans, dat dacht ik tenminste…