Mag jouw angst(en) er zijn?

Leestijd: 6 minuten

Ik lig in bed en het is stil en donker om me heen. Ik voel me moe en wil gaan slapen. Ik sluit m’n ogen en binnen een paar seconden is het ‘bam’! Er lijkt een kraan open te gaan en de ene na de andere angstgedachte dient zich aan. Ik word overspoeld. Voor ik het weet voel ik intern paniek opkomen. Ik word zelf ook onrustiger en weet niet meer hoe ik moet liggen. Ik was juist zo moe en wou graag slapen, maar de rust is weg en angst is daarvoor in de plaats gekomen.

Toen ik jong was

Als kind kende ik veel angsten. Ik was bang om afgewezen te worden en daardoor probeerde ik iedereen te pleasen en me aan te passen. Ik wou het iedereen naar de zin maken en ging conflicten uit de weg, zodat ik aardig gevonden zou worden. Maar door mijn hoogsensitiviteit vond ik het lastig om aansluiting te vinden met meerdere personen tegelijk. Dat maakte mij onzeker en daardoor bleek ik over te komen als een arrogant meisje en vond ik niet de aansluiting waar ik naar verlangde.

Ook was ik bang om te falen. Ik was bang om dingen verkeerd te doen. Als het mis ging of ik kreeg negatieve feedback, dan voelde ik me een mislukking, een nietsnut. Dit zorgde voor veel interne stress en spanningen. Ik voelde me onzichtbaarder worden en ik heb periodes gekend dat ik overtuigd raakte dat het niet meer uitmaakte als ik zou ‘verdwijnen’.

Dé perfecte voedingsbodem voor angst

Angst kan een heel misleidende, geniepige en hardnekkige emotie zijn. Angst op zich is geen verkeerde emotie. Het kan je beschermen tegen gevaar en ervoor zorgen dat je niet zonder nadenken iets gevaarlijks doet. Maar angst kan ook zaadjes in je hart planten als je dat toelaat. Het toelaten gebeurt niet bewust. Bij mij is het gebeurd, omdat ik bepaalde verlangens/behoeften had die niet vervuld werden. Hierdoor werd ik steeds onzekerder over mezelf en voelde ik me eenzaam. Ik creëerde een perfecte voedingsbodem in mijn hart voor angst om zich in te vestigen.

Angst is een leugen

Inmiddels ben ik volwassen en ben ik de afgelopen jaren zoveel meer bewuster geworden van deze angsten en overtuigingen over mezelf. Er is mij een spiegel voorgehouden en ik heb mogen ontdekken dat mijn angsten leugens zijn. Ze spreken niet de waarheid, maar ik was er zelf in gaan geloven. Door het geloven in angsten werd ik beperkt. Zo durfde ik bepaalde stappen niet te nemen, omdat ik bang was om te falen of omdat ik dacht dat ik het toch niet zou kunnen. Of ik deed dingen wel, maar altijd met de verwachting dat het toch niet ging slagen. Op deze manier probeerde ik mezelf te beschermen tegen teleurstelling(en).

Het afgelopen jaar heb ik stappen gezet die ik super eng vond en nog steeds vind. Maar ik heb ze wel genomen. Hier heeft God een heel grote rol in gespeeld.

Wie ik ben staat los van wat ik doe

Ondanks dat ik weet dat mijn angsten leugens vertellen, vind ik het nu nog steeds een uitdaging om niet naar die leugens te luisteren. De afgelopen periode word ik op mijn zwakste moment, wanneer ik in bed lig, nog vaak genoeg overvallen door angsten. Angsten die tegen mij zeggen: Je kan dit niet. Je bent niks waard. Als jouw praktijk niet slaagt, wie ben jij dan nog? Wat stel je nou voor?

Ik ben hierover na gaan denken en ben tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds mijn angst laat bepalen wie ik ben. Mijn werk is niet bepalend voor wie ik ben. Dus al zou mijn praktijk niet slagen, dan zegt dat niks over wie ik ben. Al zal ik fouten maken (omdat ik ook maar een mens ben), ook dat zegt niks over wie ik ben als persoon. Ik mag nog meer in mijn hart laten landen dat mijn identiteit helemaal losstaat van wat ik doe. Ik weet het wel met mijn hoofd, maar het mag nog dieper en meer gaan landen in mijn hart, zodat angst steeds minder en minder grondbezit krijgt in mijn hart.

Mag angst er zijn?

Laatst stelde iemand mij de volgende vraag: Mag jouw angst er zijn of blijf je er tegen vechten? Ik heb altijd gevochten tegen mijn angsten en dat doe ik soms nu nog steeds. Ik kan mezelf enorm veroordelen dat ik die angsten heb. Ik ben toch coach, dus ik weet toch hoe het zit? Waarom kan ik het dan niet toepassen in mijn eigen leven? Het is toch stom dat ik angst toelaat in mijn leven?

Waarom speelt angst nog steeds een rol in mijn leven? Omdat ik ook maar een mens ben en niet perfect. Wanneer je nieuwe wegen inslaat kun je nieuwe uitdagingen tegenkomen. Dit kan leuk, maar ook heel confronterend, zijn. Maar ben ik dan een mislukkeling? Nee. Ik mag het zien als groei en ontwikkeling. Stapje voor stapje leer ik steeds meer en meer over mezelf. Ik mag mijn angst er laten zijn en het uitspreken tegen God: ‘Vader, ik ben bang om te falen.’ Hij weet het al en veroordeelt mij niet. Het hardop uitspreken voor mezelf is helend. Ik geef hiermee aan dat ik het erken dat het er is, maar ik vecht er niet tegen.

Stop met vechten

Ondanks dat ik bang ben, blijf ik stappen vooruit zetten. Ik spreek het uit en geef toe dat het er zit. Het schrijven van deze blog is ook een vorm van heling voor mij. Ik spreek uit waar ik persoonlijk tegenaan loop. Ik schuif het niet onder stoelen of banken. Ik probeer me niet anders voor te doen naar de buitenwereld, omdat mijn angst mij zegt dat ik perfect zou moeten zijn als coach. Nee, ik wil eerlijk zijn en jou daarmee bemoedigen. Wat voor werk je ook doet, welke rol je ook vervult, laat angst niet jouw identiteit bepalen. Stop met het vechten tegen je angsten en probeer er met nieuwsgierigheid naar te kijken. Welke angsten spelen er in je leven en wat zou er gebeuren als je het er gewoon maar even laat zijn en erkent dat het er is?

Vragen om te overdenken

Mogen jouw angsten er zijn?
Zo niet, waarom vind je dat moeilijk? Waar ben je bang voor?
Wil je stoppen met vechten?

Emoties willen gehoord worden en hoe meer we er tegen vechten, hoe meer het ons eigenlijk in de weg gaat zitten. Er laten zijn is super moeilijk, maar wel de weg. Want op het moment dat het eruit mag komen, dan kunnen we loslaten en gaan de emoties voorbij. Wanneer we vast blijven houden en het proberen weg te stoppen, dan kan de emotie niet ‘weg’ en zal het in je lichaam vast blijven zitten. Hierdoor ontstaan er juist klachten en kom je op een gegeven moment in een vicieuze cirkel terecht. De angsten worden groter en die angsten onder ogen komen wordt dan steeds moeilijker.

Ik herken mij hierin en ik zou graag hulp willen om mijn emoties er te laten zijn!

Blogs

Ben jij de wijste of een slachtoffer?

Leestijd: 5 minuten

Het kan zijn dat je hebt besloten om te gaan starten met een coachingstraject of dat je er onlangs mee gestart bent. Wellicht heb je te maken met een partner die jouw grenzen niet respecteert of niet ingaat op jouw hulpvraag. Hoe ga je om met een partner die jou niet begrijpt, jou niet helpt of misschien jouw grootste trigger is? Dit kan een hoop druk geven op jullie relatie en ervoor zorgen dat er steeds maar over en weer olie op het vuur gegooid wordt.

Onbegrip en mezelf bewijzen

Uit eigen ervaring weet ik dat best lastig is om een partner te hebben die jou niet (goed) begrijpt. Mijn partner begreep mij jaren geleden ook niet. Mijn klachten waren niet aan de buitenzijde te zien en het leek soms heel erg dat ik dingen bij voorbaat uit de weg ging. Hij was altijd van ‘Eerst proberen en dan kijken of het gaat’. Dit klonk voor mij als ‘je moet het kunnen’. Dat was voor mij een trigger om over mijn grenzen heen te gaan, want ik wou me niet laten kennen. Ik wou niet toegeven dat ik zwak was. Want dat was wat ik voelde als iets niet ging. Ik voelde me zwak, waardeloos en niet goed genoeg. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik het kon, maar ook aan mijn partner.

Grenzen aangeven voelde als verdedigen

Naar mijn grenzen luisteren deed ik toen niet, omdat mijn grenzen niet paste in het plaatje wat ik dacht dat mijn partner voor ogen had. Ik had het gevoel dat ik aan een bepaalde standaard moest voldoen wat mij niet lukte. Toen ik hier hulp bij kreeg, leerde ik juist om mijn grenzen te gaan herkennen en die ook aan te geven. Oh, wat vond ik dat letterlijk een hel. Ik ging voor mijn gevoel toegeven dat ik iets niet kon of dat ik iets maar kon voor 50%. Dat was naar mijzelf toe pijnlijk, maar ook naar mijn partner. Ik had het gevoel dat ik mezelf steeds moest verdedigen waarom iets wel of niet ging. Dit kostte mij enorm veel energie en ik heb ook wel eens gedacht: voor mij hoeft niet meer. Ik ben er zo klaar mee!

Gestopt met slachtoffer voelen

Gelukkig was dat toen en niet meer nu. Ja, het is soms nog lastig voor mijn partner te begrijpen waarom iets wel of niet gaat. Dat frustreert hem wel eens, maar mij ook. Je wilt soms meer, maar je lichaam zegt ‘stop’. Uiteindelijk zijn ook wij beiden mensen en is er soms gefrustreerd over raken niet raar. Maar de volledige onbegrip en het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen naar mezelf toe en naar mijn partner toe is er niet meer. We hebben hier veel over gepraat en het geloof dat we beiden in 2017 hebben gevonden heeft daar zeker in geholpen.

Dat niet alleen, ik heb op een gegeven moment een keuze gemaakt. Ik wou niet langer meer het slachtoffer zijn. Ik zocht hulp en ik wou geholpen worden. Dat betekende dat ik stappen moest gaan nemen en ging werken aan mijn eigen identiteit. Want mijn identiteit hangt niet van anderen af en dus ook niet van mijn partner. Ik mocht gaan ontdekken wie ik ben. In mijn geval was dat ontdekken wie ik ben in Jezus.

Identiteit ontdekken

Door te werken aan jouw identiteit, maakt dat jouw sterker. Doordat jij sterker wordt en ontdekt wie jij bent, heb jij anderen niet nodig om dat te laten bevestigen. Hierdoor stop je met het zoeken naar bevestiging en kun je met andere ogen naar anderen kijken, dus ook naar jouw partner. Wellicht dat jouw partner ook reageert vanuit zijn pijn naar jou toe. Als jij sterker bent geworden, dan kun je daar met genade naar kijken in plaats van dat je je meteen afgewezen en onbegrepen voelt. Want als jij van jezelf houdt en weet wie jij bent en dat je goed genoeg bent, dan zal jouw partner geen trigger meer voor jou zijn.

Neem jij jouw verantwoordelijkheid?

Ja, het is fijn als je een partner hebt die jou voor 100% kan steunen tijdens een traject. Maar dat is niet altijd het geval. Het is dan aan jou de keus wat jij doet. Blijf jij in een slachtofferrol hangen of maak je een keuze en kies je voor jezelf? Ga je leren om goed voor jezelf te zorgen en hier een eigen verantwoordelijkheid in te nemen? Dit kan misschien hard over komen, maar zo is het niet bedoeld. Alleen wanneer wij gaan wachten totdat onze partner verandert, dan kan dat heel lang gaan duren. Daarnaast kan jij de ander ook niet veranderen. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen tuintje. Jij kan niet voor het tuintje van een ander gaan zorgen, want dan gaat jouw eigen tuintje dood.

Als jij veranderd, dan zie ik vaak dat de partner uiteindelijk ook mee verandert. Jij schiet minder in de verdediging of reageert vanuit veroordeling en dat gaat jouw partner opmerken.

Behandel jouw partner zoals jij hem/haar wilt zien.

Betekent dit dat jij dan de wijste moet zijn? Ja, wellicht wel. Maar als jij blijft doen wat je altijd deed, dan krijg je terug wat je altijd al hebt terug gekregen.

Is het makkelijk? Nee, zeker niet. Vooral in het begin zal het pittig zijn en soms ook oneerlijk voelen. Maar voor jezelf kiezen en je verantwoordelijkheid nemen is echt de beste beslissing die je kan maken om de weg in te slaan naar (verder) herstel.

Blogs

Zoek… en je gaat het vinden

Leestijd: 4 minuten

Precies één maand geleden ben ik officieel voor mezelf gestart als Persoonlijke Coach, onder de naam Hannanoah. Een droom die voor mij werkelijkheid is geworden en ik ben elke dag dankbaar dat ik dit werk mag doen. Inmiddels voer ik al een aantal gesprekken en ik voel me zo gezegend om anderen te mogen helpen en te bemoedigen binnen hun reis en situatie.

Op zoek naar een modus

De afgelopen periode ben ik volop aan de slag gegaan om zichtbaarheid te creëren. Het liefst had ik natuurlijk vanaf dag 1 een rij mensen voor mijn deur gehad, maar dat schijnt niet zo te werken 😉 Je schijnt er toch iets meer werk voor te moeten doen. Stiekem is dat ook niet zo erg, want als er vanaf dag 1 een rij mensen voor mijn deur hadden gestaan, dan was ik waarschijnlijk wel in de stress geschoten! Dus eigenlijk is de ruimte wel prettig om te wennen en voor jezelf een modus te vinden.

Ik ben natuurlijk even uit de running geweest, dus dat is enorm wennen, maar daarnaast werk ik vanuit huis. Dat is zeker heel fijn en dat scheelt een hoop reistijd en energie. Aan de andere kant ontdekte ik ook dat ik zo ontzettend snel afgeleid kan zijn. Niet alleen door de dingen die hier buiten gebeuren, maar ook door de dingen die ik in huis zie die nog wel even gedaan kunnen worden. Voordat ik het wist was ik niet alleen aan het werk, maar combineerde ik het ook meteen met de huishouding. Niet echt een aanrader kan ik je vertellen.

De drie coachingspijlers

Wat er voor mijzelf ook nog aan ontbrak was een duidelijk doelgroep. Het was een beetje vaag en te breed. Mijn drie coachingspijlers zijn geworden: Hooggevoeligheid, Chronische Pijn en Identiteitscrisis. Ik richt me op volwassenen en het maakt voor mij niet uit of iemand wel of niet gelovig is.

Hooggevoeligheid

Ongeveer 20% van de bevolking is Hooggevoelig, ook wel HSP genoemd (Highly Sensitive Person). Sommige weten dit niet van zichzelf en sommige zijn zich daar juist heel erg bewust van en ervaren het HSP zijn als een last. Ik wil HSP’ers laten ontdekken dat het ook een gave is en dat het niet alleen een last hoeft te zijn. Dit vraagt alleen wel wat. Want dat betekent dat je ook gaat accepteren dat je een HSP’er bent en dat vinden sommige mensen heel erg moeilijk. Dat heeft mij, als HSP’er, jaren gekost om die acceptatie te vinden.

Chronische pijn

Chronische pijn is pijn die langer aanhoudt dan 3 maanden en gaat vaak gepaard met chronische vermoeidheid. Chronische pijn kan het dagelijks leven en functioneren enorm beïnvloeden. Het kan zelfs jou identiteit gaan bepalen. Alles kan om jouw klachten gaan draaien en dat hoeft niet zo te zijn. Ook dat is voor mij een lange weg geweest. Ik was voornamelijk aan het vechten tegen de pijn. Het voelde als overleven en leven in beperkingen. Ik wil de coachee laten zien dat er meer mogelijk is dan alleen leven in beperkingen.

Identiteitscrisis

Bij een identiteitscrisis moet je denken aan jezelf verliezen in bijvoorbeeld werk, anderen of in je ziekte. Het kan zijn dat je jouw identiteit daarin gaat zoeken en niet meer weet wat jou nou uniek maakt. Het gaat jouw leven bepalen en jij raakt voor je gevoel steeds meer de regie kwijt in je leven. Ik heb mijn chronische pijn té lang mijn leven laten bepalen. Hierdoor identificeerde ik op een gegeven moment mezelf met mijn ziekte, maar zag ik niet meer wie ik nu werkelijk was en wat mij uniek maakte. Ik wil de coachee laten ontdekken wie hij/zij is en wat hem/haar uniek maakt, want iedereen is geliefd en geaccepteerd, alleen zien we dat vaak zelf niet (meer).

Mijlpaal bereikt

Het was even zoeken. Maar wie zoekt gaat het vinden. Soms niet allemaal in één keer en moet je wat geduld hebben. Maar zet deze stappen in geloof en ik geloof en vertrouw op God dat Hij mij wijsheid en leiding geeft.
Nu mijn doelgroep helder is geworden zijn gisteren de visitekaartjes en flyers besteld. Weer een mijlpaal bereikt en ik kijk uit naar de mijlpalen die nog gaan volgen. Ik heb er zin in!

Blogs

Is mijn identiteit in angst of in Jezus?

Leestijd: 4 minuten

Mijn identiteit is gebaseerd op mijn omstandigheden. Ik weet niet beter dan dat ik het meisje ben die last heeft van duizeligheid, moe is en pijnklachten heeft. En als dat er niet was dan speelde er wel iets anders. Maar bepaalt dat wie ik ben?

Gebroken dromen

Het antwoord is natuurlijk ‘nee’, alleen is dat antwoord voor mezelf altijd een ‘ja’ geweest. Alles draait daaromheen. Wat ik doe, waar ik van droom. Mijn dromen? Die heb ik niet eens in de ijskast gezet, maar in de prullenbak gegooid. Want dat gaat me toch niet lukken, zei dat stemmetje in mijn hoofd. En in de loop der jaren ben ik gewoon vergeten wat die dromen waren en ben ik die leugen gaan geloven. Het gaat me nu toch niet lukken. Maar, als ik echt beter ben dan ………… dan wat? Dan ga ik pas leven? Dat is toch niet hoe God het bedoeld heeft? Hij wil dat je vrij bent en jezelf ziet zoals Hij jou ziet. En Hij meet jouw identiteit niet aan jouw omstandigheden. Het gaat erom WIE je bent, wie je werkelijk bent.

Vasthouden aan mijn omstandigheden

Maar hoe breek ik daarvan los? Een openbaring die ik kreeg is dat ik aan ene kant heel graag beter wil worden, maar aan de andere kant me ook keihard vasthoudt aan de omstandigheden. Ik weet namelijk niet beter en ergens voelt het wel vertrouwd. Je weet dat het niet goed voor je is, maar je bent bang voor wat er anders gaat komen. Ik ben gewend om ergens last van te hebben. En als dat weg zou vallen, maakt me dat bang.
Er zijn 2 dingen die me bang maken:

1. Ik ben bang dat wanneer ik alleen al zou zeggen me beter te voelen, dat het een kwestie van tijd is voordat ik weer tegen een muur aanloop. Het vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam is weg. En doordat ik zo weinig vertrouwen heb, vind ik het heel moeilijk om het vertrouwen wel in de Heer te hebben. Ik durf niet blij te zijn over kleine positieve vorderingen, want het zal toch van korte duur zijn, zegt dat stemmetje in mijn hoofd.

2. Dit vind ik nog het lastigste om te delen, maar ik ga het toch doen 😉 Op dit moment ervaar ik een bepaalde manier van ‘aandacht’ van mensen om mij heen. Een bepaald soort aandacht die je krijgt als het niet zo goed met je gaat. En op het moment dat ik “beter” zou zijn dan verandert die aandacht. Waardoor dat stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik straks alleen achter blijf. Ik weet namelijk niet meer hoe het anders kan zijn.

Angst is de sleutel tot vrijheid

Ik ben me er nu heel erg van bewust dat ik in het bovenste stukje heel vaak het woord “bang” noem. Angst is een hardnekkige emotie die mij zo ontzettend op de rem zet. Maar het is ook de sleutel tot vrijheid. Want als ik de angst ga doorbreken, dan zal ik vrij zijn. Dan ga ik mijn dromen weer dromen en najagen. Dan ga ik mijn omstandigheden loslaten en me niet daarop focussen. Dan ga ik de stapjes omhoog zien i.p.v. steeds naar beneden te kijken en zien wat er nog niet gaat. Dan ga ik leven, ondanks dat mijn omstandigheden misschien nog wel een rol spelen in mijn leven. Maar de omstandigheden krijgen niet meer de hoofdrol in mijn leven. Het krijgt een bijrolletje.

De laatste stap in herstel

Ik weet dat dit de laatste, maar ook zeker de moeilijkste, drempel gaat zijn voor mijn weg naar herstel. Dat is een stap die ik zeker weten niet alleen kan maken. Maar ik weet dat God die stap wel samen met mij wil gaan maken. Alleen ik zal de eerste stap moeten gaan zetten, want het is aan mij wie ik laat regeren. Angst of God?

Dit zal een moeilijke stap gaan worden, dus ik vraag je hulp. Bid je mee voor kracht en moed om die stap te gaan maken? 🙂