Hello world, here I come!

Leestijd: 5 minuten

Hello world, ik ben nu even moe. Het was even wat stiller vanaf mijn kant. De verhuizing en alles rondom het huis nam toch wat meer tijd en energie in beslag dan van te voren bedacht. Dan denk je alles zo ruim gepland te hebben, en dat hadden we ook, maar leek het 2 weken voor de verhuizing een zooitje te worden. De schilder was nog niet klaar, de vloer was niet goed waardoor we een nieuwe vloer moesten laten bestellen, het leggen van de vloer nam meer tijd in beslag dan verwacht en ga zo door. De gezegde “De laatste loodjes wegen het zwaarst” kan ik echt beamen. Die 2 weken hebben me een hoop grijze haren gekost. Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en zitten we nu inmiddels 3 weken in onze nieuwe woning.

(Vakantie)huis

In het begin was het onwijs wennen. Meer ruimte en meer comfort. Dat is juist heel positief, maar het was echt wennen. Het leek alsof ik in een huis van iemand anders woonde. Zeker omdat de woonkamer nog relatief leeg is. We kwamen van 45m2 naar dit. Dan mis je ineens wat meubels of vallen de meubeltjes compleet weg in de ruimte. Ach, iets om over na te denken de komende tijd. Ik merkte namelijk dat na de verhuizing ik helemaal niet meer na wou denken. Daar was ik wel even klaar mee. Tijdens het klussen werden elke dag tientallen vragen op me afgevuurd dat ik op een gegeven moment dacht “Geen idee, doe maar iets!”.

Mountain move

Inmiddels zijn we al even in 2020. Het nieuwe jaar. In 2019 is er een hoop gebeurt. Pittige dingen, uitdagingen, maar ook veel goede dingen. Zo heb ik in 2019 mijn coaching opleiding met succes mogen afronden en mag ik officieel aan de slag als coach! Iets wat al heel lang op mijn hart lag, maar ik niet de moed had om er iets mee te gaan doen. Ik zag altijd bergen op mijn weg en ik had geen idee hoe ik die moest beklimmen. Maar gelukkig hoef ik die berg niet te beklimmen. In Jezus’ naam gaan die bergen wijken. Gisteren hadden we Vision2020 vanuit onze kerk. En de visie voor dit jaar is “Mountain move”. Ik heb in mijn eigen leven nog wel wat bergen te overwinnen, maar ik ga dit niet alleen doen. Hij is erbij!

Coaching praktijk, here I come!

Ik hoop dit jaar een coaching praktijk op te mogen gaan zetten, zodat ik anderen kan gaan helpen vanuit mijn ervaring. Want hoewel de ervaringen niet leuk waren, kan ik het nu ook als zegen zien. Want doordat ik dingen heb meegemaakt kan ik nu een ander gaan helpen. Ik zie het als een voorrecht om met anderen te mogen gaan oplopen in hun leven. Hen handvatten te geven die ik toen niet heb gekregen. Het heeft mij jaren gekost om de missende puzzelstukjes te vinden om het ‘gat’ op te vullen.

Totdat ik in 2017 tot geloof kwam en Jezus leerde kennen. Toen begonnen er puzzelstukjes op zijn plek te vallen en begon het gat gevuld te raken van Zijn liefde en heling. Ik wil hiervan getuigen dat de 2,5 jaar geloof mij veel meer gebracht heeft dan alle therapieën en therapeuten binnen de GGZ bij elkaar. Zij hebben hun best gedaan, maar konden dat laatste stukje niet voor mij oplossen. Dat kan alleen Jezus! Want Hij is de naam boven alle namen!

Een nieuw pad

Betekent dit dat ik geen uitdagingen meer heb? Nou, dat heb ik zeker wel. Want het oude denken blijft mij ook lastig vallen en ik merk ook strijd. Geestelijke strijd omdat ik sterker wordt en de vijand wil dit niet. Dat stemmetje wil mij klein houden en mij van het geloof weghouden. Lukt dat? Soms wel. Er zijn genoeg momenten dat ik denk “Waar zijn wij eigenlijk aan begonnen? Heeft het geloof ons het niet alleen maar moeilijker gemaakt?”

Maar ik blijf geloven in Zijn waarheid ook al zie ik het soms (nog) niet. Ik geloof dat Zijn plan allang klaar ligt voor mij en Hij weet waar we naar toe gaan. En stapje bij stapje bewegen we voorwaarts. We maken een nieuw pad. En dat pad is niet al 1.000x bewandeld en dus makkelijk, maar het is juist verwilderd en het lijkt onbegaanbaar. Maar samen met Jezus maak ik dat pad vrij en ontdekken we samen nieuwe dingen. En straks kunnen andere mensen ook dat pad nemen. Het pad van heling en liefde i.p.v. het pad van oordeel, ziekte en afgunst. Het ene pad lijkt misschien veilig, omdat iedereen die neemt. Maar juist het nieuwe pad zal veiligheid brengen ook al lijkt dat nu nog niet zo. Ik hoop samen met Jezus met deze mensen het nieuwe pad te mogen bewandelen binnen mijn praktijk.

Ik kom eraan

Ik wordt er nu al blij van als ik daar over droom. Maar ik vind het ook super, super spannend. Ik ben nu 1 jaar ziek en straks ga ik weer aan het werk. Het liefst ga ik naast de coaching nog iets voor 2 dagen in de week doen als vastigheid. Wellicht iets in combinatie met schrijven? Wie weet. Ik zou dat heel erg tof vinden! Ik ga me laten leiden door God en ik ga ontdekken waar we heen gaan.

Ik vind het eerlijk gezegd doodeng en het voelt als een sprong in het diepe, maar ik merk ook dat ik toe ben aan nieuwe uitdagingen en ik graag de wereld in wil trekken om te vertellen over Jezus. Ik wil iedereen laten zien en horen wat Zijn heling met mij gedaan heeft, zodat dit ook in jouw leven zichtbaar mag gaan worden! Hello world, here I come!

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP) of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Volg mij dan op Facebook of Instagram.

Blogs

Kerst met een lach en een traan

Leestijd: 3 minuten

Het is bijna kerst. Overal waar je om je heen kijkt zie je kerstversieringen, hoor je kerstmuziek en zie je kerstreclames. Ik vind kerst altijd een gezellige periode. Ik hou van de lichtjes, versieringen en gezelligheid. En als het zou sneeuwen dan zou ik dat helemaal fantastisch vinden.

Een dubbele traan

Naast dat kerst een gezellige maand is, is het voor mij sinds 2015 ook een verdrietige maand. Mijn moeder is in 2015 overleden en voor haar was kerstavond altijd heel erg speciaal. Er is geen kerstavond geweest die we over hebben geslagen als gezin. Ook mijn tante was er altijd bij, maar die is helaas in 2017 overleden.

Dus kerst heeft ook een verdrietige kant voor mij, alleen door de mooie herinneringen die ik heb aan onze kerstavonden, is er ook een lach op die avond en voelen ze voor mij op die avond extra dichtbij.

Gezamenlijke hobby

Mijn moeder en ik hadden een gezamenlijke hobby, namelijk het maken van een kerstdorp. De afgelopen jaren heb ik een hoop kersthuisjes gespaard en met kerst bouw ik een groot dorp. Het bouwen van een kerstdorp doet me denken aan de laatste keer dat ik dit samen met mijn moeder heb gedaan. Zij was te ziek om het zelf te doen en ik mocht haar helpen. Deze herinnering zal ik nooit meer vergeten en draag ik met liefde met mij mee. En iedere keer als ik een dorp maak, denk ik aan haar en voelt het alsof we met z’n tweeën het dorp maken. Al zou ze niet helemaal eens zijn met mijn stijl, want ik hou van sneeuw en zij houd helemaal niet van sneeuw 😉 Zij komt uit Spanje en houdt van warmte. Dus haar dorp had wel de gezelligheid, maar zeker geen sneeuw.

Een lach

Ondanks het gemis, geniet ik nu wel weer van kerst. Het is in het begin wel een beetje gedoofd geweest. Maar toen ik in 2017 tot geloof kwam, heeft God mijn hart aangeraakt en geheeld. Dit heeft wel een periode van verdriet gegeven, maar dat verdriet moest er eerst uit voordat Hij mij kon helen. En ja, er zit een litteken op mijn hart van het gemis, maar het is geen open wond meer.

Ik voel dat mijn moeder en tante erbij zijn, in mijn hart. En ja, het liefst zou ik ze willen zien en knuffelen, maar dat gaat helaas nog niet. Maar ooit zal dit wel weer kunnen en tot die tijd draag ik ze mee in mijn hart samen met de mooie herinneringen die we hebben.

En ja, het is soms lastig en verdrietig. Maar ik weet ook dat mijn moeder en tante niet zouden willen dat ik verdrietig zou zijn. Zij genieten mee, als ik ook geniet. En als het even niet meer lukt, dan heb ik een liefdevolle Papa op wie ik terug kan vallen. Ik voel me gezegend dat Hij er is en ik weet dat mijn moeder en tante in goede Handen zijn.

Ik wens je een mooie kerst toe, al is het met een traan en een lach. Maar vergeet vooral die lach niet, want jouw geliefde zou willen dat je lacht en geniet!

Blogs

Wat is het ergste wat er kan gebeuren als ik mijn emoties toelaat?

Leestijd: 5 minuten

Ruimte maken voor je emoties en niet alleen als de emoties positief zijn, maar ook juist als ze negatief zijn. Emoties willen gehoord worden en moeten eruit. Voor heel veel mensen is dit moeilijk, ook voor mij. De afgelopen periode merkte ik op dat ik veel boosheid in mij had zitten. Dat zag ik in de kleine dingen. Ik kon soms zo boos en geïrriteerd worden over zo’n klein dingetje, dat ik echt achteraf dacht ‘Was dat nou nodig?’. En nee, ik ben niet iemand die dan snel gaat tieren. Ik ben dan intern boos of geïrriteerd. En de mensen die mij goed kennen zien dat aan mijn gezicht, maar anders zie je het niet.

Boosheid is adrenaline

Boosheid in je lichaam houden is niet het meest handige om te doen. Boosheid is adrenaline. En adrenaline moet eruit door iets fysieks te gaan doen. En nee, iemand gaan slaan is dan niet de juiste manier 😉 Maar bijvoorbeeld tegen een bal trappen, een rondje gaan rennen of met servies gaan gooien (op een veilige plek) is een beter idee. Alleen wellicht dat je even een drempel over moet. Althans, dat moest ik wel. De eerste gedachtes die bij mij boven kwamen waren: ‘Ik ga toch niet met servies gooien? Gaat dat nu echt helpen? Ik vind het maar een stom en raar idee. Ik zie het al voor me. Nee, dat ga ik echt niet doen hoor.’

Ben ik wel echt loyaal?

Naast dat ik het advies maar stom vond, stond ik mezelf ook niet toe om boos te zijn. Ik voelde de boosheid wel, alleen de echte reden waarom ik boos was, die liet ik mezelf niet toe. Ik voelde me schuldig en vond dat ik het niet kon maken. Ik had allerlei excuses en argumenten waarom ik niet boos mocht zijn. Alleen ik was het wel. Ik voel me erg loyaal, maar toen zij iemand tegen mij ‘Hoe kun je loyaal zijn naar een persoon als je eigenlijk ook boosheid voelt naar die persoon. Eigenlijk heb je dan een dubbele bodem. Dat is toch niet loyaal?’. Daar had ze een goed punt! Je bent boos, maar je doet alsof de boosheid er niet is, maar stiekem is die er gewoon. En die boosheid projecteer je dan ook nog op anderen.

Onzichtbare boosheid

Mmm… Als ik het zo opschrijf, lees ik eigenlijk ook wel dat er iets niet klopt. Het is niet eerlijk naar die persoon toe, maar ook niet naar anderen toe en ook niet naar mezelf.
Boos zijn betekent niet dat je niet meer van diegene houdt of dat de relatie dan over is. Als ik mijn boosheid erken naar mezelf toe en het de ruimte geef, dan kan het juist voor een versterkende relatie zorgen. Want die boosheid zit er dan niet meer ‘onzichtbaar’ tussen. En ik reageer dan niet meer die interne boosheid op anderen af die er eigenlijk helemaal los van stonden.

Op zoek naar ‘oud’ servies

Dus ik ging de schuur in op zoek naar ‘oud’ servies. We gaan eind dit jaar verhuizen en ik was al aan het opruimen geweest, maar ik wist dat er nog best wat servies was die we toch niet meer gebruiken. Dus het servies bij elkaar verzamelt. Toen een grote doos gepakt waar ik in kon gooien, want als ik alles zo op de grond zou gooien, dan werd het een beetje een rommeltje 😉 Toen heb ik samen met de Heer bij elk kopje, schaaltje, wat dan ook, uitgesproken waar ik boos over was en daarna gooide ik het kapot! En het voelde heerlijk! Ja, de emoties kwamen eruit, maar het luchtte daarna enorm op.

Huilen van het lachen

Diezelfde avond wou ik een bakje met nat kattenvoer op de vloer neerzetten. Voordat ik bij de vloer was aangekomen, hield ik het bakje scheef en de helft van het bakje viel over mijn hand zo over de hele vloer. Normaal gesproken zou ik echt geïrriteerd zijn geraakt en mezelf een ontzettende sukkel hebben gevonden, maar in plaats daarvan moest ik keihard lachen totdat de tranen over mijn wangen rolde. En de kat vond het niet erg om van de vloer te eten 😉

Wees niet bang

Wees niet bang om de emoties toe te laten en laat je niet wijsmaken dat het raar, stom of niet loyaal is. Want door het tegen te houden beroof je jezelf van blijdschap en vreugde. En dat is niet hoe God het bedoelt heeft. Hij geniet ervan als jij geniet. Maar als je met opgekropte emoties blijft rondlopen, dan kun je niet 100% genieten en het kost enorm veel energie.
Stel jezelf de volgende vraag: ‘Wat is het ergste wat er kan gebeuren als ik mijn emoties toelaat?’
Ik had er geen goed antwoord op. Ik weet wel wat het beste is wat je kan overkomen als je de emoties toelaat ‘Er komt ruimte voor blijdschap en vreugde!’

Blogs

Mijn hooggevoeligheid omarmen

Leestijd: 6 minuten

Ik blijf het mooi vinden hoe de Heer mij steeds stukje voor stukje, stapje voor stapje, laat zien welke punten in mijn hart nog heling nodig hebben. Hij gooit het niet allemaal in 1x op mijn bordje, maar het gaat echt gedoseerd. Voor wat ik aan kan, maar ook voor wat Hij denkt dat belangrijk is. Hij heeft een plan klaar liggen en die weg gaat op Zijn manier en niet op mijn manier. En dat is soms lastig en daar hebben we soms onenigheid over, maar uiteindelijk wordt het steeds weer duidelijk dat Zijn manier, echt de beste manier is. Hoe tof is dat om dat te ontdekken? Maakt dat het makkelijker? Soms, maar zeker niet altijd 😉

Label opplakken?

Na aanraden van meerdere mensen om mij heen las ik een aantal jaren geleden een boek over HSP (High Sensitive People, ook wel Hooggevoeligheid genoemd). Ik was nieuwsgierig en dacht: “Ach, waarom ook niet. Ik ga dat boek eens lezen.”

Er ging een wereld voor mij open. “Wow, dat boek gaat over mij! Het is helemaal niet raar of gek dat ik op bepaalde dingen ‘anders’ reageer.” Het was zo’n openbaring voor mij. Alleen naar mate ik het boek verder door las, kwam ik er ook achter hoe moeilijk het is om HSP te zijn. Pfff… Ik zag alleen de nadelen ervan in en was er daarna snel klaar mee. Eigenlijk houd ik niet zo van om mensen in hokjes plaatsen, dus ik ga mezelf geen label opplakken. “Doei!”. En zo gooide ik de deur keihard dicht en wou ik er eigenlijk niks meer over weten. Ik vond het allemaal maar lastig en vervelend en daar had ik geen zin in.

Wat is HSP?

Ik heb geen idee of je weet HSP inhoudt? Hooggevoeligheid kun je vergelijken met een radarsystemen dat scherp staat afgesteld en onvoorstelbaar veel waarneemt. En niet alleen bij jezelf, maar ook bij alles om je heen. Je scant ongemerkt voortdurend alles om je heen. En dat maakt je sneller moe en het zorgt ervoor dat je sneller overprikkeld raakt.

Kenmerken zijn onder andere:

Je bent sneller overprikkeld.
Je kunt slecht tegen conflicten en disharmonie.
Je bent gevoelig voor burn-out.
Je bent gevoelig voor pijn.
Je voelt je opgejaagd als je veel dingen in korte tijd moet doen.
Je bent sneller moe van drukte.
Je voelt je over verantwoordelijk.
Je bent extra bang voor afwijzing.
Je word moe van de emoties van anderen.
Je wilt fouten voorkomen.
Je zit veel in je hoofd, juist omdat je zo veel voelt en dat ervaar je als heftig.

En zo kan ik nog even doorgaan met dit lijstje. Kortom, dit was voor mij een reden om die deur keihard dicht te gooien en te blokkeren. “Wat heb je hieraan? In deze wereld wordt je continu overprikkeld. Dus dit is een kansloze missie”.

Open de deur

Twee weken geleden vroeg ik aan de Heer: “Wat zijn nog dingen waar ik iets mee mag gaan doen? En hoe komt het dat ik nog steeds overprikkeld ben? En dat mijn duizeligheid nog steeds aanwezig is en ik zo moe ben?”. Het woord wat ik in mijn gedachte kreeg was “Hooggevoeligheid”. Ik dacht eerst: “Ach, nee hea? Heb je dat weer. Die zat prima achter die gesloten deur”.
Van de week kreeg ik een mooie tekst (van een goede vriendin) die hier mooi op aansloot: “Doors are going to open that you never thought would open. That problem that looked permanent is only temporary.” Tsja….. Okey, okey.. Ik denk niet dat ik hier nog omheen kan.

Zorg goed voor jezelf

Mijn coach had een goede boekentip: “Durf te gaan” van Marion Lutke. Zij heeft net een nieuw boek geschreven over hooggevoeligheid en dan in combinatie met het geloof. Het boek leert je leven met hooggevoeligheid als talent en niet als last. En beschrijft ook hoe de Heer hier naar kijkt.

Ja, als je hooggevoelig bent dan moet je goed voor jezelf gaan zorgen. Anders ga je jezelf voorbij en raak je op den duur opgebrand. Grenzen bewaken is heel belangrijk, maar ook het aantal prikkels beperken, je afsluiten voor stemmingen van anderen, bewust worden van je eigen behoeften en ontspanning inbouwen in je leven. Punten waar ik bij het revalidatiecentrum al mee bezig was. Maar dit zal iets zijn wat altijd voor mij belangrijk zal blijven. Het is niet een kwestie van beter worden en dan kan ik alles laten gaan. Het is iets wat bij mij zal blijven horen. Keuzes maken en afwegen wat wel en niet goed voor me is. Dat is heel lastig als je dat nooit hebt gedaan en het is ook lastig om dat in deze wereld te doen. Want alles raast maar door en door en er wordt vaak maar van je verwacht dat je maar aan alles meedoet. Maar ik weet van mezelf dat ik dat niet ga bijbenen en dat hoef ik ook niet te doen. Want dat is onbegonnen werk.

Acceptatie

Dit betekent dat ik mezelf mag gaan accepteren dat ik hooggevoelig ben. Dit hoort nu eenmaal bij mij. Want als ik het niet accepteer (zoals ik dat de afgelopen jaren heb gedaan), dan houd ik er ook geen rekening mee. Dan denk ik gewoon alles te kunnen en vind ik dat ik alles maar moet kunnen, alleen dat is niet realistisch. Ik heb gewoon dingen om rekening mee te houden.

En ik mag samen met de Heer gaan ontdekken wat mijn sterke punten hierin zijn. Namelijk doordat ik alles zo goed aanvoel, weet ik feilloos aan te voelen als er iets met iemand aan de hand is of hoe dichtbij ik mag komen. Ik heb oog voor detail en ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk, maar ook voor relaties en vriendschappen.

Een mooie zoektocht die ik met Hem mag gaan maken. En waarbij ik mag gaan ontdekken wie ik nog meer ben. De Heer heeft mij niet voor niks zo gemaakt. Hij heeft een plan met mij, net zoals Hij ook een plan met jou heeft.

De deur is opengezet en ik stap naar binnen. Maar niet alleen, maar samen met Hem… Ik ga!

Blogs

Quality-time met de Vader

Leestijd: 4 minuten

Even quality-time met de Vader. Hoe waardevol en fijn is dat? Ik kan je beamen dat dat zeker waardevol en fijn is. Afgelopen weekend ben ik uit mijn comfortzone gestapt en ben ik vrijdagochtend Abdij Berne binnengestapt. Een Abdij in Heeswijk-Dinther, wat er prachtig uitziet. Ik had echt werkelijk geen idee wat ik mocht verwachten. Het enige wat ik dacht was “Oh jeeh, wat spannend”.

Rust

De groep bestond uit 11 personen, waaronder 2 coaches (Rik Bennik en Cees Bots) die de re:treat begeleidde. Dit was ook één van de redenen waarom ik nu de stap durfde te zetten. Want als ik echt ‘gek’ zou worden, dan zouden er 2 coaches voor je klaar staan om mij op te vangen.

Gek ben ik er niet geworden. Integendeel. Ik heb ervaren wat rust is. Echte rust. En ik werd niet gek van die rust, ik vond het juist fijn. Geen afleidingen, maar stilte. In die rust kon ik nadenken, voorstellingen maken en Zijn liefde van dichtbij ervaren.

Stilte en meditatie

Stilte. Voorheen kreeg ik echt de kriebels van stilte. Meditaties, daar kreeg ik ook de kriebels van. Maar nu vind ik het magisch, bijzonder en mooi. Wat eerst ‘alleen’ voelde, voelt nu niet meer zo. In die stilte heb ik quality-time met de Vader.
Tijdens één van die meditaties zei Cees: “Hij kijkt naar jou en jij kijkt naar Hem”. Wow! Dat was een heel mooi moment. Tijdens dat moment kreeg ik de volgende zin in mijn gedachte: “Mijn geliefde dochter, in jou vind Ik Mijn welbehagen.” Ik voelde op dat moment zoveel liefde van Hem.

#SpeakToTheMirror

In Zijn ogen ben ik perfect. In Zijn ogen hoef ik niet te veranderen en hoef ik me niet anders voor te doen dan dat ik ben. Ik ben goed genoeg en ik ben het waard. Alleen deze liefde kan ik pas in zijn volledigheid ontvangen, wanneer ik ook 100% van mezelf ga houden. Datgene wat Hij tegen mij zegt, mag ik ook tegen mezelf gaan zeggen.

Daarin heb ik dit weekend een eerste stap in gemaakt. Ik kreeg de #SpeakToTheMirror opdracht. Dat was ontzettend confronterend, ongemakkelijk en pittig. Maar onder leiding van Rik en zijn vrouw ben ik toch de confrontatie aangegaan. Ik heb naar mezelf gekeken in de spiegel, maar dan ook echt! Want ja, ik keek wel eens vaker in de spiegel, maar dan keek ik niet echt. Na een tijdje begon ik positieve zinnen tegen mezelf te zeggen. En in mijn hoofd hoorde ik alleen maar negativiteit losbarsten “Je bent gek dat je dit doet. Dit slaat nergens op, enz, enz…” Maar ik bleef doorgaan. En iedere morgen als ik mezelf nu in de spiegel zie dan zie ik mezelf.

Bijzonder goed verzorgen

Met spanning liep ik de Abdij binnen, met rust kwam ik naar buiten. Met een onbeschrijfelijk, ander gevoel ben ik naar huis gegaan. Het was een ervaring die ik nooit had willen missen en het geeft ‘honger’ naar meer. Ik zou het ook iedereen aanraden. Even quality-time met jouw liefdevolle Vader.

Wat ik mee naar huis neem van deze re:treat? Geniet en rust! Ik mag nog meer kiezen voor dingen die goed voor mij zijn en waar ik van geniet. De Vader lost alle omstandigheden en onrust voor mij op. De rust heb ik al in mij zitten, de onrust mag ik wegsturen.
Daarnaast mag ik me laten verwennen door de Vader. Verwennen staat voor: Bijzonder goed verzorgen!

Tijdens deze re:treat ben ik bijzonder goed verzorgd door Rik en Cees, onder leiding van de Heilige Geest en mijn liefdevolle Vader. Nu ga ik bijzonder goed voor mezelf zorgen met behulp van mijn liefdevolle Vader.

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP) of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Volg mij dan op Facebook of Instagram.

Blogs

Ik verbreek de relatie!

Leestijd: 5 minuten

Eind 2000 hebben we elkaar leren kennen. Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht. Jij vond mij erg leuk en wou een relatie, maar ik niet. Maar je gaf niet op. Je bleef maar terugkomen en je liet me zien wat jouw positieve kanten waren. Door jou kreeg ik aandacht! Het was misschien niet helemaal de aandacht waar ik van droomde, maar het was aandacht. En jij wist dat wanneer ik genegeerd zou worden dat ik me dan heel erg alleen zou voelen. De angst om alleen achter te blijven was erg groot en dat wist je. Dus je probeerde die leegte op te vullen met jouw aandacht en liefde. Wat ik op dat moment niet door had was dat jij mij steeds afhankelijker van jou maakte.

Ik vond het fijn dat jij er was en ging een relatie met jou aan. Je had me overtuigd van jouw aandacht en liefde. Ik was gelukkig! Door jou had ik afleiding. Ik was niet meer bezig met mijn gevoel of emoties. Want die zorgde voor een vervelend gevoel en dat wou ik niet meer. Jij was er voor me en gaf er wat anders voor in de plaats. Aandacht.

Vanaf 2010 werd onze relatie nog intenser. Je liet me zien dat je er elke dag, elke minuut en elke seconde er voor me was. Ik vond het soms wat benauwend en dan wou ik wat meer afstand. Ik dacht, ik kan het wel alleen af. Maar dan sloeg de paniek toe en dacht ik: “Nee, dit kan ik helemaal niet. Ik kan dit niet zonder jou.” Dus vroeg ik je weer terug te komen in mijn leven. Jij vond het niet fijn als ik je afwees en daardoor werd je wat dwingender.

De jaren die volgde geloofde ik niet meer dat ik zonder jou zou kunnen leven. Dus liet ik je toe in mijn leven. Ik kon gewoon geen afscheid van je nemen. Je was te belangrijk voor mij geworden. Maar samen met jou leven is niet makkelijk. Ondanks dat ik aandacht krijg, merk ik ook wel dat het heel veel energie kost. Maar uit elkaar gaan durf ik niet. Want wat moet ik dan? Wie ben ik dan? Jij bent wie ik ben. Dat is de waarheid die ik ben gaan geloven.

Nee, dat is de waarheid die jij mij hebt doen geloven. Tot nu! Daarom schrijf ik deze brief. Hoeveel jij mij denkt ook gegeven te hebben, jij hebt ook een hele hoop van mij afgenomen. Mijn rust, mijn genezing, mijn geluk, mijn vertrouwen, mijn geloof, mijn hoop, mijn identiteit, mijn dromen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Jij hebt mij (letterlijk en figuurlijk) klein gehouden en mij verandert in een meisje die altijd angstig is, rusteloos voelt, continu gestrest is, waakzaam is over alles, altijd lichamelijke klachten heeft, haar dromen heeft weggegooid en niet gelukkig is met zichzelf. Jij hebt mijn identiteit afgenomen. Jij hebt mijn vertrouwen en geloof aan het wankelen gebracht. Het vertrouwen in mezelf, maar ook in anderen en in God.

Ik heb al die tijd geloofd dat jij mij een hele hoop gaf, maar eigenlijk gaf je me een klein beetje, maar nam jij een hele hoop van mij af. Jij maakte mij afhankelijk van jou en liet me denken dat ik niks waard was en dat ik jou nodig had.

Guess what? Ik geloof daar niet meer in. En daarom beëindig ik ook nu onze relatie! Het is uit tussen ons! Ik ga zonder jou verder. Nee, beter gezegd, ik ga met Jezus verder. Met Hem ga ik een relatie aan. Want Hij houdt onvoorwaardelijk van mij. En voor Hem hoef ik niet door hoepeltjes te springen. Ik mag er zijn zoals ik ben: geaccepteerd en geliefd! Hij zal mijn wonden genezen en niet openhouden om mij afhankelijk van Hem te maken zoals jij hebt gedaan. En mijn angst zal verdrinken in Zijn liefde.

Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, want nu weet ik hoe je bent en hoe je je kan gedragen. En dat heeft mij heel veel inzichten gegeven. Door die inzichten weet ik nu wat wel en niet goed voor me is. En kan ik voorkomen dat een soortgelijke mij zal proberen te verleiden. De enige die ik me kan verleiden om Hem te volgen is Jezus. Want Hem vertrouw ik en Zijn woord is dé waarheid! En de rest zijn leugens. En straks zal ik ook anderen kunnen wijzen op hun ongezonde relatie en ondersteunen in het beëindigen van die relatie.

Je zal vast proberen om me achterna te gaan, om mij te verleiden met jouw positieve kanten en je mooie verhalen. Maar bespaar je alsjeblieft de moeite. We hebben een hoop meegemaakt samen, maar dat hoofdstuk is nu definitief afgesloten en het boek is uit. Ik open nu een nieuw boek. Een boek met een nieuwe toekomst, met nieuwe ervaringen, met nieuwe kansen en verhalen. Een verhaal over mij. Een verhaal zonder jou. Een verhaal waarbij angst en ziekte niet meer de hoofdrol zal spelen, maar waarin Jezus de hoofdrol zal spelen.

Het gaat je goed.

Liefs, Aida

TIP: Wil je doordeweekse bemoedigt worden en tips lezen over hoogsensitiviteit (HSP) of op de hoogte blijven van mijn nieuwste blogs? Volg mij dan op Facebook of Instagram.

Blogs

Is mijn identiteit in angst of in Jezus?

Leestijd: 4 minuten

Mijn identiteit is gebaseerd op mijn omstandigheden. Ik weet niet beter dan dat ik het meisje ben die last heeft van duizeligheid, moe is en pijnklachten heeft. En als dat er niet was dan speelde er wel iets anders. Maar bepaalt dat wie ik ben?

Gebroken dromen

Het antwoord is natuurlijk ‘nee’, alleen is dat antwoord voor mezelf altijd een ‘ja’ geweest. Alles draait daaromheen. Wat ik doe, waar ik van droom. Mijn dromen? Die heb ik niet eens in de ijskast gezet, maar in de prullenbak gegooid. Want dat gaat me toch niet lukken, zei dat stemmetje in mijn hoofd. En in de loop der jaren ben ik gewoon vergeten wat die dromen waren en ben ik die leugen gaan geloven. Het gaat me nu toch niet lukken. Maar, als ik echt beter ben dan ………… dan wat? Dan ga ik pas leven? Dat is toch niet hoe God het bedoeld heeft? Hij wil dat je vrij bent en jezelf ziet zoals Hij jou ziet. En Hij meet jouw identiteit niet aan jouw omstandigheden. Het gaat erom WIE je bent, wie je werkelijk bent.

Vasthouden aan mijn omstandigheden

Maar hoe breek ik daarvan los? Een openbaring die ik kreeg is dat ik aan ene kant heel graag beter wil worden, maar aan de andere kant me ook keihard vasthoudt aan de omstandigheden. Ik weet namelijk niet beter en ergens voelt het wel vertrouwd. Je weet dat het niet goed voor je is, maar je bent bang voor wat er anders gaat komen. Ik ben gewend om ergens last van te hebben. En als dat weg zou vallen, maakt me dat bang.
Er zijn 2 dingen die me bang maken:

1. Ik ben bang dat wanneer ik alleen al zou zeggen me beter te voelen, dat het een kwestie van tijd is voordat ik weer tegen een muur aanloop. Het vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam is weg. En doordat ik zo weinig vertrouwen heb, vind ik het heel moeilijk om het vertrouwen wel in de Heer te hebben. Ik durf niet blij te zijn over kleine positieve vorderingen, want het zal toch van korte duur zijn, zegt dat stemmetje in mijn hoofd.

2. Dit vind ik nog het lastigste om te delen, maar ik ga het toch doen 😉 Op dit moment ervaar ik een bepaalde manier van ‘aandacht’ van mensen om mij heen. Een bepaald soort aandacht die je krijgt als het niet zo goed met je gaat. En op het moment dat ik “beter” zou zijn dan verandert die aandacht. Waardoor dat stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik straks alleen achter blijf. Ik weet namelijk niet meer hoe het anders kan zijn.

Angst is de sleutel tot vrijheid

Ik ben me er nu heel erg van bewust dat ik in het bovenste stukje heel vaak het woord “bang” noem. Angst is een hardnekkige emotie die mij zo ontzettend op de rem zet. Maar het is ook de sleutel tot vrijheid. Want als ik de angst ga doorbreken, dan zal ik vrij zijn. Dan ga ik mijn dromen weer dromen en najagen. Dan ga ik mijn omstandigheden loslaten en me niet daarop focussen. Dan ga ik de stapjes omhoog zien i.p.v. steeds naar beneden te kijken en zien wat er nog niet gaat. Dan ga ik leven, ondanks dat mijn omstandigheden misschien nog wel een rol spelen in mijn leven. Maar de omstandigheden krijgen niet meer de hoofdrol in mijn leven. Het krijgt een bijrolletje.

De laatste stap in herstel

Ik weet dat dit de laatste, maar ook zeker de moeilijkste, drempel gaat zijn voor mijn weg naar herstel. Dat is een stap die ik zeker weten niet alleen kan maken. Maar ik weet dat God die stap wel samen met mij wil gaan maken. Alleen ik zal de eerste stap moeten gaan zetten, want het is aan mij wie ik laat regeren. Angst of God?

Dit zal een moeilijke stap gaan worden, dus ik vraag je hulp. Bid je mee voor kracht en moed om die stap te gaan maken? 🙂

Blogs

Ervaar jij vrijheid in je leven?

Leestijd: 5 minuten

Vandaag is het 5 mei, bevrijdingsdag. Een dag waarop iedereen viert dat we vrij zijn. Dat we mogen leven in een vrij land. Vanmorgen werd door pastoor Constantijn de volgende vraag gesteld: “Ervaar jij vrijheid in je leven?” Sommigen van ons kunnen ‘m wellicht meteen beantwoorden, anderen moeten er misschien even over nadenken.

Wel weten, maar niet voelen

Ik kon de vraag eigenlijk vrij snel beantwoorden. Nee, dat ervaar ik momenteel niet. Voor m’n gevoel zit ik vast in mijn lichaam en in mijn denken. Ik weet vanuit het Woord dat het oude voorbij is en dat het nieuwe gekomen is. Jezus is gestorven voor jou en mij. We zijn geen slaven meer, we hoeven niet door een hoepeltje te springen, we mogen weten dat we een geliefd kind van God zijn. Maar ik voel het niet altijd. Want als ik het in mijn hart zou voelen, dan zou ik geen negatieve woorden meer hardop uitspreken (bewust of onbewust) en dan zouden mijn gedachtes niet zo met mijn gevoel aan de haal gaan.

Stil gezet

Momenteel bewandel ik een weg waar ik ontzettend stil gezet wordt. Ik word steeds bewuster gemaakt van hoe ik me emotioneel voel, hoe ik over dingen denk en hoe ik me lichamelijk voel. Iets wat juist heel erg goed is. Want ik ben de afgelopen jaren alleen maar door en door gegaan. Ik heb me toen nooit afgevraagd hoe ik me voelde. Ik moest gewoon werken, ik moest dit, ik moest dat kunnen. Ja, er gebeurde verschrikkelijke dingen, maar ik ging gewoon door. Want het leven gaat toch ook gewoon door?

Langzamerhand kom ik nu tot het besef dat ik denk: “Wow, waarom heb ik toen niet even een stapje terug gedaan? Of waarom had ik me toen niet even ziek gemeld, zodat ik mezelf even wat rust kon geven?”.
Het antwoord op de waarom kan ik nu wel geven. Omdat ik toen niks wou voelen, omdat ik er überhaupt gewoon niet over nadacht. Ik zette alles op nummer 1, behalve mezelf. Een lieve zus zei van de week het volgende:
“You can’t go back and change the beginning, but you can start where you are! Change the ending”. (C.S. Lewis).
En dat is zo waar. We kunnen het verleden niet meer veranderen, maar we kunnen wel het einde veranderen. Klinkt tof toch?

Gewoon maar even doen dan?

Ja, klinkt allemaal heel makkelijk. Gewoon even doen. Gewoon even geloven en dan komt het wel goed. Nou, helaas. Inzicht is een eerste stap, maar veranderen? Dat is de volgende stap en misschien wel de moeilijkste. Als je al jaren in hetzelfde karrenspoor loopt en dan besluit om een ander spoor te gaan lopen, dan gaat het karretje echt niet vanzelf die kant op. Het is natuurlijk veel makkelijker om in datzelfde spoor te blijven lopen, maar daar weet je de uitkomst al van. Dus het is iedere dag, ieder uur, iedere minuut weer dat karretje in het andere spoor blijven duwen. Iedere keer maak je weer bewust een keuze om een ander spoor op te gaan. Het voelt soms echt als een gevecht om dat karretje daarin te houden. Iedere keer weer bewust een keuze maken om die negatieve gedachte niet aan te nemen en te geloven.

Je doet het niet alleen!

Iedere dag voel ik me gezegend dat ik deze reis niet alleen hoef te doen. Als ik naar de mensen om mij heen kijk die Hem niet kennen, dan kan ik alleen maar denken “Hadden jullie ook maar Jezus in jullie leven”.

Want als ik moe ben van het karretje duwen, dan geeft Hij mij nieuwe kracht.

“Mensen die moe zijn, geeft Hij nieuwe kracht.
Uitgeputte mensen maakt Hij weer sterk!”
Jesaja 40.29

Als ik val, dan helpt Hij mij overeind. Als ik verdrietig ben dan troost Hij mij. Als ik boos en gefrustreerd ben, dan brengt Hij mij tot rust. Maakt dat het makkelijk? Nee, het maakt het niet makkelijk, maar wat makkelijker. Het geeft me hoop en steun om door te blijven gaan. Ook al zie ik het even niet meer zitten. Ook al denk ik dat de rest van de mensen om me heen wel van alles kunnen en ik niet. En ik me gevangen voel in m’n eigen lichaam. En ik me zorgen maak hoe ik ooit kan gaan werken als ik me zo voel zoals ik me nu voel. Maar ik kan wel in een hoekje gaan zitten en op z’n Cees Bots gezegd een “pitty party” met mezelf gaan houden, maar dat is ook geen leven zoals God het bedoelt heeft. En ja, af en toe in een hoekje zitten mag wel, zolang je er maar niet in blijft hangen. Maar God laat dat ook niet toe. Of via teksten of broers en zussen is Hij wel erg goed met hints geven wat de volgende stap mag zijn 😉

Van gevangenheid naar vrijheid

Nee, momenteel ervaar ik NOG niet de vrijheid in m’n leven. Maar ik ben er wel van overtuigd dat die vrijheid wel gaat komen. En ja, die zin moet ik misschien nog wel 1.000x voor mezelf herhalen, maar God is groter dan al mijn omstandigheden. En Hij heeft geen leven bedoelt met pijn en negativiteit. Hij heeft een hoopvolle toekomst voor ogen, zowel voor jou als mij. Dus ik laat me leiden door de Heilige Geest en ik ga onderweg genieten van alles wat ik met Hem mag meemaken en zie uit naar een hoopvolle toekomst! Want God houdt van jou en mij. Wij zijn Zijn geliefde kinderen!