Leestijd: 4 minuten

Afgelopen tijd begon er bij mij heel langzaam en heel sneaky een oud patroon erin te sluipen. Het gebeurde zo stilletjes dat ik het niet in de gaten had. Ik werd steeds verder meegenomen in de waan van de dag en vaak liepen de dagen anders dan ik had verwacht. Dit begon intern meer onrust te veroorzaken en ik was langzaam de regie aan het loslaten. Ik merkte dat ik het overzicht een kwijt begon te raken. Totdat er een bom barstte.

Van enthousiasme naar stress

De laatste maanden kreeg ik de behoefte om op zoek te gaan naar een kat als huisdier. Ik ben altijd opgegroeid met dieren en ik miste het gezelschap om mij heen. Toch bleef ik ergens een twijfelgevoel houden of het wel de juiste beslissing was voor dit moment. Ondanks de twijfel besloten we ervoor te gaan. We hadden twee katten gevonden en van beiden kanten was er een klik. Ik had er zin in!

Helaas veranderde de dag dat ze hier kwamen van een dag vol van enthousiasme, in een nacht van emoties, stress en spanning. De katten leken erg rustig, maar dat veranderde ’s nachts in baldadigheid naar het meubilair, maar ook naar elkaar.

Dat was het moment dat er bij mij intern een bom barstte en de emmer was overgelopen. Het werd mij emotioneel te veel en ik overzag op dat moment de hele situatie niet meer. Ik had de emmer met zoveel stress en spanning gevuld, dat de stress – die ik kreeg door de katten – de laatste zogenoemde druppel was.

Het is niet eerlijk

Ik had de afgelopen weken steeds meer gewicht gehangen aan mijn omstandigheden. Hierdoor gaf ik de omstandigheden meer de regie in mijn leven. Dit ging zo geleidelijk dat ik het eigenlijk niet goed door had. Ik probeerde namelijk positief te blijven en moed te houden. Ook al gingen er achter elkaar door dingetjes mis. Echter, het weten is nog steeds anders dan het echt voelen in je hart.

Het behouden van de regie in je leven gaat niet altijd vanzelf. Dit betekent dat je elke dag die keuze moet maken, want er kunnen zoveel triggers zijn op een dag die jouw emmer kan vullen met spanning en stress. Op sommige situaties heb je geen controle, maar die heb je wel op hoe jij daarop reageert. Reageer je vanuit de rust of reageer je vanuit frustratie en boosheid?

Ik begon te reageren vanuit boosheid en frustratie. Ik vond het niet eerlijk en vond dat het op mijn manier moest gaan. Dingen gaan echter niet altijd op mijn – dus ook op jouw – manier. Wat jij misschien belangrijk vind of wat jouw normen en waarden zijn, hoeft niet voor een ander belangrijk te zijn. Dit kan soms botsen en ik kan daar rebels over worden. Alleen met rebellie bereik ik helemaal niks. Ik ga daar mezelf enorm mee in de weg zitten en vervolgens vullen niet alleen de omstandigheden die emmer, maar doe ik net zo hard mee.

Schaamte en veroordeling

Gelukkig zag ik dat het zo niet meer kon – en ging – dus heb ik aan de bel getrokken. Iets wat ik een jaar geleden niet gedaan zou hebben. Dan had ik geprobeerd om dit zelf uit te zoeken. Soms heb je echter even die ander nodig om een spiegel voor te houden en je bewust te maken van wat je nu eigenlijk aan het doen bent.

Ja, ik heb me enorm geschaamd omdat ik een beslissing had genomen wat voor dit moment geen juiste beslissing bleek te zijn, omdat ik juist nu rust om mij heen nodig heb. Ook vond ik mijzelf een slechte coach. Hoe kan ik nu anderen vertellen hoe het moet als ik het zelf niet eens kan? Ik ging mezelf veroordelen. Maar weet je? Ik ben maar een mens en ik maak ook wel eens keuzes die niet handig zijn. Het belangrijkste is: hoe ga je daarmee om? Leg je jezelf erbij neer of durf je er voor uit te komen en het te erkennen?

Hoe het afgelopen is met de twee katten? Die zijn de volgende dag teruggegaan naar hun baasje. Dit was niet het juiste moment voor mij en de volgende keer luister ik beter naar mijn gevoel.

Ik heb de beslissing kunnen en durven maken om mijn keuze terug te draaien. Ook al voelde ik veel schaamte en veroordeling, ik nu in alle rust de emmer verder leeg maken en is er een last van mijn schouders afgevallen. Ik ben veel meer in de rust gekomen. Dit was een leermoment voor mij. Wel een hele pijnlijke, maar vaak leren we het meeste van dit soort pijnlijke leermomenten.

Leestijd: 5 minuten

Als iemand jou de vraag stelt ‘Wie ben jij?’, dan ben ik snel geneigd om te zeggen dat ik een blogger ben. Maar als dat mij afgenomen zou worden wie ben ik dan? Dan ben ik iemand die ziek thuis zit en last heeft van lichamelijke klachten. Ok, maar als dat geen rol meer speelt, wie ben ik dan? Tsja, wie ben ik eigenlijk? Goeie vraag!

Veroordeling

Wij mensen zijn heel snel geneigd om te kijken naar wat we doen of waar we last van hebben als die vraag aan ons gesteld wordt. Alleen dat zijn slechts rollen wie wij vervullen, maar dat vertelt niet wie je echt bent.

Onlangs sprak ik met een zus vanuit de kerk. En tijdens dat gesprek werd voor mij heel erg duidelijk dat er veel veroordeling is naar mezelf toe. En doordat ik met een oordelende bril naar mezelf kijk is er geen ruimte voor liefde en het zien van mijn ware ik.

Reageren vanuit oude emoties

Ik kan heel erg reageren vanuit oude emoties. Er gebeurt iets (soms is het echt heel erg klein) en ik reageer meteen op manier A. Soms leidt dit tot een kleine confrontatie. Op zo’n moment baal ik enorm dat ik weer zo gereageerd heb. Want ik weet en voel dat het oude pijn is wat naar boven komt, maar ik kan mijn reactie niet tegenhouden.

Ik zal eens een voorbeeld noemen: ik heb een plantje gekocht, in een potje gedaan en deze op een standaard gezet. Ik ben er heel erg blij mee. Sven geeft aan dat hij het potje op het standaard niet zo mooi vind staan en dat wellicht een ander potje beter past. Niks bijzonders zou je zeggen. En dat weet ik zelf ook. Maar mijn eerste reactie is meteen ‘ik word afgewezen!’. En ik weet dat het de afwijzing van vroeger is en niet van nu. Alleen voordat ik het weet voel ik de pijn van toen wat totaal niet past bij de huidige situatie. Ik reageer kortaf en op mijn gezicht is te lezen dat ik het niet leuk vind.

Ik schaam me daarvoor. Want het gaat om zoiets kleins, maar wat er in mijn lichaam gebeurt is zo ontzettend veel.

Recht hebben op

Maar God is God niet als Hij op mijn reis nog meer dingen laat zien. Pijnlijke dingen vind ik zelf. Ik kreeg een tijd geleden de vraag van een andere zus ‘Denk je dat je recht hebt op bijvoorbeeld aandacht?’ Ik dacht eerst: waar heb je het over? Ik begrijp het niet helemaal.

Ik denk niet dat ik het niet begreep, maar ik was bang om het toe te geven. Want als ik ‘ja’ zou zeggen, dan ben ik toch een ontzettend egoïstisch en slecht mens? Want wie ben ik om recht te hebben op iets? Ik vond het echt een pijnlijke vraag. En ik vroeg me af waarom ik die vraag kreeg.

Een wilsbesluit

‘Dan ben ik toch een ontzettend egoïstisch en slecht mens’. Hoeveel veroordeling en schaamte zit er naar mezelf toe in die zin? Zolang ik vol veroordeling en schaamte naar mezelf blijf kijken, dan zie ik niet wie ik echt ben. Ik zie dan een ‘slecht’ mens die slechte dingen doet. Maar is er niet iemand voor deze zonde naar het kruis gegaan voor mij?

Onlangs zag ik de film ‘Overcomer’ op Netflix. Het is mooi hoe God spreekt door films heen en mij raakt. In die film werd de vraag gesteld ‘Wie ben jij?’. Het meisje wist niet wie ze was. Totdat ze voor Jezus koos, toen wist ze wie ze was. Een gewenst en geliefd kind van God. Vergeven en rechtvaardig.

Ik heb ook gekozen voor Jezus, maar weet ik wel wie ik ben in Christus? Of blijf ik me verschuilen achter mijn klachten, schaamte en veroordeling en zal op deze manier nooit de liefde en identiteit van Christus in mijn hart landen. Dat is niet wat ik wil. En dat is ook niet wat God wil. En daarom geeft Hij mij die inzichten zodat ik daarmee samen met Hem aan de slag kan gaan. Want dit zit zo vastgeroest in mijn systeem dat mijn systeem als het ware gereset mag gaan worden. En dat kan ik niet alleen en dat hoeft ook niet alleen. Ik heb God daarbij nodig, want ik wil mezelf niet meer veroordelen en schamen. Ik wil niet meer automatisch uit oude emoties reageren. Dat heb ik nu al veel te lang gedaan en daar wil ik mee stoppen. Dat is mijn wilsbesluit!

Afscheid

Wie ben ik? Ik ben vol liefde uitgekozen. God heeft mij gemaakt zoals ik ben. Ik ben met zorg ‘ontworpen’. Mijn zonden Zijn vergeven en door Zijn genade ben ik gered. Niet wat ik denk, voel of doe bepaalt mijn identiteit, maar wat Jezus voor mij heeft gedaan. Ik ben 100% goedgekeurd, vrij, vergeven en aanvaard. Dat is een geschenk van God aan mij. Ik ben rechtvaardig voor God door Jezus Christus. Ik ben een geliefde dochter van God. En niks of niemand kan mij scheiden van Zijn liefde. Zijn liefde is oneindig. Hij oordeelt niet naar mij, dus ik mag nu stoppen met het oordelen over mezelf.

En ik mag stoppen met te denken dat ik iets tekort kom. Wellicht dat ik vroeger dingen tekort ben gekomen, maar God is er nu bij. Hij heeft Zijn zoon voor mij gegeven, dus waarom zou Hij niet alle dingen schenken?

Het voelt alsof ik ergens afscheid van ga nemen. Iets wat altijd erg vertrouwd heeft gevoeld, maar waarvan je weet dat het niet ‘gezond’ was. Het inslaan van nieuwe wegen zal in het begin juist erg onveilig voelen, maar het zal mijn hart en nieuwe deuren gaan openen.

Ik ben er klaar mee om zo naar mezelf te blijven kijken en te blijven reageren. Het zal niet meteen allemaal vanzelf gaan, maar daar mag ik oordeelloos naar kijken zoals God dat ook doet.